VAGNARNIR DRAGA VAGNINN

Atvinnulíf byggist allstaðar á framtaki einstaklinga, hugmyndum, draumum sem fyrir elju, útsjónarsemi eða þrákelkni verða að veruleika og búa til einhverja atburðarrás sem kallast athafna-menningar- eða atvinnulíf.   Sumir þræðirnir eru stuttir, aðrir langir.   Í dag rættist draumur í Bolungarvík, litlum fiskibæ í norðrinu.   Fyrirkomulag fiskveiða sem ríkt hefur í rúm 20 ár hefur reynst mannlífinu illa í svona sjávarplássum, nytin miðast við útgerðina en ekki landvinnsluna og margir því selt sínar veiðiheimildir sem þá hurfu af svæðinu.   Einkaframtakið fann sér þó farveg á tímabili með smábátafiskeríi á tegundum utan kvóta.  Svar yfirvalda var að kýla það niður með kvótasetningu þessara sömu fisktegunda sem engum taldi hætt.   Nýjasta svar einkaframtaksins er stangveiði.  Byggt er á tvennu, vaðandi eftirspurn utanlands og fyrirliggjandi auðlind, þ.e. fiskimiðunum.   Nú er lag fyrir ríkisstjórnina að koma með alvöru mótvægisaðgerð og bjóða þessu nýja einkaframtaki upp á hóflega kvótaleigu sem yrði borguð beint til bæjarfélaganna sem þyrstir í nýja tekjustofna til að halda uppi samkeppnisfæru þjónustustigi á landsvísu.  Einhvernvegin verða þessi landsvæði að skrimta og miklu betra að það sé af eigin auðlindum en ölmusufé annarsstaðar frá.    Megi draumur Vagnanna í Bolungarvík spíra, verða að nytjaplöntu allra bæjarbúa og stjórnvöldum jafnframt vakning á arðsemi landssvæða sem í margra hugum eru óalandi nárassar, lítt brúkleg til annars en fósturs olíuhreinsunarstöðvar.