EGGIN ÆTLUÐ ÖÐRUM.

Mikið hefur verið rætt um tengsl stjórnmálaflokka við viðskiptablokkir, sjallar og Landsbankinn, samfylking og Baugur og framsókn og svokallaður S-hópur.   Áhangendur flokkanna reyna að bæta eigið böl með því að benda á annað og þannig er birtingarmynd almennings:  Við slæmir en hinir verri.  Fólk er löngu hætt að fylgjast með þessum hverfastríðum enda blindgata þeirrar stjórnsýslu sem við viljum losna við.  Forgangsröðun mála á alþingi endurspeglar þó þann veruleik að hverfastríðin verða háð enn um sinn.   Ekki skortir á vilja alþingismanna að bregða brandi en flestir lifa enn í þeirri villu að ætla eggina öðrum.

LÁ 

NIÐURNJÖRVAÐUR NJÖRÐUR.

Njörður Pé er aftur kominn út á ritvöllinn.  Vís orð hans frá í fyrra er öllu áhugafólki um lýðveldið í fersku minni.  Nú liggja fleiri upplýsingar á borðinu og styðja þann sannleik sem við blasti eftir hrunið.  Áminning Njarðar nú  snýr að stjórnlagaþingi inniberandi ferskt fólki með nýjar hugmyndir og sýn.  Hann hafnar matseðli flokkanna og segir lýðræðið dautt í þeirra umsjá.   Þessum sannleik er markvisst haldið frá þjóðinni og eiga fjölmiðlar þar sök.  Pláss þeirra fer að megni til í að halda gömlu flokksdruslunum á lofti og birta sjálfgerðar kannanir um ágæti þeirra og fylgi.  Formenn ruslflokkanna fá ómældan tíma og svigrúm til að básúna að fólki að ekkert annað sé í stöðunni en þeir og þeirra hraukar.   Afsökunarbeiðnir og afsagnir eru gagnslausar ætli þetta fólk sér ekki annan starfsvettvang.   Er því innilega sammála Nirði P. Njarðvík og tel mikið mark á honum takandi, reyndar svo mikið að kallinum er eiginlega niðurnjörvað að fara í framboð.   

LÁ

LÍFEYRIR ÚT UM GLUGGANN.

Lífeyrissjóðir tilkynna nú hver um annan þveran lækkun lífeyrisgreiðslna.  Ástæðan fjárhættuspil með inneignir sjóðsfélaga, ævisparnað sem á að vera helgur og ætíð í tryggri ávöxtun.  Framámenn lífeyrissjóða hafa samhliða spákaupmennskunni orðið uppvísir að vegtyllum innan viðskiptageirans og sumir teygað lífsnautnabikarinn ótæpilega.   Líklegt er að skerðingar lífeyrisgreiðslna verði miklu meiri en látið er í veðri vaka og þessi margumtalaði bakhjarl mun veikbyggðari en hingað til hefur talist.   Þessi umgengni forvígismanna er víti til varnaðar og leiðir hugann að þeirri spurningu hvort betra sé að fólk ávaxti pund sitt sjálft, að minnsta kosti sem valkost. 

LÁ 

ÞEIR FISKI SEM RÓA.

Þrjár meginástæður eru fyrir breytingum á íslenskri fiskveiðistjórn.  Í fyrsta lagi ágreiningur um eignarhald.   Handhafar veiðiréttar hafa komist upp með að brjóta stjórnarskrárákvæði um þjóðareign auðlinda og gert aðgengi að Íslandsmiðum að einum allsherjar verslunar- og leigumarkaði með mikilli hagsmunaslagsíðu.   Hinir sömu segja þetta allt í þágu almannahagsmuna og kerfið skili þjóðinni hámarksarði, reyndar svo miklum að móðurmálið er horfið úr frystihúsunum.  Í öðru lagi var talað um efnahagslegt hrun yrði kvótakerfinu breytt.  Þessar viðvaranir liggja nú úthverfar og deginum ljósara að þessu var öfugt farið.  Móðurkartafla útrásarinnar lá í hinum gjöfulu undirdjúpum og þaðan fengið það sem til þurfti.  Gríðarleg skuldsetning þessarar arðbæru atvinnugreinar er augljóslega af þessum sökum og viðnám gegn breytingum auðvitað frá þeim komið sem enn sitja á þessum fjársjóði.  Krukkurnar eru sem fyrr tvær, ein plús og ein mínus, í plúsinn fer gróðinn, í mínusinn tapið og því að lokum hellt yfir almenning.  Skotheld formúla sem við öll orðið þekkjum.   Þriðja ástæðan til að breyta þessu kerfi er dauðinn.  Jafnvel handhafar veiðiréttarins eru ekki eilífir og þegar sláttumaðurinn knýr dyra er ekki gert ráð fyrir að hægt sé að kippa kvótanum með sér.  Hann fellur heldur ekki byggðunum í skaut sem liggja að miðunum heldur niðjum.  Veiðireynsla þeirra er oft takmörkuð og því um að gera að koma þessu í verð.  Oftar en ekki afleiðingin sú að verstöðin sjálf horfir á eftir atvinnuréttinum annað og allt fólkið sem býr við auðlindina situr uppi með gjaldfallnar eignir, ónýtar fjárfestingar og óvissa framtíð, jafnvel enga.   Allt tal um hagræðingu er ónýtt nema fólkið fylgi með, gildir það jafnt um jarðnezk innlegg sem himnezk.  Í raun þarf aðeins eina grundvallarbreytingu á fiskveiðstjórnunarkerfinu, þá að þeir fiski sem róa.

