PÓLITÍSKAR FLEYTIKERLINGAR.

Af mörgu er að taka þessa dagana, eitt af því er stjórnsýslan.  Belgingur hennar hefur verið með ólíkindum á síðustu árum og áratugum.   Í þessum loftbelg býðst flokksgæðingum allra fjórflokkanna risavaxið hlaðborð af allra handa lífsbrauði, smáu, stóru, með áleggi og endalausu.  Hvílíkur aragrúi ráða og nefnda, sviða, verkefna og álita.  Skógurinn er þéttur og flæmið ómælt.  Góður jarðvegur fyrir metorðaklifur.  Enda sést oft ferill flokksgæðinga þegar þeim býðst ný staða og yfirlitið einatt pólitískar fleytikerlingar.  Verst er þó sjálftaka flokkanna á opinberu fé, sjálftaka sem þeir ákveða sjálfir og nenna svo vart að vinna fyrir fólkið.   Stórfelldur niðurskurður stjórnsýslunnar er ekki bara skref í lýðræðisátt heldur nauðsynlegur upp á skilvirkni kerfisins.  Allur þessi mannskapur sem náði hæstu hæðum kringum hrun reyndist gagnslaus.  Yfirsýnin var engin og allir héldu að annar væri að vinna verkin.  Okkur ber að læra af þessu og sníða stjórnsýsluna að þörfum þjóðarinnar, ekki flokkanna.   

LÁ 

RÖSUM EKKI UM RÁÐ FRAM.

Innkoma útlendinga inn í sjávarútvegsfyrirtæki er farin að valda titringi.  Lögin banna meira en fjórðungseign en svo virðist að framhjá því sé gengið.  Aðalspurningin hvað þetta varðar er hvort kvótinn sé metinn til eignar eða ekki?  Varla er hægt að ímynda sér áhuga erlendra fjárfesta í geiranum nema hann fylgi með.  Þar gæti seljandinn haft sína eigin sýn í trássi við stjórnarskrá.  Og hvað ætla stjórnvöld að gera?  Mikið er talað um þjóðareign auðlinda en hvert er gagnið sé nýtingarrétturinn seldur eða leigður mannsaldur eða meira?  Hvenær ætla stjórnvöld að skynja hlutverk sitt til komandi kynslóða?  Eftirspurn eftir vatni, mat, orku og hita á einungis eftir að vaxa og fáranlegt að halda að við séum að missa af tækifærum.  Biðröðin í íslenskar auðlindir er ekki langt undan og því liggur okkur á samræmdum auðlindalögum sem gera okkur að traustri viðskiptaþjóð samfara því að tryggja eigin velsæld.   Ýtni ákveðinna þjóðfélagsafla sem strax vilja ganga til samninga um auðlindirnar ber skammsýni vott eða umhyggju fyrir öðru en þjóðarhag. 

LÁ  

KIRKJUÞING & SALSA.

Tvær andstæður hösluðu sér völl í helgarfjörinu, kirkjuþing og hommaganga.  Andstæður að því leyti að annað er ímynd íhaldsemi, hitt framúrstefnu.   Mestu búbótina fyrir báðar þessar fylkingar tel ég þá að gefa hvor annarri  sopa,  sáldra smá framúrstefnudufti yfir guðsmennina og gefa salsaliðinu á móti nokkrar predikanir hjá Reykholtsprófasti.   Þetta gæti fært klerkastéttinni ljósið fyrir sjálfstæðri kirkju sem dafnaði í eigin krafti en ekki ríkisfjárlögum.  Held kirkjan myndi endurheimta mikið af sinni fyrri vigt við slíka umskiptingu.   Samkynhneigðir eiga síðan, eins og kirkjan, líka við þyngdartap að glíma.   Slagkraftur kynhneigðar er hratt minnkandi enda mannréttindi í höfn og hugarfar í hafnarmynni.   Athyglisþörfinni verður því að beina annað og mæli ég með píslargöngu á næsta ári  þar sem gengið verður kennitöluflakki til húðar.  Í þannig göngu ættu klerkar, hommar og lesbíur að geta fundið einhvern sameiginlegan snertiflöt.

