LEYND Í HÁMÆLUM.

Mikið var hamrað á nauðsyn leyndar í þar síðustu stjórnartíð.  Eitt af kappsmálum ungra sjálfstæðismanna var bann við birtingu skattskráa  í nafni persónuverndar, reyndari sjálfstæðismenn vildu líka leynd á fjármálum flokkanna og afgangurinn lofsöng mjög bankaleynd sem forsendu eðlilegs viðskiptalífs.   Allt hefur þetta sýnt sig að vera rangt og andstætt almannaheillum.   Ömurlegur viðskilnaður forsprakka kaupþings dagana fyrir hrun er skýr sönnun þessa og öll heimsbyggðin stendur nú uppi með uppskrift að bankaráni innan frá.  Teljist þetta löglegt er illa komið fyrir alþjóðasamfélagi sem kennir sig við siðvæðingu.   Kannski má skýra tregðu alþingis til höfuðs þessu sukki að stór hópur þarsitjandi manna er á einn eða annan hátt tengdur viðskiptallífinu?   Afhverju er ekki gengið á milli bols og höfuðs þessu þjóðarmeini?  Hvers vegna þarf Johnsen einn að sæta lagi?

LÁ 

ER KOMPÁS RÍKISSTJÓRNARINNAR BILAÐUR?

Afstaða manna varðandi icesave virðist lítt breytast þó fram komi ný gögn og/eða vísbendingar.  Er þá ekki alveg eins gott að kýla bara strax á atkvæðagreiðslu?  Undirskriftir ráðherranna á þessum samningi að þinginu forspurðu eru mjög í anda vinnubragða fyrri stjórna og þingið sem fyrr, aðeins til trafala.  Í ofanálag er kortlagning Evu Joly á icesave, AGS og ESB fratyfirlýsing á dómgreind æðstu ráðamanna sem virðist fyrirmunað að gera sér grein fyrir heildarsamhengi hlutanna.   Vitanlega er mikilvægt að koma atvinnulífinu í gang og til þess höfum við margt í pokahorninu sem tekur fram endalausum lántökum.  Nefni sem dæmi að auka fiskveiðar, draga úr opinberum umsvifum,  afnema gjaldeyrishöft samhliða skattlagningu jöklabréfa, frystingu eigna, uppræting spillingar og síðast en ekki sízt endurskoðun stjórnarskrár.

LÁ

BLÓÐBAÐ.

Verzlunarmannahelginni lauk með hvelli.  Eftir rólega helgardaga var ákveðið að bjóða nokkrum fullveldissinnum til teitis og mætingin vonum framar, einungis bæjarstjóri Dalabyggðar afboðaði.  Eftir að krakkarnir voru búnir með pylsurnar átum við dýrindis kjöthnulla og hundurinn fékk BBQ.  En í miðjum klíðum féll aldursforsetinn um köngulóarvef og í stað rauðvíns var boðið upp á alvöru blóð.  Svo mikið rann að flótti brast í liðið nema húsfreyjan sem náði í saumadótið.   Barnalæknir var og á svæðinu og vel við hæfi að hann fengi að spreyta sig en sá þótti liðtækari á gítarinn.  Taldi húsfreyja síðan 15 spor áður en yfir lauk.    Allan tímann  kallaði sá slasaði á Láru sína, elsku stelpan, en náði brátt áttum.   Taldi sig jafnvel skýrari eftir höggið.   Hann sefur nú vært en yfir honum verður vakið.

LÁ 

ENGIN JARÐARBER AÐ ÞESSU SINNI.

Innkaupaleiðangrar leiðast mér og neyddist í einn slíkan í síðdegissólinni.   Nokkuð var um manninn í kjörbúðinni sem teljast verður nokkuð stór.  Á meðan ég beið eftir vöruskönnun konunnar nálgaðist maður sem að ég kannaðist við úr fortíðinni, skroppinn að sjá, innorpinn og skældur.  Hann gekk til mín og ámálgaði okkar fyrri kynni, sagðist reyndar vart hafa þekkt mig, líkastur sveskju og minnti á reittan hana.  Ég kenndi manninn og kvað hann sömuleiðis hafa mikið látið á sjá og vart tækan á almannafæri.  Hann bar mig þá saman við ónýtu jarðarberin í ávaxtarekkanum og hefði ég ekki þetta óminni myndi ég muna minn fífil fegri.  Þetta fannst mér ósvinna og spurði um lífið í Auschwits.  Fólk var nú farið að safnast í kringum okkur og víst að ekki var það fegurðin sem trekkti.  Hinsvegar áttum við sameiginlega í farteskinu baráttu sem vannst á sínum tíma og réð þó nokkuð um lífsframganginn.  Og hún sigraði fljótt útlitsværingarnar og felldi okkur í faðma.  Við áttum meira að segja báðir örverpi sem hlaut að segja mikið um okkar innri menn.  Áður en við kvöddumst vorum við farnir að sætta okkur við ytra borð hvors annars og kenna jafnvel bólgum um en báðir höfum við legið á sjúkrabeði um hríð.   Engin jarðarber voru þó keypt að þessu sinni. 

