MILLIBILSÁSTAND.

Í þau hartnær 50 ár sem ég hef lifað hefur alltaf blundað sterk vitund með þjóðinni að við séum lýðræðisþjóð, sjálfstæð, sérstök, dugleg, skapandi og með heilsteypta ímynd út á við.  Burðarbitarnir fjórir, löggjafarvald, framkvæmdavald, dómsvald og fjölmiðlar, taldir burðugir og traustir.  En svo gerist það sama og í tilviki tvíburaturnanna, hrun, ekki vegna utanaðkomandi árásar heldur morkinna innviða sem megnuðu ei  meir að halda leikmyndinni uppi.   Reykjarmökkurinn er langt í frá lagstur en fyrstu viðbrögð þjóðarinnar, a.m.k. ráðandi afla, er að nota áfram gömlu sökklana og byggja á þeim.   Þessi viðleitni er tímaeyðsla jafnvel þó góður hugur fylgi.    Afleiðingin er millibilsástand og mörgum ákvörðunum líðandi stundar mun óhjákvæmilega verða breytt síðar.   Forsendur og forgangsröð mun sjá til þess.  En því miður eru enn allt of margir í kastljósinu sem markaðir eru hruninu og sorglega marga skortir þá auðmýkt sem til þarf til að stíga af stalli.   Yfir þessu tifar klukkann, ekki icesave og ESB. 

LÁ