LÁ     

DR. JEKYLL AND MR. HYDE.

Formaður sjálfstæðisflokks hélt því fram á hádegisfundi í Valhöll í dag að velflestir þingmenn sætu á þingi sem fulltrúar einhverra hagsmuna, nefndi bónda fyrir bændur og verkalýðsforkólfa fyrir launafólk þessu til áréttingar  Auðvitað er þetta rétt, fólk berst fyrir ákveðnum hagsmunamálum eða eru sérstök verkefni hugleikin.   Það sem skilur á milli feigs og ófeigs í þessum efnum eru umsvifin.  Fólk sem hefur mikinn persónulegan ábata af stjórnvaldsaðgerðum ætti ekki að taka slíkt að sér.  Og ótækt er með öllu að stjórnmálamaður geti sett sig í nýjar og nýjar stellingar eftir tilefni, þarna er ég í golfferð sem jarlinn af Pógó, þarna er ég í veiðferð sem herra LÍÚ sem og þarna á trippi sem herra Ísland.   En þegar ég er alþingismaður er flibbi minn hreinn.  Svona trakteringar eru óboðlegar nema nánustu viðhlæjendum.  Mér sýnist kvika sjálfstæðisflokksins eiga langt í land, þeir annaðhvort neita eða vilja ekki sjá samhengi hlutanna.  Spurningin er hve lengi grasrót flokksins sættir sig við þetta hnoð.

LÁ

ENDURSKOÐANDINN Í KAUPMANNAHÖFN.

Einn er sá maður sem kvalið hefur íslenzka þjóð ótæpilega, ekki bara með stjórnvaldsákvörðunum heldur einnig leiðindum.  Sem guðfaðir gjafakvótakerfisins rak hann fleyg í þjóðarsálina sem enn situr.  Hann fíraði upp húsnæðislánunum, innleiddi einræðistilburði í stjórnmálum, flokksræði og einkavinavæðingu.   Uppskar loks forsætisráðherraembættið en hélst þar skemur en til stóð.   Þessi maður heitir Halldór Ásgrímsson og situr nú á friðarstóli í Kaupinhafn, að sjálfsögðu á opinberri framfærslu.   Oft hefur andað köldu frá Halldóri og sagði mér kunningi að eitt sinn í viðtali hafi myndavélin hætt að ganga.   Engu að síður hvet ég fréttamenn að sækja Dóra heim um leið og loftleiðin opnast og inna hann álits á eigin endurskoðun. 

LÁ 

AFTURGÖNGUR AF ÞINGI.

Þingmenn standa nú frammi fyrir drastískum ákvörðunum.  Hvarf þeirra af vettvangi, jafnvel þó aðeins sé um stundarsakir, getur kostað þá þingsætið.   Kastljósið beinist að öðrum og víst að margir eru um hituna.  En afleysarar þeirra brotthlaupnu eru sumir hverjir einnig í þeirri stöðu að "þurfa að gera grein fyrir sínum málum".  Hraunlög spillingar og tortryggni virðast því fleiri en eitt.  Hversu langt þarf að flysja laukinn er spurn og líklegast heillavænlegast að skipta hreinlega um ávöxt.   Gengnir þingmenn eru þó menn að meiri og ákvörðun þeirra mun ýta við fleirum.  Ég spái utanríkisráðherra síðustu göngunni og jafnvel ganga aftur.

LÁ

METORÐ FYRIR ÞÖGN.