LÁ     

ÆTLAR RÍKISSTJÓRNIN AÐ HLUSTA Á RÁÐGJAFA SINN?

Bankastjórn ríkisbanka krefst lögbanns á umfjallanir um sjálfan sig jafnvel þó upplýsingin þjóni augljóslega  þjóðarhagsmunum.  Þessi frámunalegu viðbrögð sýna að úthreinsanir ríkisstjórnarinnar eru hvergi nærri búnar né hagsmunatengsl upprætt.   Geri ráð fyrir að þetta fólk verði látið taka pokann sinn.  Í ofanálag mótmælir aðstoðarmaður forsætisráðherra ráðgjafa ríkisstjórnarinnar í bankahruninu, hinni mikilsvirtu Evu Joly, og kveður hana lítið vit hafa á efnahagsmálum og eigi að halda nefinu fyrir sig.  Augljóslega veikir þessi greining Evu stöðu ríkisstjórnarinnar enda stöðumat Jóhönnu og Steingríms(eftir kosningar) gagnvart icesave, AGS og ESB verið rangt.  Þessi kona veit hvað hún syngur og þorir að segja það sem þarf.    Með svona aðstoðarmann er vonlegt að forsætisráðherra vaði í villu og vona ég hún láti sjéníið róa hið snarasta.  Þingflokkur vinstri grænna þarf svo að koma vitinu fyrir formanninn eða fá sér nýjan.

LÁ

LÖGLEYSULANDIÐ ÍSLAND.

Undarleg er afstaða skilanefndar kaupþings varðandi upplýsingaleka á millifærslum þessa sama banka rétt fyrir hrun.  Í augum almennings eru þessar skilanefndir vinir fólksins sem vinna hörðum höndum að því að upplýsa almenning um endanlegt uppgjör bankanna og þar með þjóðarstöðu.   Viðbrögð skilanefndarinnar eru hinsvegar tafarlaus afturköllun þessara upplýsinga ellegar málsókn.  Ætti ekki flestum að vera orðið ljóst til hvers bankaleyndin var fundin upp?   En fyrir almenning eru þessar upplýsingar mikill fundur og staðfesta enn að æðstu stjórnendur gömlu bankanna fóru óralangt út fyrir öll velsæmismörk í sínum viðskiptum.   Nýlega var bíræfnum svikurum gagnvart íbúðalánasjóði umsvifalaust hent inn en þegar menn bera á bakinu landráð og heilt þjóðarhrun er engu til að dreifa.   Ekki furða þó þjóðir þori ekki að lána og hætta fjármunum sínum í svona lögleysulandi, híha!

LÁ 

TIL HVERS ÖLL ÞESSI LÁN?

Afhverju þurfum við öll þessi lán?  Ríkisstjórnir rugláranna gumuðu sýknt og heilagt um skuldlausa stöðu ríkissjóðs.  Sé það ekki enn ein lygin liggja a.m.k. ekki á okkur gamlar syndir.  Sömu ríkisstjórnir bentu á einkaneyzluna og lánin henni tengd og lífsstíll íslendinga sl. ára undirstrikar réttmæti þessara fullyrðinga.  En ekki eru lánin tekin til að borga skuldir heimilanna, er það?  Þá standa eftir óreiðumenn Davíðs.  Lánadrottnar gömlu bankanna hljóta að vilja endurheimta sitt lánsfé og fyrst gömlu bankarnir eru orðnir nýjir og í ríkiseigu sækja þessir aðilar væntanlega þangað.  En varla hafa ríkiskassar verið að lána gömlu einkareknu Íslendingabönkunum, það hljóta að hafa verið fjárfestingarstofnanir í einkaeigu eða fjársterkir einstaklingar.  Og þegar þessir aðilar hafa látið greipar sópa um þrotabúin, afhverju ætti íslenzka ríkið með lántökum að bæta því við sem upp á vantar?   Er það hlutverk íslenzkra skattborgara að sjá til þess að spákaupmenn og kaupahéðnar tapi ekki á fjárumsýslu sinni?  Sama má segja um ríkisskuldabréf og jöklabréf, hvers vegna er útleysing þessara fjármuna bara ekki skattlögð upp í rjáfur uns versti stormurinn er afstaðinn?   Vér íslendingar höfum engin ráð á einhverju alþjóðlegu vinsældaklifri, við þurfum að fá ráðrúm og til þess er besta byrjunin að hafna icesave og einbeita okkur að frystingu eigna auðmanna.   Endalaus lán til að styrkja gjaldeyrisforða eða önnur aurasöfn eru allt of dýru verði keypt og engu líkara en að evrópuþjóðirnar með hollendinga og breta í broddi fylkingar vilji ekki að Ísland nái sér á strik af eigin rammleik.  En það getum við og það mun ekki taka mörg ár ef við bara höfum vit á að að hafna þeirri þrælakistu sem að okkur er beint.

LÁ 

TILHÆFULAUST BULL.

