SAMA GAMLA MENJÚIÐ.

Félagsmálaráðherra sekkur nú hratt og kauðslega býst hann til varnar.  Þjarmað er að honum úr öllum áttum, ekki sízt stjórnmálamenn sem sjálfir iðkuðu álíka kúnstir þegar veldissprotinn var í þeirra höndum.  Fatta reyndar illa þetta sífellda gagg hrunverjanna sem ættu miðað við afrakstur að hafa vit á að þegja.  En öðru nær, flestir þramma um grundir sem ofvitar væru og alvitrir.  En kannski þarf einmitt oflátungsskap til að geta hegðað sér svona, kinnroðalaust.  Ráðvilla félagsmálaráðherra í ráðningum er eftir sem áður áhyggjuefni fyrir ríkisstjórn sem ætlaði þjóðinni nýjan matseðil í þessum efnum.

LÁ

KÖLD STURTA OG KERTALJÓS.

Hækkun orkuverðs OR er nú staðreynd og nokkuð vel í lagt.  En þar sem gímald rís má búast við sukki.  Og gímaldsfíkn okkar íslendinga hefur því miður ekki runnið sitt skeið.  Músikhús, hátæknispítali, sjónvarpshús, ráðhús og hús orkuveitunnar, allt hefur þetta blásið út stjórnsýsluna og verkefnin í auknum mæli snúist um annað en starfsemina sjálfa og upphafleg markmið.  Sá gamli refur, Alfreð Þorsteinsson, hrósar sinni stjórnartíð og minnir á Nesjavallavirkjun sem mali Reykvíkingum gull á hverjum degi.    Mikið ofboðslega hafa arftakar hans þá verið miklir óreiðumenn.  Fréttir herma skuldir OR vera yfir 300 milljörðum, meira en 3000 milljónir.  Hvernig er þetta hægt á ekki lengri tíma?  Svar borgarbúa við téðri hækkun er auðvitað köld sturta og kertaljós.

LÁ

SKRÚÐGANGA ÞAGNARINNAR.

Aðskilnaður ríkis og kirkju fær nú byr undir báða vængi enda ærin tilefni.  Sjúkur maður komst til æðstu metorða og myndaði um sig skjaldborg sem nú þarf að standa reikningsskil.  Gerum okkur þó grein fyrir að þeir aðilar voru ekki gerendur þó viðleitni þeirra hafi verið röng.  Margur íslendingurinn er einmitt í þessum sama pytti, þeim að hafa haft veður eða vitnezkju af slæmum hlutum en kosið að þegja.   Fjölmargir bera nú blak af sjálfum sér og mótsagnirnar leyna sér ekki.  Við getum spurt:  Á sjálfstæðisflokkurinn erindi í ríkisstjórn?  Eða framsókn?  Jafnvel samfylking?  Verðskulda Davíð og Halldór sín eftirlaun?  Afhverju eru hrunráðherrar ennþá ráðherrar?   Er eðlilegt að fjárglæframenn kreppunnar séu enn gjaldgengir?  Og er þjóðkirkjan þess verð að bera sinn titil?  Ótal margt er á reiki í íslenzku samfélagi og þöggunin ekki að hjálpa.  Vilji biskup þjóðinni og kirkjunni vel þá taki hann hatt sinn og staf.  Með því gæfi hann öðrum fordæmi og gæti leitt skrúðgöngu þagnarinnar.

LÁ   

MAÐUR ER NEFNDUR JÓN BJARNASON.

Jón Bjarnason...  Hver er hann eiginlega þessi maður?  Með húfu og skegg, einatt púkalega til fara, fasið eirðarlaust, framkoman vinaleg og talandinn út og suður.   Rökræður vissulega ekki hans sterkasta lið en samt.   Þessi litli, krangalegi maður getur svo sannarlega valdið aumingjahrolli en líka vakið spurnir.   Standandi á sínu, þversum, hipsum, hapsum, einn í túni, rökþrota eða ekki, hann stendur.  Jón Bjarnason hefur gert það sem forverar hans í sjávarútvegsráðuneytinu forðuðust eins og heitan eldinn, að vera á skjön við útvegsmenn og hagsmunasamtök þeirra.   Samhliða því að vera fylgjandi  breytingum  á  fiskveiðistjórn  ýtir hann undir einokun í landbúnaði með nýju mjólkurkvótafrumvarpi.  Gegn ESB-aðild gefur hann skít í þá vegferð og ærir fylgjendur aðildar með fratyfirlýsingum.  Jón er sannlega  ólíkur samráðherrum sínum sem sigla lygnari sjó.   Sumir segja söðu Jóns veika innan ríkisstjórnarinnar og má til sanns vegar færa.  Held hinsvegar Jón eiga mikinn stuðning úti í samfélaginu því þar teljast gallar oft til kosta.    Spái því að lífdagar ríkisstjórnarinnar verði jafnmargir og dagar Jóns í embætti.

