TÍÐARANDI MÚTUÞÆGNI.

Styrkveitingar til stjórnmálamanna eru æ ofan í æ réttlættar og ber hver alþingismaðurinn á fætur öðrum blak af sér og félögum sínum.  Benda á lögmæti gjörninganna og von sé á nýjum reglum og ályktunum.   Einnig er vinsælt að vísa í tíðaranda og að þjóðin öll hafi verið skökk.   En þetta er ekki rétt.  Flestir íslendingar sleiktu sól góðærisins en fæstir átu hana upp til agna, skitu henni og átu aftur.  Hinn venjulegi íslendingur var aldrei á starfsbyrjunarsamningi, starfslokasamningi, innherji, stofnfjárfestir, kúlulánaþegi, styrkþegi eða í einkaþotum.    Hinn venjulegi íslendingur hristi hausinn yfir öllum þessum ósköpum en lét bullið óátalið enda talin trú um að hér væru lögmál markaðarins á ferð, taktu þátt eða þegiðu.  Hinn venjulegi íslendingur var lánaglaður en það var ekki hans glæpur eða sök heldur stjórnmálamanna sem hvöttu mjög til lána og létu yfir höfuð leggjast að vara fólk við þegar upphafið að endalokunum var ljóst.  Tíðarandi mútuþægni var aldrei tíðarandi þjóðarinnar, þetta var tíðarandi spilltrar kynslóðar stjórnmálamanna sem vissulega er vorkun en þó þarfara að losna við.   Það voruð þið, stjórnmálamenn, sem fóruð fram úr öllu og skynjuðuð ekki ykkar mörk.  Tíðarandinn er ekki sökudólgurinn heldur þið sjálf sem í öllu gamninu gáfuð ykkur ekki tíma til að skoða sviðið og hugsa ykkur um.  Og ummæli ykkar núna sýna grátt á svörtu að þið hafið ekkert lært.

LÁ