LJÓTU ANDARUNGARNIR

Í vor sáði elskan mín fræjum, litlum svörtum belgjum sem, gangi allt upp, umbreytast eins og ljóti andarunginn.   Hver belgur fékk sitt pláss í grænum plastkassa, keyptur var útvalinn jarðvegur með jurtafeiti og plöntuvítamínum og dedúast við gróðursetninguna eins og um hvolpa væri að ræða.   Síðan var herlegheitunum stungið inn í bílskúr enda hljómsveitin í sumarfríi.  Í endaleysu dagsins döfnuðu fræbelgirnir og brátt stungust ljósgrænir stúfar upp úr moldinni.   Líf var að kvikna.   Það varð því mikið fjaðrafok þegar ég settist óvart ofan á nýgræðinginn fyrr í kvöld.  Ég skil ekki hvað gerðist og það veit guð að ekki var um ásetning að ræða.  Reyndi að hughreysta elskuna mína og sagði henni að þessir andarungar hefðu hvort eð er aldrei orðið svanir.  Niðurstaðan varð sú að ég hvarf til bæjarstjórans og lagði fyrir hann álitsgerð um lausagöngu barna í bænum.  Þegar ég kom heim var elskan mín sofnuð.   

LÁ

Athugasemdir

[Steinunn Helga Sigurðardóttir, 5.6.2007 kl. 12:27]

ææææ ekki gott !

ljós

steina 

[Jón Halldór Guðmundsson, 5.6.2007 kl. 16:44]

Ég finn mikið til með konunni þinni og bið góðan Guð að styrkja hana í mótlætinu.

[Hólshreppur (IP-tala skráð) 5.6.2007 kl. 17:33]

Hvar er myndin af Mola?