GETA 0,06 PRÓSENTIN STAÐIÐ Á EIGIN FÓTUM?

Helstu rök Íslands til inngöngu í ESB eru þau að hérlendir geta ekki stjórnað sér sjálfir.  Okkur hefur mistekist að skapa sátt um auðlindir, stóriðju, umhverfisvernd, gjaldmiðil, sjávarútveg, ESB, icesave, einkavæðingu, ríkisrekstur, stjórnsýslu, kosningalög, stjórnarskrá og meira að segja forsetann.  Allt er í uppnámi og hvergi sést almennilega til lands.  Því er ekki að furða að margir líti hýru auga til Brussel.  Varla mun evrópusambandið valda því að við hættum að halda með strákunum okkar, blóta þorrann og framleiða áramótaskaup?  Kannski efnahagssveiflurnar verði líka minni og verðlag stöðugra, aldrei að vita.  Og kannski verður bara þægilegra að fá meiri fjarlægð á stjórnmálin, ekki  veitir af hvíldinni.  En svo má spyrja:   Hvers vegna ætti 300.000 þúsund manna þjóð sem hefur allt til alls og heilmargt að bjóða að hætta eigin sjálfræði?  Eða telur fólk enga hættu á slíku?  Af 750 þingmönnum evrópuráðsins fengu íslendingar fimm, við yrðum 0,06% af heildinni og framlag okkar um 0,6%.   Spurningin er því:  Fara hagsmunir okkar kannski að langmestu leyti saman við hagsmuni evrópubandalagsins?    Þeir sem svara þessu játandi geta andað léttar, hinna bíður hinsvegar það erfiða verkefni að endurreisa lýðveldið Ísland.  Á þessari stundu kann það að sýnast illmögulegt en skjótt skipast veður í lofti.

LÁ      

SANNLEIKURINN SEM RÁÐAMENN VILJA EKKI HEYRA.

Brennipunktur icesavedeilunnar þokast sífellt nær kjarnanum.  Sem er sá að áhættugjörningar einstaklinga eigi ekki að vera í skjóli hins opinbera.  Hagnað skal bera í friði og sömuleiðis tap.  Þetta skilja æ fleiri og regluverk evrópusambandsins riðar til falls.  Íslenzka þjóðin verður hugsanlega fyrst þjóða til að hafna ábyrgð á gjörðum banka og viðskiptalífs.  Neitun icesavelaganna yrði líka fratyfirlýsing á stjórnmálamenn sem  dönsuðu með fjármagnseigendum.  Fyrir heimsbyggðina myndi þetta hafa fordæmisgildi og þjóðir leggja við eyru.  Ísland stæði ekki eitt lengur.   Því er furðulegt að ráðamenn hérlendir skuli ekki bíða eftir niðurstöðu þjóðaratkvæðagreiðslu í stað þess að gera allt til að ýta henni af borðinu.   Að semja nú væri enn eitt afglapið enda ásteitingarsteininn ekki breytilegir vextir eða vaxtalaus tímabil heldur hvort íslendingar eigi yfir höfuð að taka á sig þessar skuldbindingar.   Þann sannleik vill þjóðin segja en ráðamenn ekki heyra.

LÁ

AUGAFULLT TUNGL.

Undarlegur dagur.  Og kaldur á vesturslóð.  En fagur.  Vonbrigðin voru tekin í býtið með frakkaleiknum en síðan haldið til mótmæla á Ísafirði.  Var hundurinn og konan með í för.  Hún ók en ég skóf.  Í kaupstað stóð á tröppum rithöfundur og fyrrverandi fjólmiðlamögur, Finnbogi Hermannsson, og syrgði örlög svæðisútvarpsins.  Þung undiralda var í máli hans og undirliggjandi reiði.  Samreiddust viðstaddir og segist mér svo að ekki sé búið að setja punktinn aftan við þetta mál.  Hitti síðan bæjarstjórann í Hamraborg sem kvaðst hafa gleymt mótmælunum og kannski ekki furða eftir svona landsleik.  En sammála var hann og rjóður í kinnum.  Óshlíðin skartaði sínu á heimleiðinni og ljóst að einhvers er að sakna þegar gatið opnar.  Lýðsdætur biðu heima með Lýðsson en fóru svo að skemmta eldri borgurum með gleði og söng.  Sem minnti mig á að draga niður í vasapeningnum.  Tóku laugardagssætindi Lýðsdætra mið af því.   Bestar þykja mér lakkrísrúllurnar en hundurinn er með tannrótarbólgu þetta skeiðið og óvenju lystarlítill.  Miðnæturgangan var undir augafullu tungli og heyrðust hlátrasköll víða úr húsum.  Kannski kreppan sé eftir allt saman líka jákvæð.

