FERÐASAGA.

Vondri ferð Grjóthrunsins í Dalina er nú lokið.  Við kjöraðstæður, fullan sal af fólki og með lifandi trjónukrabba í görnum, steig hljómsveitin á svið eftir innilega upphitun Dr. Gunna og félaga.  Hljómsveitarstjóri Grjóthrunsins og jafnframt byggðarlagsins útdeildi lögunum sem skyldi spila en í öfugri röð hægra megin á sviðinu.  Telja menn þetta hafi verið pólitískt útspil, ósjálfrátt.  Þannig mættust menn á miðri leið en spiluðu sitthvort lagið til jaðranna.   Einhverjir höfðu á orði að flutningurinn hafi verið frumlegur en Óli POPP, skáld hafs og fjalla, gekk út og reit sinn dóm:  Hörmung sem allt of margir sáu.   Ljósið í myrkrinu var Guðmundur Steingrímsson sem klifraði glaðbeittur með harmonikkuna upp á svið og hvíslaði til mín að nú væri hann búinn að skipta um skoðun í kvótamálunum.   Spilaði svo Í Grænum mó.  Kvölin á sviðinu var þó aðeins byrjunin.   Gítarleikarinn var handtekinn þegar hann reyndi að stinga af og sat næturlangt í skýrzlutöku vegna slælegrar frammistöðu, trymblinum svelgdist á  trjónukrabbanum, hljómborðsleikarinn tók stöðumæli staðarins kverkataki og kenndi honum um bankahrunið, bassaleikarinn reif bændablaðið í strimla og sagðist engan fræðalestur halda, hvorki í Guðrúnarlaug né nokkurri annarri en sjálfur skreið ég í Sælingsdalinn og ofan í Guðrúnarlaug.   Skilaði þar trjónukrabbanum sem orðinn var ansi velktur.   Á heimleiðinni ókum við Arnkötludalinn, hina nýju samgöngubót, hnuggnir og lambalærislausir.  Enda ekki hægt að ætlast til umbunar eftir slíkt frammistöðuleysi.   Vona bara Dr. Gunni hafi fengið mitt læri.

LÁ