DÝR OG MENN

Loksins seig hitastigið niður fyrir frostmarkið og himnarnir gáfu óvígt vatn sitt í föstu formi.  Sannkölluð hundslappadrífa.  Enda beið ónefndur keikur með hálsólina þegar ég kom heim í ljósaskiptunum.   Einhverntíma átti hann líka gönguband úr ekta nautshúð en sú löngu nöguð og étinn.  Enda, hver vill ekki ganga laus?  Eitt stærsta framfaraspor bæjarins er ný göngubrú yfir bæjarlækinn og komnir yfir hana héldum við ótrauðir inn dalinn.   Báðir í jólaskapi, búnir að arka samanlagt um 1.500 kílómetra á árinu, sáum við tvo tvífætlinga nálgast úr gagnstæðri átt.    Hundurinn sýndi tvíeykinu áhuga og vildi heilsa að hundasið þegar gall ólundarlega:  Taktu hundinn.  Að bragði galaði ég koddu og sagði dýrinu áhugann ekki gagnkvæman.   Skynsamt dró það sig í hlé og við gengum okkar veg undir ásökunaraugum sem augljóslega voru ekki komin í jólaskap.  Næstu skref hugleiddi ég hve oft á þessari 1.500 kílómetra ársgöngu við félagarnir höfum orðið fyrir ólund ýmiskonar, skætingi og jafnvel fjandsamlegheitum fyrir það eitt að vera til.  Jafnframt pældi ég í forskoti dýranna í mannlegum samskiptum.  Alla vega hef ég oftar óskað barni í band en hundi.   Sömuleiðis hef ég aldrei séð hund þrusa öskubakkainnihaldi út um bílglugga né nauðga hvolpi en aftanúrafurðir beggja tegunda á víðavangi hef ég séð og minnar eigin skepnu sýnu verri.   Hundinum stóð þó algerlega á sama um þessa hugarleikfimi mína, farinn að leita að músum, búinn að fyrirgefa öllum allt og gleyma, yfirburðirnir staðfestir.   Jólaskapið hélt óhjákvæmilega innreið sína á ný, engin orð, engin lyf, ekkert gjald, ekki neitt.   Mikil sú dásemd að búa undir sama þaki og svona dýr.

Athugasemdir

[Jóna Kolbrún Garðarsdóttir, 28.11.2007 kl. 03:03]

Ég hef fjóra ketti til að eiga við mýsnar, en kettirnir færa mér þær endrum og sinnum og alltaf lifandi, en hundurinn dregur mig út að labba sem er af hinu góða. Við skemmtum okkur alltaf vel á gönguferðum, allavega hundurinn

[Ylfa Mist Helgadóttir, 28.11.2007 kl. 17:57]

Best er að fara í hundagönguna klukkan átta að morgnu þegar göngustígurinn er mannlaus. Nú eru ferfætlingarnir á þessu heimili tveir, Urta og Grettir. Það er þó ekki algilt að enginn víkingur sé kominn á ról svo snemma dags en enginn sem hræðist besta vininn, a.m.k.