LÁ

ÞAGNARROF.

Svo virðist að vandræðagangur kirkjunnar sé að nokkru leyti vegna þagnarrofs.  Hefði fólk haldið kjafti væri vandinn staðbundið mein nokkurra hjartna sem hyrfi að lokum með hýslum sínum.   Hve mörg leyndarmál ætli liggi í grafreitum heimsins?  Í deilumálum kirkjunnar endurspeglast mismunandi skilningur manna á þagnarskyldu og ljóst að sú umræða er ekki fullunnin.  Auðvelt er að dæma menn af ummælum sínum, snúnara segi menn ekki múkk.  En eftir stendur að trúverðugleiki kirkjunnar er laskaður og ræður framganga æðstráðanda þar mestu um.   

LÁ        

ÁLFHEIÐUR HJÓLAR Í LÆKNAMAFÍUNA.

Tilvísanakerfi er nú aftur í umræðunni.  Sem myndi þýða að sérfræðilæknar færðust innar á ganginn.  Ástæðan, viðleitni til sparnaðar enda sérfræðiþjónusta dýr, ekki sízt sjálfala eins og hér tíðkast.  Að geta vísað fólki endurtekið til sjálfs síns býður heim ákveðinni hættu og við henni reynir heilbrigðisráðherra nú að sporna.  Auðvitað er eðlilegast að hver og einn ráði hvert hann leiti en fylgi því kostnaðarauki fyrir samfélagið jafn sjálfsagt að viðkomandi borgi hann úr eigin vasa.  Eða þá að sérfræðilæknar lækki taxta sína til jafns við heilsugæslulækna.  Hvorugt hefur náð fram að ganga og framvindan því margumtalað tilvísanakerfi.   Einatt er talað um að sérfræðingurinn viti allt um ekki neitt en heilsugæslulæknirinn nánast ekkert um allt.  Þar sem yfirgnæfandi meirihluti þeirra kvilla sem hrjá mannskepnuna eru annað hvort ímyndaðir, sjálflæknaðir eða ekki bráðdrepandi tel ég skynsamlegt að heilsugæslulæknar spreyti sig fyrstir á meinum landsmanna og styð því tillögu heilbrigðisráðherra.   Efa þó að starfsfélagarnir séu sama sinnis. 

LÁ  

HIÐ EINA RÉTTA ER SPURNING UM TVENNT:

Utanríkisráðherra blæs nú til sóknar og sveiflar milljarðahagnaði af inngöngu Íslands í evrópubandalagið.  Borubrattur kveðst hann sjá evrópuríkin styðja við krónuna rétt fyrir inngöngu svo myntskiptin verði hinu nýja inngönguríki hagstæð.   Utanríkisráðherra virðist gleyma viðbrögðum burðarríkja ESB og afstöðu þeirra gagnvart icesave.    Sé þetta hin svokallaða "upplýsing" um þetta mikilsverða mál er betra að þegja.   Ráðamenn eiga að sína þegnunum þann sóma að veifa engu heldur leggja það fyrir.  Einhliða yfirlýsingar og upphrópanir hjálpa engum enda líkast ætlaðar til annars.  Vona þjóðin fái frið til hugleiðinga um þessi mál, laus við öfgar.

LÁ

LÍFRÓÐUR KIRKJUNNAR.