LÁ

REFSIRAMMAGERÐ UNDIR SMÁSJÁ.

Einhverjir þrjótar voru negldir í dag vegna gjaldeyrisbrasks og nemur umfangið um 7% af gjaldeyrisviðskiptum þjóðarinnar sem teljast verður dálaglegt.  Afraksturinn ca. 1000 milljónir deilt með fjórum á 15 mánuðum.  Refsiramminn hinsvegar takmarkaður við 2 ár.   Eflaust er þetta í augum einhverra áhættunnar virði.

LÁ

LEYNDARDÓMSFULL FERÐ.

Ferð Steingríms og hluta stjórnarandstöðunnar þykir leyndardómsfull.  Hvar er utanríkisráðherra, hvar er Hreyfingin og hvar er Bertelson?  Útboð Bjarna og Sigmundar Davíðs skýrist væntanlega af einhverjum sannleik eða tilboði sem þeim er loks gert að heyra.  Snuprun Hreyfingarinnar og Þráins er þá væntanlega vegna sama sömu sanninda sem þeim er ekki gert að heyra.  Össur veit að sjálfsögðu tíðindin og þarf því ekki að fara.  Verði sinnaskipti vart hjá formönnunum tveimur hafa þeir líkast hesthúsað kaleik ríkisstjórnarinnar og þar með samhengi hlutanna.  Og geta má að því líkum að andstaða ríkisstjórnarinnar við þjóðaratkvæðagreiðslu um icesavelögin sé einmitt vegna þessarar sömu vitneskju.  En hvað skyldu formennirnir tveir fá í staðinn fyrir sinnaskipti varðandi icesave?  Þéttari síu á bankahrunsskýrsluna?  Spyr sá sem ekki veit en á hverjum degi rignir nýjum kuskum á bikarsvartan hvítflibba þjóðar þar sem lög og siðleysi haldast í hendur.

LÁ   

FYLGJUR LYGINNAR.

Óbirt hrunskýrzla mun ábyggilega staðfesta það sem allir í raun vita, samkrull viðskiptalífs og stjórnmála.  Hún mun afhjúpa klíkusamfélagið, ættir og veldissprota.  Hún mun varpa ljósi á aðgerðaleysi eftirlitsstofnana og stjórnmálamanna, ófullburða regluverk frjálshyggjunnar og hversu kraftar einstaklingsframtaksins geta verið kræfir.    Hún mun færa okkur sanninn um hugmyndafræði og breyzkleika, múgsefjun og ótta.   En umfram allt sannleikann um lygina.  Sem hefur rótfest sig í þjóðarsálinni og þeir sem hana stunda farnir að trúa eigin hrati ekki síður en hinir.   Skýrzlan mun staðfesta það sem þjóðin veit, það er allt og sumt.  Vilji fólk siðbót þurfa íslendingar sem þjóð að koma út úr skápnum.  Viðurkenna það sem ekki er að gera sig, gleyma framagirninni um stund og leita munarins á því sem er rétt og hinu sem kemur sér vel.    Hvað ætli margir íslendingar fórni skoðanafrelsinu fyrir það sem kemur sér vel?  Ansi margir held ég og fylgjunum fækkar yfirleitt ekki með árunum.   

LÁ

FÁRÆÐI LÝÐRÆÐISINS.

3000 manns réðu framboðslista sjálftæðisflokks í borginni.  Kannski 2000 ráði hjá samfylkingu, 700 hjá grænum og 300 hjá framsókn.   7000 borgarbúar.   Hinir mæta eða mæta ekki á kjörstað og fá sína fulltrúa samkvæmt forskrift þessara 7000.  Þetta er öngstræti lýðræðisins og þess vegna kemst fólk áfram þó sannað sé að vondu.   Af sömu ástæðu ganga umbætur hægt enda nýrri hugsun kerfisbundið bægt frá af þeirri gömlu.  Loforð flokkanna um að greiða götu kjósenda til beinna áhrifa virðast gleymd og keppast þeir allir við að flagga umræðunni sem minnst.   Hinn fíni matseðill er í raun ekkert annað en hafragrautur í öll mál.

LÁ

KVIKMYNDAGERÐARMENN Í VANDA.

