DAGUR MEÐ ÚTGERÐARMÖNNUM.

Dagurinn byrjaði illa enda tekinn snemma.  Mælti mér mót við Vagnstjórann á flugvellinum en hann fór á golfvöllinn.    Þá var ákveðið að hittast í bakaríinu en þau eru tvö á staðnum.  Enduðum í ríkinu, aðeins eitt slíkt.  Eftir að hafa skilað hundinum brunaði ég í Súganda en hann ku vera fallegastur fjarða á vestfjörðum að mati þeirra sem þar búa.  Á Suðureyri (gengt Norðureyri) beið mín koppur enda ætlunin að sigla á haf út.  Erindið:  Kvikmynd um alvöruútgerðarmenn sem láta allt firningarhjal sem vind um eyru þjóta.  Mikill veltingur var á útkeyrzlunni en kapteininn, Guðni Einarsson, skeytti lítt um ölduna.  Með í för var annar kvikmyndaspekúlant, Sigurður Ólafsson, og þrátt fyrir góðan burð mátti greina beyg í augum.   Þegar við loks komum að ísröndinni gall skipstjórinn og við byrjuðum að mynda.    Balabátur mokaði inn fiski en brottkast sást ekki nema mannshland.   Á öðrum bát voru vígreifir þjóðverjar, þeir hafa engu gleymt og drógu upp smáhveli og stórlúður með sjóstengur einar að vopni.   Aftur í Súganda dreif annar sægarpur  okkur út á golfvöll, Óðinn Gestsson, og sagðist veðja firningarleiðinni fyrir holu í höggi.   Þá var hlegið en fiskverkandinn átti þó síðustu gusuna, gerði sér lítið fyrir og fangaði fugl, ábyggilega örn, slík var gleðin.   Sigurður tók þessu þunglega og rak mig burt með myndavélina.   Náði þá í hundinn og heimkomnir síðdegis skruppum við í gönguferð.  Fórum að vanda að smiðju Jóns nokkurs almáttugs, nafnið ber hann með rentu, rökvís maður með afbrigðum, líkist reyndar himnaföðurnum á æskuárum og talar eins og hann.   Hundurinn á vinkonu í tík Jóns en nú gaf almættið dýrunum ekkert færi á samneyti og skellti hurðum.    Ekki getur hundurinn gert að fjasi eigandans um firningarleiðir, Jón hlýtur að sjá það og opna hliðið.    Reyndar á ég ekki hundinn, hann á sig sjálfur en við hinsvegar búum undir sama þaki.

LÁ