Klerkurinn í Reykholti hefur löngum verið barn síns tíma, steingerður í fasi, framkomu og skoðunum ekki sízt.  Hann má þó eiga eitt:  Hann er skýr og skorinn.  Þjóðkirkjan gæti í því tekið séra Geir sér til fyrirmyndar.  Óafdráttarlaus afstaða, aðgerðaleysi og ákvarðanafælni eru fánar hennar og blakta við hún.  Nafnið þjóðkirkja er skömm orðin og andleg leiðsögn óvirk.  Orð séra Geirs stríða á móti almennri siðferðisvitund og andsvar biskups gefur litlar vonir.   Með andvaraleysi sínu grefur þjóðkirkjan  hratt undan sjálfri sér sem er sorglegt því innihaldið er til staðar og á fullt erindi.  Vona launamenn almættisins taki nú höndum saman og höggvi af fúakvistina.  Tíminn er að renna út.

LÁ

BLESS, VÍKIN MÍN KÆRA.

Í gærnótt var grjóthrun í Hólshreppi.  Gnýinn hélt ég fyrst skruggu en þegar svalahurðin fauk upp var ekki um að villast:  Grjóthrun í Hólshreppi.  Hinumegin lá kólguský yfir Jökulfjarðamynni, sem sagt norðanbál.   Þó ekki nógu svalandi til berjaslátrunar en nokkrar handfyllur týndi ég í dag og bar hróðugur fram með Bjarnarbúðarskyri.  Síðasta kvöldmáltíðin tómar landnytjar.  Í kvöldrokinu var þrammað framhjá vigt og ísprósentan skönnuð í söluskálanum.  Fyrir utan ástarvikuna er lausaganga hunda bæjarbúum hjartans mál og víða komnir gangstígar og brýr.  Grímsbrú einna þekktust.   Fullyrði að fá bæjarfélög geti státað af eins fullkomnu göngubrautarneti og verstöðin Bolungarvík.   Reyndar er útkeyrzlan í bænum orðin svo megn að fáir komast nema fljúgandi.  Hefur bóndinn á Hanhól enda kvartað yfir þungri umferð.  Arkandi kom ég  við hjá aðmírálnum í kveðjuskyni en sá hann draga fyrir glugga, ábyggilega haldið mig með skammir vegna húsbíls sem vitanlega er óhæfa í kommúnistareit.  Í sömu svifum bar sjálfstæðan íslending að garði og stal sá vindi úr dekkjum Leníns.  Þakkaði ég honum góða viðkynningu og bað hann fyrir áttvillta mús sem heima á í húskofa fyrrum bæjarstjóra.  Stalín.  Vona hann hafi komið henni til skila.   Áfram gakk.  Handan Grímsbrúar er svo skóglendið Bernódusarlundur en í honum er víðsýni mikið.  Með kíki er hægt að greina félagatal framsóknar í norðvestri og samfylkingar í suðaustri.   Í þessum bæ hvorutveggja fljótlesið.   Á rauðhól  nostraði niðurlendingur við ómelettugerð og voru þar þrjú börn í lausagangi.  Ávítaði ég túlípanann fyrir það.   Loks, í lúpínubreiðunni, rétt ókominn heim, sá ég staðfestingu vistaskiptanna, gáminn, bláan fyrir járnum.   Því segi ég:  Bless, Víkin mín kæra og öll okkar spor.  

LÁ

FRUMSAMIÐ, TAKK FYRIR!

Gnarrinn er kominn úr höfn og ágjöfin byrjuð.  Borgarstjórinn sem enginn sá fyrir nema kannski hann sjálfur byrjaður að stíga ölduna.  Hvað sem verður má heita víst að Gnarrsins verður alltaf minnst fyrir frækilega innkomu í borgarmálin, dæmalausa kosningabaráttu og sigur sem telja verður einstæðan í íslenzkri sveitastjórnarsögu.   Frammistaða Gnarrs mun síðan annaðhvort velta fjórflokknum úr sessi eða treysta tilveru hans.   Umsnúningur OR í vikunni er fyrsti alvöru prófsteinninn á Jón Gnarr sem æðstráðanda í borginni.   Laun hins nýja forstöðumanns OR og starfslok þess fráfarandi eru mjög í takti gömlu hrunflokkanna, "kóver" ofurlauna og leyndarmála.  Ætlaði hin nýja hljómsveit í ráðhúsinu ekki að flytja frumsamið efni?  

LÁ