FUGLALÍF.

Einn sterkasti sumarboðinn á mínu heimili er þegar hundurinn hættir að leita upp í bæ og strunsar niður á varpsvæði.  Þar nuddar hann sér upp við hettumáva og æðakollur, rekur minkinn burt og ögrar kríunum.   Mannlífið á staðnum á sér keppinaut í fuglalífinu, endalaust garg og gredda.  Eggin voru mörg og flest í sömu körfu.  Ungar sáust á stangli, samlitir umhverfinu og hreyfingarlausir, þó kvakaði einn eins og sannur leiðtogi.  Nokkrir fallegir andarungar syntu í skipulegri röð á eftir mömmu sinni, sá ljóti líklega enn í egginu.   Tilkomumesta sjónin var þó þegar afi sem þarna var, sveiflaði staf sínum og krækti um háls barnabarns sem raskaði friði varplandsins.   Sá gamli var snar í snúningum, dró rindilinn afsíðis og las krakkanum pistilinn.   Hef ekki séð svona snilld síðan Grímur var og hét.   Á heimleiðinni settist mávur á götuna, flæktur í mannsgarni.   Þrátt fyrir háan aldur fangaði hundurinn varginn og hélt honum föstum meðan ég vafði utan af greyinu.   Fuglinn flaug síðan kampakátur út í æðavarp.

LÁ