LÁ 

ÞINN, EINLÆGUR.....

Óðum er ljóst að samfélagið sem hrundi er enn á strandstað.  Gömlu flokksræflarnir ráða fjölmiðlunum, umræðan gengur enn að mestu út á sömu fés og sömu flokkadrætti, ofurlaun engan veginn aflögð, sama tregðan í stjórnsýslunni, öllum bullverkefnunum haldið gangandi eins og hátæknisjúkrahúsi og tónlistarhöll,  þjóðþrifaverkum hinsvegar  frestað eins og uppstokkun kvótakerfisins og auðlindalögum, lýðræðisumbótum slegið á frest, nefni stjórnlagaþing, endurskoðun stjórnarskrár og þjóðaratkvæði.  Stjórnsýslan er enn í stöðuveitingarlimbói fyrirrennaranna og tvísögli regla fremur en undantekning.  Landsmenn eru því litlu nær um framhaldið.  Og þó.  Andi nokkurra þjóðþekktra einstaklinga hefur blásið um kvarnir landans og gaukað að fersku lofti.  Ekki endilega að allt sé rétt og satt sem þessir einstaklingar segja heldur einlægt.  Sú er mín kosningaspá, að næst verði það einlægnin sem hrífur, ekki röfl fyrrum hrunverja um kjölfestu og trúða. 

LÁ 

AÐ TITTLINGA SIÐ.

Kvenmannsklæddur blastaði borgarstjóri á sviði hinsegindaga og storkaði örlögunum.  Kveina sumir og vilja að majórinn klæðist að tittlinga sið, bindi, flibbahnappur, armaní og kó.   Sjálfum fannst mér myndin  einlæg, Gnarrbrosið brjótast vel fram í rósalíninu og borgarstjórinn ekkert síðri kvenmannsklæddur.  Hvort þetta séu trúðslæti eður ei varðar mig engu, heldur ekki hvort borgarstjórinn sé hommi eða kynskiptingur, náttúrulaus eða masó.  Jú, reyndar væri slæmt að hafa náttúrulausan borgarstjóra, var ekki þarþarsíðasti eða þarþarþarsíðasti þannig?  Eins og aðrar pólitískar keilur liggur Jón Gnarr undir ámælum en hvorki fyrir spillingu né óráðsíu.    Það nægir að sinni.

LÁ  

FISKUR & SKINKA.

Auðlindamál eru í brennidepli.  Framtíðarskipan þeirra mála að verða þungmiðja hinnar pólitísku umræðu.  Í því sambandi er hyggilegt að gaumgæfa reynslu okkar af sjávarútveginum.  Þó auðlindin sjálf, þ.e.a.s. fiskimiðin séu samkvæmt stjórnarskrá í þjóðareigu hafa handhafar veiðiheimilda umgengist þær sem sína eign, leigt, selt og erft.   Að ekki sé talið um veðsetninguna.  Sumir hafa þannig hagnast gríðarlega en hvað með almenning?   Fyrir hann hefur kvótakerfið skilað sjófangi  sem munaðarvöru og íslendingar sjaldséðir í fiskverkunarstörfum.   Ef við fáum hvorki mannsæmandi vinnu né ódýra vöru úr okkar eigin grunnatvinnuvegi, er þá ekki eitthvað að?  Að minnsta kosti er skinkan ódýr í Danmörku.      

 LÁ 

SKATTAKÓNGAR- OG DROTTNINGAR.

