GAMLA BRÝNIÐ MÆTT.

Egill Helgason á konu sem reyndar er ekkert skrítið, maðurinn er sjarmur.  En konan reit um landbúnaðarmál og þá reglugerðarkreppu sem greinin er í.  Í augum margra eru beingreiðslur bænda blóðpeningar og atlaga að jafnrétti.  Einföld spurning:  Afhverju eiga bændur að njóta beingreiðslna fyrir sínar afurðir frekar en húsgagnasmiður?   En í mörgu sjáum við hluti í öðru ljósi nú en fyrir þjóðarskellinn.  Mjólkin kemur frá bændum, kjötið líka og án þessa eru mörg heimili illa stödd.  Appelsínukassi getur komið í staðinn fyrir stól og kona fyrir borð.   Offjárfesting undanfarinna ára á sér líka stað í landbúnaði.  Augljósasta dæmið eru vélmennafjós.   Önnur bommerta er loðdýraræktin þó hún sé eldri.   Yfirgefin gróðurhús eru hryggileg sjón en þau má sjá víða.  Ylrækt hefur liðið fyrir hátt raforkuverð en breyttar aðstæður gætu ýtt undir afturgöngu hennar.    Úlfakreppa bænda er reglugerðarfargan, t.d. fer andvirði dilks að mestu í sláturleyfishafa og aðra milliliði þannig að á öðrum endanum emjar bóndinn prettur, á hinum kúnninn flettur.  Býli án offjárfestingar, heimaslátrað, ódýrari raforka, þetta þrennt gæti glætt landbúnað lífi, gert hann sjálfbæran, mann- og skepnuvænan.  Sammála Egilskonu að miklu öruggara sé að kaupa vöruna beint af bændum fyrir utan að vera miklu skemmtilegra.   Íslenskur landbúnaður hélt lífi í þjóðinni um aldir, missti svo þetta lykilhlutverk en nú hyllir undir endurkomu á svið.  Hyllum þetta gamla brýni og spillum því ekki.

LÁ