STRANDVEIÐIRALLIÐ.

Strandveiðar eru að sanna gildi sitt.  Hafnirnar fullar af bátum og líf í tuskunum.  Annmarkar eru þó að koma í ljós, magnið er of lítið og virknin því aðeins örfáa daga hvers mánaðar.  Einnig er fáranlegt að njótendur veiðanna skuli ekki þurfa að borga neitt auðlindagjald til löndunarhafna, t.d. 25-50 kr. á kíló.  Með því myndi skapast nýr tekjustofn fyrir sjávarbyggðirnar.  Bara með að breyta þessu vinnst mikið.   Svo ætti að undanþiggja stangveiðiflotann frá kvótakerfinu og styrkja þannig nýsköpun í ferðamannaiðnaði enda erfitt að sjá þá ásókn ógna heildarstofninum.   Alla vega er mótsögn í röksemdafærslu hagsmunaaðila að krókaveiði ógni fiskistofnum en dragnót ekki.   Vona að sjávarútvegsráðherra standi á sínu og innleiði þá bragarbót sem til þarf. 

LÁ

FJÓRFLOKKURINN ER TIL.

Nú er  maður hættur að skilja, stjórnlagaþingi breytt í útvatnaðan þjóðfund.   Að ósk ósjálfstæðra sjálfstæðismanna.  Æ betur fær þjóðin innsýn í gangverkið, þjóðþrifamál fá einfaldlega ekki framgang.   Þó kvótaframsalið hafi fært erlendum fjármálastofnunum veð í auðlindum þjóðarinnar og skuldsett atvinnugreinina upp í rjáfur vilja stjórnmálamenn halda kerfinu óbreyttu, þó aflasamsetning bendi eindregið til brottkasts horfa stjórnmálamenn framhjá staðreyndum, þó einkaeign auðlinda  færi afmörkuðum hópum mikinn auð en þjóðinni ævarandi afsal láta stjórnmálamenn eins og ekkert sé.   Hvers vegna?   Afhverju eru stjórnmálamenn svona duglausir?  Þjóðin vill stjórnlagaþing, um það var talað og um það kaus þjóðin.   Margir hafa hallmælt hugtakinu fjórflokkur en óðum er að koma í ljós að fyrirbærið er til og heftir allan framgang.  Framundan er að koma að nýju afli inn í alþingishúsið, afli sem stendur vaktina fyrir þjóðina, ekki hagsmunahópa.

LÁ  

ÚRELT KJAFTASAMKUNDA.

Enn og aftur er þingið sér til skammar.  Enn og aftur þarf þjóðin að horfa upp á málþóf, þrætur og hártoganir, upplifa tregðu og taktleysi.  Hvernig fullorðið fólk nennir þessu er mér hulin rágáta en líkast er þetta kjaftasamkunduform gengið sér til húðar.   Þingheimur er klossfastur og þokar litlu og allt of hægt.  Undrun sjálfstæðismanna varðandi ásakanir um mútuþægni er að vonum og pínlegt að hlusta á umvandanir þeirra eftir allt sem á undan er gengið.   Þrái sama flokks gegn lýðræðisumbótum er umhugsunarefni, ekki síður en andstaða hans gegn þjóðareign auðlinda.  Hvaðan flokknum koma þessar hugsýnir veit ég ekki en óbreyttar munu þær viðhalda fylgistapi flokksins.   Tuð stjórnarflokkanna um ráðherrafjöld er annar álitshnekkir og kraftleysi í ákomu stjórnlagaþings annar.  Að ekki sé talað um auðlindamálin.  Hafi þessir flokkar meirihluta, hví ekki að klára málin þó það kosti málþóf?   Nýta sér lýðræðið loksins þegar sveifin er rétthallandi?   Kannski sú kenning sé rétt að sami botn ríki undir þessu öllu saman og raunverulegur vilji til breytinga ekki til staðar.   Þá er ekkert annað í stöðunni en að keyra grínið úr ráðhúsinu inn á þing.

LÁ

EIGNARÉTTUR TAKMARKAÐUR VIÐ 80 ÁR.

Ekki heyrist nú mikið í þeim röddum sem ólmar vilja evru.  Myntin sem öllu átti að bjarga berst enda í bökkum og margir metandi spámenn huga henni vart líf.  Það skyldi þó aldrei fara þannig að krónuraskatið skyti evrunni ref fyrir rass?  Hnignun evrópusambandsins er í flúkti við uppgang kínverja og kom heil sendinefnd þaðan til landsins í dag og undirrituðu seðlabankar landanna gjaldeyrisskiptasamning.  Líkur eru á miklum viðskiptatækifærum í austurvegi á komandi árum og Ísland utan ESB þá í algerri sérstöðu.   Ríki sem getur ráðið sínum utanríkisviðskiptum á eftir að verða eftirsótt og okkar meginverk nú að undirbúa slíka ásókn með óskoraðri þjóðareign auðlinda.  Viðreisn efnahagslífsins gæti nefnilega orðið dramatísk haldi þjóðin rétt á spöðunum.  Við gætum til dæmis tekið okkur kínverja til fyrirmyndar í einu en þar í landi getur fólk aðeins átt eignir í áttatíu ár, eftir það renna þær til ríkisins.  Með þessu móti tryggir kaupandi sér lífstíðarafnot sem ætti að duga vel flestum.  Kannski er þetta skýringin á uppgangi kínverja, að miða einkaeign við eina ævilengd en ekki margra ættliða sem síðan skerma sig frá heildinni og hagsmunum hennar.   Í fyrstu kann þessi tilhögun að virðast brjáluð en við nánari skoðun er hún kannski ekki svo galin. 