Árlega er deilt um réttmæti þess að birta skattaskrár einstaklinga.  Ungir sjálfstæðismenn segja þetta hnýsni í einkahagi fólks og heyra undir persónuvernd.  Vissulega rök en að mínum dómi er upplýsingin þjóðinni nauðsynleg, í henni felst ákveðið stöðumat og samhengi hlutanna skýrist.  T.d. má sjá að fyrrum ráðamenn lepja hunang í skjóli úreltra laga um biðlaun og eftirlaun.   Augljóst er hvers vegna handhafar aflaheimilda vilja engu breyta í fiskveiðistjórn.  Hátt lyfjaverð á Íslandi ríður heldur ekki við einteyming.  Né heldur útrásarvíkingarnir sem skildu þjóðfélagið eftir sviðið, einhvernveginn skralla þeir inn á listann.   Því má spyrja:  Á persónuvernd að vega þyngra en þjóðfélagsvernd?  Einhverntíma væri þessu vandsvarað en nú, eftir kollsteypuna miklu, má finna í þessu vegvísa á mein þjóðfélagsins.   Hinsvegar sætir furðu  tregða ráðamanna að beita kutanum.   Kannski er skýringin harakiri?

LÁ    

ÞJÓÐAREIGA AUÐLINDA ER GRUNDVALLARMÁL.

Magmamálið endurspeglar fyrst og fremst eitt:  Auðlindalög á Íslandi eru óskýr og skortir almenna skírskotun.   Nenni ekki að tala um aðfinnslur sjálfstæðismanna, þær eru ómaklegar og mikið skelfing hafa þeir lítið lært.  En auðvitað áttu samræmd auðlindalög að vera eitt fyrsta verk ríkisstjórnarinnar, lög um allar auðlindir, til sjávar og sveita, lög sem tryggja ævarandi þjóðareigu með tímabundnum nýtingarrétti, mun styttri þó en þeim sem Magma er að fá.  Forkólfar atvinnulífsins hræðast ótrúverðugleika íslendinga á alþjóðavettvangi og segja riftun samningsins við Magma fráfælandi.  Þessu er öfugt farið.  Veikleiki Íslands í alþjóðaviðskiptum er einmitt skortur á hreinu borði og verkferlum sem eru gagnsæir.  Enn er öllu haldið undir borðum og vinnubrögðin mismunandi frá degi til dags.  Riftum því þessum samningi og hunskumst í þá vinnu sem til þarf svo fólk, fyrirtæki og íslenzka ríkið viti hvað semja skal um og hvernig.  Látum ekki blekkjast af skammtímasjónarmiðum, til lengri tíma er óskoraður eignaréttur íslenzku þjóðarinnar á auðlindum sínum sá hornsteinn sem framtíðina mótar.   

LÁ  

OFVIRKNI LÆKNASTÉTTARINNAR.

Íslendingar nota miklu meira af ofvirknilyfjum, Rítalín/Concerta, en nágrannaþjóðirnar og líklega eigum við heimsmetið í þessum austri.  Fréttamaður tók einn ágætan starfsfélaga minn tali og taldi hann að vinna þyrfti betur í yngstu aldursflokkunum, þar væri notkunin mest og vaxandi.   Skondið að minnast ekki á tillegg eigin stéttar en réttindin til þessara uppáskrifta eru einmitt í hennar höndum.  Vandamálið hlýtur að vera læknastéttin sjálf sem telur æ minni frávik mannlífsins sjúkdóma sem þurfi að greina og meðhöndla.  Held heilbrigðisráðherra ætti að íhuga frí þessari stétt til handa og sjá hvort þjóðin myndi ekki frískast.

LÁ

UNDIR BLÁHIMNI.

5° hiti í Bolungarvík í nótt, norðanbál og hálfgerður hryssingur.  Bænum skipt í blátt og rautt og hittust hinar andstæðu fylkingar á Þjóðólfsvegi núll.  Nokkrir hundar röltu skrúðgönguna.  Í ríkisstyrktum skógarlundi kyrjaði vargurinn síðan sönginn um göngin en hafði fyrr um daginn þegið ókeypis pylsur undir þakskeggi náttúrufræðistofnunar.   Frístundaveiðimenn sátu á bryggjupollanum og lönduðu framhjá vigt meðan löghlýðnir þorparar streymdu á dansleik.  Þar rifust menn um litinn á kirkjunni, kvótann og þorrablótið og dönsuðu á meðan polka.    Hljómsveit hússins var í andaslitrunum og leið inn í eilífðina með laginu um gula kafbátinn.  Síðan var gengið heim undir bláhimni.

LÁ