SOMBÍS.

Oft átelur fólk gagnrýnisraddir fyrir að vera of uppteknar af baksýnisspeglinum.  Suðandi um hið liðna sem ekki er hægt að breyta.   Þó Björgólfur gengi um í tunnu,  Jón Ásgeir sæti með hálsjárn á Hrauninu, Oddsson & Ásgrímsson hafðir til sýnis í gapastokk, Haarde & Sólrún skikkuð í samfélagsþjónustu myndi það ekki spóla bankahruninu til baka.  Kannski einhverjum liði ögn betur en varla lengi því í framundan eru næg verkefni og flest niðurdrepandi.   Sýnu verst er þó sú staðreynd að flest andlitin í baksýnisspeglinum sem allir vilja gleyma blasa við í framrúðunni.  Alveg sama í hvaða spegil maður lítur, glugga eða loftlúgu, alltaf sama fólkið, sömu andlitin, sama bullið.   Fólkið sem brást hefur enn tögl og hagldir og útmoksturstæki lýðræðisins hvergi nærri nógu öflug.   Hin napra staðreynd er því sú að engu skiptir hvernig fólk snýr baksýnisspeglinum, allsstaðar blasa við uppvakningar, sombís.

LÁ

ENGISPRETTUFARALDUR.

Ein vísustu ummæli stjórnmálamanns á síðari tímum er þegar Geir bað guð um að blessa Ísland.   Enginn hefur vitað betur um þörfina fyrir hið æðra máttarvald.  Nú er flokkur Geirs aftur að rétta úr kútnum, einni meðgöngu eftir hrunið.   Líkast mun Guð blessa landið okkar að lokum en svo gæti virst að hann lumi á nokkrum plágum fyrst.   Fordæmi er fyrir slíku og ekki lengra síðan en í eyðimörkinni þegar hin útvalda þjóð sté sinn dans, þá beitti almættið harðræði áðuren hann róaðist.  Okkar gullkálfur er sízt minni og kristilegur grunnur landans ristir grunnt sem hvorugt telst til tekna.   Hringrás ónýtra stjórnmálamanna gæti verið fyrsti engisprettufaraldurinn.

LÁ

NÆRTÆKAST AÐ DRAGA GJALDEYRI ÚR SJÓ.

Smábátasjómenn eru komnir í gírinn, nógu margir til kveða niður þann orðróm að enginn grundvöllur væri fyrir slíkum veiðum.   Skil þó ekki ládeyðu sveitarstjórnarmanna sem sárvantar tekjustofna til að kítta upp í fjárlagagöt bæjanna.  Upplagt væri að hver bátur borgi í heimahöfn 25 krónur af hverju lönduðu þorskkílói, er um 12% af söluverði.  Þessi prósentutala gæti einnig gilt um annað sjófang.  Reynist þetta vel í sumar ætti að lengja veiðitímabil handfærabátanna í 6 mánuði og auka leyfilegt heildarmagn umtalsvert, ekki undir 30.000 tonnum.   Alltént segja hafnarverðir mikið líf vera í tuskunum og augljóst að vanti þjóðina gjaldeyri er nærtækast að draga hann úr sjó. 

LÁ

HÁR Á STEINGRÍMI?

Byltingarforingi í fyrra stríði, herforingi í því síðara, vildi völd til að breyta en fengin þarf ei lengur.  Og alþingi skal fjalla um undirritaðan samning um Ísbjörgu eins og viljayfirlýsinguna forðum um Írak.  Mikil er virðing háttvirtra.  En vitanlega borgum við skuldir óreiðumanna og gerum uns bandaríski auðkýfingurinn sleppur út eftir 150 ár.  Svo fáum við líka persónukjör svo fólkið fái að ráða hvort Guðlaugur, Illugi eða Blöndal verði númer fimm.   Ekki brygði mér í brún þó Steingrími fari að vaxa hár.

LÁ

LEIGUKVÓTABRASK.

Þórður Már og Finnbogi Vikar áttu heiðurinn af aðalinnslagi kastljóssins í kvöld en skýrzla frá þeim um kvótaleigubrask skók þáttinn.   Innihaldið sýnir glöggt hvernig vannýttar tegundir eru kvótasettar til þess eins að skapa handhöfum þeirra verðmæti.  Tegundir sem nóg er af ættu ekki að lúta veiðitakmörkunum en gera það samt.   Með þessu fyrirkomulagi verður þjóðarbúið af töluverðum tekjum.  Allt er þetta þó löglegt.  Ég spyr því:  Hverjum á fiskiauðlindin að þjóna, heildinni eða deildinni?

LÁ

SJÁLFDÆMI STJÓRNSÝSLUNNAR.

Ótrúleg er sú ósvífni bankamanna sem viðgengist hefur og flestir nýtt sér vanmátt lagarammans í botn.  Afturvirk lög er svarið, svona hegðun má ekki láta óátalda.  Fastseta ríkissaksóknara er sömuleiðis sorgleg að ekki sé talað um lagaheimildir sem skortir til brottvikningar.  Einhvernveginn virðast lög aldrei ná yfir neitt nema veslings lítilmagnann.   Þjóðin á í síauknum vandræðum með að losa sig við visnar greinar í stjórnsýslunni og fólki fengið sjálfdæmi.   Ekki að furða þó úthreinsunin gangi hægt og tímabært að setja Jónínu Ben í málið.

LÁ   

DAGUR MEÐ ÚTGERÐARMÖNNUM.

