EINN, EINN, TVEIR!

112 Kúvendingar til hins verra, hvort sem eru einstaklingar, fyrirtæki eða þjóðir, kalla einatt á breytingar.    Og yfirleitt sársaukafullar.  Þekkt neyðarráð í slíkum hamförum er niðurskurður. Skera af þá kvisti sem gætu misst sín.   Og þá kemur í ljós mismunandi forgangsröð í hugum fólks.  En þeir sem eiga sín hreiður handan afklippunnar verjast gjarnan með oddi og egg, svokallaðir hagsmunahópar.Nýverið var forvígismaður sérfræðilækna spurður hvert framlag stéttarinnar væri til endurreisnarinnar.  Sú kvað lækna hafa hætt við fyrirhugaða hækkun gjaldskrár.  Tilefni spurningarinnar var umframkostnaður ríkisins vegna sérfræðilækna sem nam 1,6 milljörðum á síðasta ári.   Heildarframlög vegna þessarar þjónustu áttu að vera 4,3 milljarðar en urðu vegna ofannefndrar umframkeyrzlu 5,9 milljarðar.   Sem sagt 37% umfram plön.  Þessi ofvöxtur og framúrkeyrzla á þjónustu sérfræðilækna er ekkert einsdæmi, mörg umliðin ár hefur þetta viðgengist.  Á meðan ráðamenn standa ráðþrota gagnvart sérfræðilæknum skera þeir niður bráðaþjónustu á landsbyggðinni og skerða starfsgetu sjálfs háskólasjúkrahússins.  Fyrrum heilbrigðisráðherra sagðist reyndar hafa farið bónarför til sérfræðilækna í því skyni að lækka gjaldskrá en það verið erindisleysu.  Við hvað er ráðherra hræddur?  Fýlu eða fjöldauppsagnir?    Ekki veit ég en jafnvel læknar hljóta að sjá launaviðmið sín úrelt.  Þjóð á hausnum getur ekki haldið úti dekri við eina stétt þó mikilvæg sé, annaðhvort er að taka þátt eða koma sér úr landi. Í dag geta allir sérfræðilæknar sem þess óska farið á samning við tryggingastofnun.   Sjálfdæmi hafa þeir um eigin verk og stjórna sjúklingaflæðinu að miklu leyti sjálfir.  Ennfremur er fólki frjálst að leita til sérfræðinga án atbeina heimilislæknis.  Eflaust eru allir þessir þættir samverkandi hvað varðar áðurnefnda framúrkeyrzlu á fjárlögum.         En fyrir þann sem hefur það hlutverk að gæta almannaheilla, ekki sízt í harðæri, er nauðsynlegt að forgangsraða fyrir fólkið og hætta meðvirkni með hagsmunaðilum.  Þjóðin hefur í mörg ár þurft að horfa upp á yfirgang slíkra aðila í sjávarútvegi og nú virðist það sama uppi á teningnum í heilbrigðisgeiranum.   Stjórnvöldum ber skylda til að lækka gjaldskrá sérfræðinga.  Ekki gengur að læknar ákveði sjálfir kaupþörf ríkisins á þjónustu sinni, slíkt getur vart flokkast undir annað en sjálftöku.    Stjórnvöld eiga ennfremur að setja greiðsluþak á hvern lækni.  Fari einhver fram úr þeim ramma yrði innheimtan á ábyrgð læknisins sjálfs.  Og stjórnvöld eiga að koma á fót tilvísunarkerfi sem tryggir vandamálum sinn rétta sess innan heilbrigðiskerfisins, þannig að dýrari leiðir séu ekki farnar þegar ódýrari bjóðast.  Sjúklingum ætti ekki leyfast sjálfdæmi í þessum efnum nema bera þann kostnað sjálfir.  Svo þarf að hækka komugjöld, held fólki þyki það illskárri ostur en að missa þjónustuna frá sér.  Með ofangreindu yrði miklu til leiðar komið, bæði fyrir landsbyggðina og háskólasjúkrahúsið.  Fólk á landsbyggðinni gæti þá gengið áfram að grunn- og neyðarþjónustu vísri ásamt því að eiga griðastað á spítala allra landsmanna fyrir flóknari vandamál.  En við sérfræðilækna vil ég segja þetta:  Gangið nú með þjóðinni eins og hún hefur gengið með ykkur.  Við erum stödd á slysstað og þar ganga menn til verka án þess að hugsa hvað komi fyrir.  Ekki sízt læknar, einn, einn, tveir. LÁ         

Athugasemdir

[Þorður Sævar Jonsson (IP-tala skráð) 27.10.2010 kl. 11:47]

Drýpur nú höfði ------- Hippokrates.

[lydurarnason (IP-tala skráð) 27.10.2010 kl. 14:36]

Skáldlegur, Koddinn í dag...

LÁ