SÖMU GÖNG ERU MISLÖNG.

Sameining heilsugæslustöðva úti á landsbyggðinni stendur nú yfir, sparnaður og hagræðing, fækkun yfirstjórna og betri nýting starfsfólks.  Samvinna skal höfð í fyrirrúmi og allar breytingar vel kynntar.  Augnmiðið auðvitað styrkari þjónustueining fyrir íbúana.  Á sínum tíma upplifði ég sameiningu lítils sjávarþorps við stærri byggðakjarna.  Nú, tíu árum síðar, er nánast allt þaðan farið nema söluskálinn.   Það sem gerist í raun er þetta:  Ást á samfélagi kemur innan frá.  Hún kemur frá því fólki sem daglega dafnar í sínum firði, sínu þorpi og með sínu fólki.  Auðvitað er samgangur á milli svæða en út frá næturstaðnum er  fjallahringurinn markaður.   Og þegar sameina á tvo fjallahringi eru göng til alls fyrst svo hægt sé að komast á milli.  Því miður er tihneigingin sú að önnur áttin verður flestum styttri.  Fagurgalinn um heilsugæsluna í  mínum fjallahring er orðinn að hrægammi.   Samráðið sem átti að vera reyndist einhliða tilkynning, virðingin sem átti að vera reyndist virðingarleysi og öruggið sem átti að vera upplausnin ein.   Niðurstaðan sú að kasta skal áralangri reynslu út fyrir óvissu.   Fyrir þá sem fara tekur eitthvað annað við en fyrir fjallahringinn og fólkið sem þar býr þýðir þetta enn eina aðförina að stoðum samfélagsins og sjálfstæði.   Sameining heilsugæslustöðva hér í norðvestrinu er orðin að skrímsli og þeim sem að henni standa til háborinnar skammar.

LÁ