Kvikmyndagerðarmenn voru borubrattir á Borgarfundi sínum í kvöld og ákaft klappað þegar forsvarsmenn gáfu fréttakonu skýrzlu um ástandið.  Sem kvistur af sama meiði veit ég að sjónvarpið er forsenda innlendrar kvikmyndaframleiðslu, ekki bara sem kaupandi heldur nánast sá eini.   Kvikmyndagerðarmenn segja greinina arðbæra og skila tekjum til baka.  Stjórnmálamenn ganga ekki að þeim sannleik, að minnsta kosti ekki sem gefnum.   Veit á eigin skinni að viðskipti við sjónvarpið eru harðsótt og verðið rýrt en  hey í harðindum.    En styrktarveita íslenzkrar kvikmyndagerðar er kvikmyndamiðstöð Íslands.  Þar er býsna háum fjárhæðum útdeilt árlega, tugum milljóna og allt í styrkjaformi.  Sú stefna, að úthluta hærri upphæðum til stærri verkefna hefur verið ráðandi og hafa allt að 50 milljónir fallið einni og sömu myndinni í skaut.  Einnig hafa gjaldþrota aðilar endurtekið hlotið náð fyrir úthlutunarnefnd sem teljast verður undarlegt.  Í ljósi þess hve margir kvikmyndagerðarmenn hafa komið afurðum á koppinn án tilstilli kvikmyndamiðstöðvar mætti skoða þá leið að skera fremur af framlögum þessarar styrkveitu sem nýtist mönnum mjög misjafnlega en halda dampi hvað ríkissjónvarpið varðar.  Sumir segja framlag kvikmyndamiðstöðvar tryggi betri myndir og vissulega hafa menn rétt á þeirri skoðun.  En liggi fyrir sparnaður í þessum geira ættu ráðamenn að hafa í huga að sjónvarpið nýtist öllum geiranum, kvikmyndamiðstöðin einungis hluta hans.

LÁ    

ÍSLENZKAR MYNDIR, JÁ TAKK.

Kvikmyndagerðarmenn eru komnir upp á afturlappirnar.  Baráttufundur á morgun og bitið í skjaldarrendur.  Tilefnið er yfirlýsing RÚV varðandi kaup á innlendu dagskrárefni sem skera skal niður við trog.   Undanfarin ár má merkja mikla samloðun ríkisjónvarpsins við einkareknu stöðvarnar, 2-3 útlendar framhaldsseríur að kveldi, mestmegnis bófahasar.  RÚV hefur þó skartað einni og einni seríu frá meginlandinu, fræðsluþáttum á stangli og íslenzku efni þó æ minna beri á því.  Undantekning er eigin framleiðsla en hún ku vera dýr og misjöfn að gæðum.   Spurning hvort ríkissjónvarp eigi yfir höfuð að standa sjálft í myndaframleiðslu.  En tilvera ríkissjónvarps hlýtur að byggjast á menningarlegu framlagi viðkomandi þjóðar.  Verði innkaup á innlendu efni stöðvuð eða skert gæti heil iðnaðargrein með allri sinni reynslu og þekkingu tapast.   Reyndar tel ég sóknarfæri fyrir ríkissjónvarpið í íslenzkum kvikmyndagerðarmönnum.   Því miður hafa ráðandi aðilar sjónvarpsins kæft allt of mörg verkefni í fæðingu með áhuga- og sinnuleysi í stað þess að virkja þetta einstaklingsframtak með skynsamlegum skilmálum.  Útflutningur mynda ætti að vera jafn hægur og innflutningur, ekki síður nú þegar krónan er veik.   Þarna gæti sjónvarpið komið sterkt inn og aðstoðað við framgang íslenskra mynda erlendis gegn hlutdeild í innkomu.  Viðmót það sem sjálfstæðir kvikmyndagerðarmenn hafa mætt í þessari stofnun er ekki til að hrópa húrra fyrir og oft á tíðum tilfinningin sú að angur sé að.   Þessu þarf að breyta og fá inn fólk sem bæði sér ljósið og heldur haus.

LÁ

AFGLÖPIN ÁFRAM.

Prófkjöri sjálfstæðisflokks í RVK er lokið og niðurstaðan endurspeglar göggt það öngstræti sem lýðræðið er í.  Kosningaþátttakan sýnir áhugaleysið og kannski ástæðan sé tengslanet frambjóðendanna og sérlega þeirra sitjandi.   Niðurstaðan því fyrirfram gefin að mestu.  Af þessum sökum lætur yfirgnæfandi meirihluti fólks prófkjör sig litlu varða en fengi það einhverju ráðið um röð frambjóðenda í kosningunum sjálfum myndu ugglaust margir nýta sér þann rétt.  Sem aftur gæfi eðlilegri mynd af frammistöðu frambjóðenda og nýliðun.  En þessi möguleiki rýrir öryggi þeirra sem í stólunum sitja og þeim því óhugnanlegur.   Enda eru afglöp síðasta kjörtímabils verðlaunuð, hvert af öðru, og flest sjást aftur sem borgarfulltrúar á komandi kjörtímabili.  Þetta mun líka verða uppi á teningnum hjá öðrum flokkum.  Margir kenna um gullfiskaminni þjóðar en svo er ekki.  Hún hefur einfaldlega ekkert val.

LÁ