Gætum að einu.  Hvers vegna eru stjórnmálaflokkar eins og þeir eru?  Afhverju heyrast enn húrrahróp í kringum fólkið sem brást, afhverju öll þessi faðmlög og saknaðartár?  Engar mótbárur, hvorki æmt né skræmt.  Hvers vegna þegir innvírað flokksfólk yfir öllum ósköpunum?  Hvar er aðhaldið?  Augljóslega er eitthvað ekki að verka í flokksstarfinu, einhver loki á skoðanaskipti og gagnrýni.  Einstaka sinnum kveða ungliðar sér hljóðs en þegar komið er hærra upp í tröppuna þagnar allt og verður einóma bergmál af því sem gustar frá toppnum.   Ástæða þessa þagnargildis hlýtur að vera vegna metorða sem annars myndu glatast.  Sjálfur álpaðist ég eitt sinn á súpufund fyrir kosningar og spurði um brottkast fiskjar.  Andrúmsloftið þyngdist á augabragði og menn litu mig illu auga, jafnvel þeir sem áður höfðu orðað þetta við mig.  Hjarðhegðun er ágæt í náttúruhamförum en í stjórnmálum þarf sjálfstæða hugsun.  Þetta hafa stjórnmálaflokkar vanrækt og því ná engir hér frama nema framlengingarsnúrur og meðaljónar.

LÁ  

SJÓNSKEKKJA.

Sigurður G. Guðjónsson, lögfræðingur með meiru, tekur upp hanzkann fyrir fyrrum varaformann sjálfstæðisflokks og segir hana engin lög hafa brotið og afsögn hennar afleiðingu múgsefjunar.  Formaður sama flokks kveðst sitja áfram þar eð hans mál séu skýrð.  Stjórnmálamenn, jafnvel þeir sem beint eru sakaðir um vanrækslu, láta í veðri vaka að fráfæra þeirra sé tímabundin.  Enn fleiri bíða svo átekta.   Þjóðin er nú í fyrsta skipti í lýðveldissögunni að upplifa berskjöldun sína gagnvart spillingu.  Fúi var í öllum meginstoðum samfélagsins sem saman tekið skilaði sér í sambræðslu stjórnmála og viðskiptalífs.  Lög um einkavæðingu, fjölmiðla, siðferði, samskipti og jöfnuð voru ekki til og refsirammi ei heldur.   Afleiðingin sú að megn gjörninga útrásartímabilsins telst ekki ólögmætur, einungis ósiðlegur.  Sem raskar hugsanlega sálarfriði einhverra en ekki frelsi.  Íslenzk þjóð þyrstir ekki í lögfræðilega úttekt á sukkinu eða refsingar.  Hún vill siðbót og lærdóm.  Hún vill ný gildi og nýjan mannskap.  Hún vill breytta stjórnarhætti og að allur vafi sé þjóðinni í hag.  Þess vegna eiga allir þeir stjórnmálamenn sem á einhvern hátt tengdust eða tóku þátt í hrunadansinum að víkja.  Með því láta þeir þjóðina njóta vafans og halda kannski eilitlum sóma.  Að Bjarna Benediktssyni langi eitthvað er ekki nóg.  Velferð þjóðarinnar og vilji á að skipa öndvegi í ákvörðunum þessara ólánsömu stjórnmálamanna sem gátu en gerðu ekkert á ögurstundu.  Trúverðugleiki alþingis er horfinn, þjóðin vill hreint borð og losna við mykjuhauginn, flestum augljóst nema alþingismönnum og viðhlæjendum þeirra.   Afsakanir og loforð um betrun er einfaldlega miklu verri kostur en nýtt fólk.  Er svo erfitt að skilja það?

LÁ

ÚTI ER ÆVINTÝRI.

Laufin falla nú hvert af öðru á alþingi og gætu fallið fleiri.  Sjálfstæðisflokkurinn er eins og laukur, lagskiptingin sem tekur við litlu skárri en sú sem fór.  Kvenpeningurinn táraðist svo á flokksfundum dagsins og mikil dramatík þegar mistökin loks voru viðurkennd.   Auðvitað er gott þegar fólk skynjar sinn vitjunartíma en reiður almúginn verður líka að leita hófs, mótmælastöður við heimahús eru t.d. utan velsæmis.  Hvort hreinsunarhrina stjórnmálanna sé nú loks hafin skal ósagt en mikið held ég að sumum líði betur að axla sína ábyrgð og gangast við hinu óumflýjanlega.  Og þó fráfærurnar hafi á henni tímamörk held ég flestir viti að ei verði aftur snúið.   

LÁ