Nokkuð er um liðið frá þeim þrungna degi þegar alþingi álpaðist til að samþykkja ESB-aðild.  Í fyrsta lagi er og reyndar var ljóst að frágangur icesave hefði átt að vera í forgangi og í öðru lagi hefur þetta ekki liðkað til fyrir okkur á alþjóðavettvangi, hvorki hvað varðar lánafyrirgreiðslu né ímynd og í þriðja lagi hefur krónan veikst en ekki styrkst.   Allt tal um meðbyr alþjóðasamfélagsins vegna umsóknar Íslands í ESB hefur reynst tilhæfulaust bull. 

LÁ

HVENÆR SMELLUR Í FYRSTA HANDJÁRNINU?

Taugaveiklun er farin að grípa um sig meðal útrásarfuglanna enda styttist í endalokin.  Engum dylst lengur að glæfralegar og sjálfhverfar ákvarðanir þeirra í góðærinu, falsaðir velgengnissneplar, uppdiktaðar lofræður og revíukenndar ráðstefnur að ekki sé minnst á óhóf í skemmtan og skrumi hefur sett ættjörðina á hliðina.   Hafi menn haldið að nóg sé að segja úps og hverfa síðan í mannfjöldann er það einungis tímabil.  Þjóð sem gengið hefur í gegnum allar þessar raunir vegna græðgi einungis fáeinna hlýtur að sækja höfuðpaurana til saka og reyna að endurheimta öll þau verðmæti sem hægt er að ná í.  Og þurfi til þess sérsniðin lög, þá það.  Klófesting þessa fámenna hóps má ekki vera byggð á refsigleði eða hefndarþorsta heldur einungis skilaboð til okkar sjálfra og alþjóðasamfélagsins að svona vinnubrögð teljist landráð og líðist ekki.  Það er vegna hegðunar þessara manna se sett voru á okkur hryðjuverkalög og ekki að tilefnislausu.   Vonandi gengur ríkisstjórnin rösklega til þessa verks á næstu vikum og mánuðum. 

LÁ

TVÖ ANDLIT ESB.

Í heitum pytti í vikunni var mikið um dýrðir.  Færri komust að en vildu en efnt var til samsætis í tilefni nýafstaðinnar atkvæðagreiðslu alþingis um ESB.   Einn vatnaði músum af sorg, annar táraðist af gleði, þriðji fagnaði rödd skynseminnar, sá fjórði kýldi hann kaldan.  Óeiningin fullkomnaðist þegar evrópskt skorkvikindi stakk andófsmann í eyrnasnepilinn.  Þegar allir voru farnir sat ég áfram einn og reyndi að fiska upp úr grugginu eitthvað haldbært.  Að gefa afslátt af fullveldi er eins og dauði og annars brauð.  Einskorðuð yfirráð yfir okkur sjálfum, landi voru og hafi, auðlindum og náttúru er sumum háheilagt, aðra gleður að geta deilt því með öðrum.  Þó einum teljist einsýnt að þátttöku í samfélagi þjóðanna sé hafnað með höfnun evrópubandalagsins segir annar því þveröfugt farið og bendir á stærð jarðarkúlunnar.  Fiskimiðunum má ekki fórna er hrópað en strax æpt á móti að litlu skipti hvort þau séu í eigu séra Jóns eða Van der Kerkhoff.  Landbúnaðurinn þá en aftur er mótmælt og hagsmunir neytenda í ódýru fuglakjöti mærður samfara nýjum gjaldmiðli og stöðugleika.  Andmælendur kveða krónuna saklausa og allavega undir okkar stjórn, gagnstætt evrunni og klikkja út með gríðarlegu atvinnuleysi evrópska efnahagssvæðisins.  Ha, ekki hefur efnahagsstjórnin verið neitt til að hrópa húrra fyrir og ljóst að betra sé að láta aðra um slíkt.  Augljóst að við kunnum ekki fótum okkar forráð.  Haldið´i virkilega að íslenzkir hagsmunir eigi upp á pallborðið hjá 750 manna samkundu og þar af aðeins fimm íslendingar, í ofanálag kratar?  Hvar er föðurlandsástin?  Hverskonar þjóðrembingur er þetta eiginlega?!  Eru danir ekki danir þó þeir séu í ESB?  Þegar hér var komið sögu hætti ég að fiska sannleikskorn upp úr pyttinum sem farinn var að kólna.  En niðurstaðan er þessi:  Það sem einum finnst rétt finnst öðrum rangt.  Það sem einum finnst skynsamlegt finnst öðrum fásinna.  Það sem einum finnst þröngsýni finnst öðrum víðsýni.  Það sem einum finnst fallegt finnst öðrum ljótt.  Það sem einum finnst gott finnst öðrum vont.  Það sem einum finnst hvítt finnst öðrum svart.  Og afstöðu fólks má að miklu leyti skýra út frá bakgrunni þess og reynsluheimi.  Því segi ég: ESB eða ekki, hvorutveggja er ákvörðun, hvorki rétt né röng en ljós hvers og eins er ekki að finna í umhverfinu heldur innra með okkur sjálfum. LÁ