Dagurinn byrjaði illa enda tekinn snemma.  Mælti mér mót við Vagnstjórann á flugvellinum en hann fór á golfvöllinn.    Þá var ákveðið að hittast í bakaríinu en þau eru tvö á staðnum.  Enduðum í ríkinu, aðeins eitt slíkt.  Eftir að hafa skilað hundinum brunaði ég í Súganda en hann ku vera fallegastur fjarða á vestfjörðum að mati þeirra sem þar búa.  Á Suðureyri (gengt Norðureyri) beið mín koppur enda ætlunin að sigla á haf út.  Erindið:  Kvikmynd um alvöruútgerðarmenn sem láta allt firningarhjal sem vind um eyru þjóta.  Mikill veltingur var á útkeyrzlunni en kapteininn, Guðni Einarsson, skeytti lítt um ölduna.  Með í för var annar kvikmyndaspekúlant, Sigurður Ólafsson, og þrátt fyrir góðan burð mátti greina beyg í augum.   Þegar við loks komum að ísröndinni gall skipstjórinn og við byrjuðum að mynda.    Balabátur mokaði inn fiski en brottkast sást ekki nema mannshland.   Á öðrum bát voru vígreifir þjóðverjar, þeir hafa engu gleymt og drógu upp smáhveli og stórlúður með sjóstengur einar að vopni.   Aftur í Súganda dreif annar sægarpur  okkur út á golfvöll, Óðinn Gestsson, og sagðist veðja firningarleiðinni fyrir holu í höggi.   Þá var hlegið en fiskverkandinn átti þó síðustu gusuna, gerði sér lítið fyrir og fangaði fugl, ábyggilega örn, slík var gleðin.   Sigurður tók þessu þunglega og rak mig burt með myndavélina.   Náði þá í hundinn og heimkomnir síðdegis skruppum við í gönguferð.  Fórum að vanda að smiðju Jóns nokkurs almáttugs, nafnið ber hann með rentu, rökvís maður með afbrigðum, líkist reyndar himnaföðurnum á æskuárum og talar eins og hann.   Hundurinn á vinkonu í tík Jóns en nú gaf almættið dýrunum ekkert færi á samneyti og skellti hurðum.    Ekki getur hundurinn gert að fjasi eigandans um firningarleiðir, Jón hlýtur að sjá það og opna hliðið.    Reyndar á ég ekki hundinn, hann á sig sjálfur en við hinsvegar búum undir sama þaki.

LÁ  

SKEIÐAR FRÁ VILLEROY OG BOCH.

Eva Sjólí fer mikinn og átelur réttilega vinnubrögð og seinagang ríkisstjórnarinnar.  Hinn faglega ráðni dómsmálaráðherra tekur faglega þessari gagnrýni og ætlar að gera gangskör í rannsókn bankahrunsins.  Líklega væri alfarsælast að gera frú Sjólí að einræðisfrú og láta hana stýra fleyinu til hafnar.   Best er að láta ferskan, óháðan aðila háþrýstiþvo skerið áður en við sjálf tökum stjórnina.  Annars er smekkur landans vert íhugunarefni, við nánast þvingum vörubílstjórann og nornina af landi brott, óðu þó bæði óhrædd  ofan í ormagryfjuna.   Kjósum svo yfir okkur sömu kyrkislöngurnar.   Í spákúlunni sé ég skeiðar frá villeroy og boch og pönnur frá pfaff. 

LÁ

OF SATT TIL AÐ VERA GOTT.

Kona ein í nefnd sem rannsakar bankahrunið er nú talin vanhæf af fyrrum forkólfi fjármálaeftirlitsins.  Er það vegna viðtals í vetur þar sem umrædd lét þessi orð falla:  

„Mér finnst sem bankahrunið sé niðurstaðan af öfgakenndri græðgi margra sem hluta eiga að máli og tómlátu andvaraleysi þeirra stofnana sem hafa áttu eftirlit með fjármálakerfinu og sjá áttu um fjármálalegan stöðugleika í landinu.“

Verði konan látin víkja úr nefndinni fyrir þessi ummæli mæli ég með kærandanum í hennar stað, hann er líkast til eini íslendingurinn sem er á annarri skoðun. 

 LÁ

 

FUGLALÍF.

Einn sterkasti sumarboðinn á mínu heimili er þegar hundurinn hættir að leita upp í bæ og strunsar niður á varpsvæði.  Þar nuddar hann sér upp við hettumáva og æðakollur, rekur minkinn burt og ögrar kríunum.   Mannlífið á staðnum á sér keppinaut í fuglalífinu, endalaust garg og gredda.  Eggin voru mörg og flest í sömu körfu.  Ungar sáust á stangli, samlitir umhverfinu og hreyfingarlausir, þó kvakaði einn eins og sannur leiðtogi.  Nokkrir fallegir andarungar syntu í skipulegri röð á eftir mömmu sinni, sá ljóti líklega enn í egginu.   Tilkomumesta sjónin var þó þegar afi sem þarna var, sveiflaði staf sínum og krækti um háls barnabarns sem raskaði friði varplandsins.   Sá gamli var snar í snúningum, dró rindilinn afsíðis og las krakkanum pistilinn.   Hef ekki séð svona snilld síðan Grímur var og hét.   Á heimleiðinni settist mávur á götuna, flæktur í mannsgarni.   Þrátt fyrir háan aldur fangaði hundurinn varginn og hélt honum föstum meðan ég vafði utan af greyinu.   Fuglinn flaug síðan kampakátur út í æðavarp.

LÁ