LÁ

HYLLIR UNDIR STJÓRNLAGAÞING.

Loksins er farið að ræða stjórnlagaþing á alþingi.  Meiri kraftur mætti vera í málinu enda vantar samfélaginu sárlega nýjar leikreglur, nýja stjórnarskrá.  Sjálfstæðismenn horfa í kostnaðinn og reyndar löngu ljóst að áhugi þeirra á aukinni aðkomu almennings að stjórnun lýðveldisins er takmörkuð.   Enda vafamál hvort flokkurinn lifi af þjóðfélagslega endurskoðun.   Líkt og evran glímir sjálfstæðisflokkurinn við ótrúverðugleika og búast má við að hvorutveggja verði nafnið eitt innan fárra ára.   En stjórnlagaþing vil ég og það sem fyrst. 

LÁ   

AÐ SKJÓTA VÍTI Í INNKAST.

Orrahríð sú sem gerð er að Jóhönnu Sigurðardóttur, forsætisráðherra, vegna launamála seðlabankastjóra kemur  úr hörðustu átt.   Menn sem vörðu eða þögðu yfir pólitískum embættisráðningum, gáfu skít í viðvaranir í aðdraganda hrunsins, tóku þátt í sérsniðnum eftirlaunalögum fyrir foringja sinn, réttlættu bankaleynd, dönsuðu í kringum spillt viðskiptalíf og þáðu þaðan fé ásamt því að sleikja rassa hagsmunasamtaka umliðin ár ættu að líta sér nær og hafa að  minnsta kosti vit á að þegja.   Ennfremur er sorglegt að þingið skuli vilja ganga til samninga um gagnver við aðila sem uppvísir eru að vafasömum viðskiptaháttum.  Með því er þjóðinni færð misvísandi skilaboð og siðferðilegum grundvelli stefnt í tvísýnu.

LÁ 

HRIPLEK LAUNAÞÖK.

Launamál seðlabankastjóra eru í brennidepli og orð forsætisráðherra um launaþak opinberrra starfsmanna dregin fram í dagsljósið:  Forsætisráðherra skal tróna á toppnum og aðrir koll af kolli.  Kannski var þetta sagt í vinsældabríarí og erfitt að tengja þetta veruleikanum.  Hvort þetta viðmið stjórnarflokkanna skili hinsvegar nógu hæfu fólki skal ósagt en tilburðir sumra hrunþingmanna í þá veru að koma höggi á forsætisráðherra eða laska hennar trúverðugleika eru hlálegar.  Ætti hinir sömu að líta sér nær og hverfa síðan af þingi.

LÁ 

SUÐUMARK.

Við suðumark var haldin músikhátíð í Einarshúsi í Bolungarvík í dag.  Vel var menningin sótt og mikið um dýrðir, m.a mættur Siggi Björns, trúbadúr og lífskúnstner frá Berlín.  Héraðslæknirinn söng svo hugsanlega sinn svanasöng og táruðust nokkrir undir bullandi miðstýringarádeilunni.  Mugipapa sýndi hvaðan sonurinn fékk punginn og Megas mætti í gervi Elfars Loga Hannessonar.  Kokkar töfruðu síðan fram sjávarfang og höfðu nokkrir þjóðverjar á orði að ekki væri furða þó þessi þjóð væri treg að deila slíku allsnægtarborði með öðrum ríkjum.   Á svona dögum dugir Frónið og jafnvel Kjálkinn einn. 

LÁ

FUGL AÐ VESTAN.

Söngvakeppni Vestfjarða var haldin á Ísafirði í kvöld með pompi og pragt.  Umgjörð var til fyrirmyndar og gefur tilefni til framhalds að ári.  Helgi Rafn, ungur Kópavogsbúi, kom, sá og sigraði með lagi sínu:  Fugl að vestan.  Var um latínuskotið stofupopp að ræða, yndislegt lag, algert lím og textinn skemmtilegur.   Trúi ekki öðru en Helgi Rafn fái spilun útvarpsstöðva með þessu silldarverki.  Minni ennfremur á frábæran kynni kvöldsins, Elfar Loga Hannesson, en fyrirbærið fór á kostum með heimilislegum innskotum sínum.  Á morgun er svo rokkhátíðin "Þorskurinn" í Bolungarvík og hvet ég vestfirðinga og aðra sem leið eiga hjá að kíkja við í sumarblíðunni.  

LÁ

SPRELLAÐ ÚT AF BORÐINU.

Innreið Besta Flokksins inn í höfuðborgina er mögnuð.  Og að heyra fulltrúa fjórflokkanna tala um Bezta Flokkinn er fyndið.  Bara að taka sér orðið í munn um annan flokk er í senn eitursnjallt og niðurlægjandi.  En nú er alvaran tekin við, meirihlutaviðræður um næstu borgarstjórn.  Trakteringar Bezta Flokksins í garð oddvita samfylkingarinnar eru um margt spaugilegar og skemmtilega öðruvísi.  Varast ber þó að ganga of langt, ekki sízt í ljósi þess að átta borgarfulltrúar eru á snærum samfylkingar og sjálfstæðisflokks.  Ný vinnubrögð eru brýn á vettvangi stjórnmálanna en eiga að miðast að hagsmunum borgarbúa, ekki sjálfhverfri sprelliþörf.  Bezti Flokkurinn á mikið erindi og þeim framgangi má ekki spilla.  Sýnið því aðgát í nærveru sála, ekki sízt þeirra sem hugsa ykkur þegjandi þörfina.

LÁ