STJÖRNUHRAP.

Kvöldið var magurt.   Knattspyrna í klukkustund skilaði engu.  Ekki einu sinni hefðbundnu sjálfsmarki kapteinsins.   Sjálfur spilaði ég undir getu, hafði fengið símhringingu og beðinn um að spila varfærnislega.    Á heimleið, akandi Grjóthlíðina, sá ég stjörnuhrap.   Strax kom upp í hugann bæjarstjórinn fjarverandi.   Óskin stakk sér niður.   Hann og samfylkingin.   Skilnaður.   Virkilega tímabært og myndi veikja ríkisstjórnina.   Á síðustu stundu hætti ég við og nýtti óskina í annað.   Grímur verður auðvitað að ákveða sín mál sjálfur.

LÁ            

TÍMAHRAK.

Staðan er að skýrast.  Ekki í krónum talið en flestum að verða ljóst að bergið slútir og það ekki lítið.   Forsendur og spár eru samt þrepaskiptar, allt frá hæfilegri bjartsýni og niður úr.  Annar stjórnarflokkanna er með evrópumálin á heilanum, hinn hvernig viðhalda megi klíkusamfélaginu.  Hið fyrrnefnda brennur ekki á þjóðinni, hið síðara henni beinlínis andstætt.  Niðurstaðan sú að dýrmætur tími fer til spillis.  Réttast væri að ráða strax hagfræðingana tvo sem sáu hlutina fyrir og vöruðu við eins og völvur.  Þessir menn skynjuðu samhengi hlutanna og því færastir til framhaldsins.   Þeir myndu byrja í neðstu tröppunni og fikra sig upp en ekki gera ráð fyrir neinu.   Tilkoma þeirra myndi færa fólkinu nýja von, von sem sárlega er þörf.  Landsfundur sjálfstæðisflokksins ætti að snúast um þetta en ekki framlengingu stjórnarsamstarfs sem gjörsamlega er búið þó það haldi áfram. 

LÁ

ÓVIÐBJARGANDI ÞJÓÐ.

Hjó eftir kröfum viðskiptaaðila nú ríkisbankanna vegna gjaldeyrisskiptasamninga.  Þeir sem töpuðu hagnaði vilja hann bættan og þeir sem áttu skuldir vilja þær afskrifaðar.   Viðskiptaráðherra segir þetta fráleitt en hver veit nema það muni breytast?   Fólk hlýtur að spyrja hvort svona þjóð sé við bjargandi?

LÁ

KRUKKUR EHÁEFF.

Svo virðist að betra sé að skulda meira en minna þegar kemur að afskriftum.  Almenningi er gert að skila veðum sínum standi þeir ekki í skilum, gerður gjaldþrota og öreigi í áratug.  Eháeff-grúppur á fjármálamarkaðnum skila hinsvegar veðum sínum, mestmegnis verðlausum pappír og skuldin núllast.  Halda svo áfram sem nýtt Eháeff og bjóða í hræin.  Tvær krukkur, tvær kennitölur, tapið sett í aðra, gróðinn í hina, sú með tapinu leikur þrotabúið, hin frátekin og innsigld.  Þannig er skotsilfrinu hellt á milli krukka, skuldirnar núllaðar, gróðanum áfram velt og notaður til að kaupa aftur fyrri krukkuna á gjafverði.  Skotheld taktík sem tryggir ævarandi plús þeirra sem kunna og hafa aðgang að þessari lunknu krukkutaktík.  Yfirlýsingar auðmanna um eignir bankanna voru uppörvandi, sömuleiðis vilji þeirra til hjálpar.  Nú er hinsvegar ljóst að áhuginn á næstu gleði er meiri en á fyrirliggjandi tiltekt.  Hún er skattborgaranna.    Vegna fríverzlunarsamnings útrásarinnar við íslenzk stjórnvöld leggst heil þjóð nú á árarnar.  Og vilji hún sjá réttlætinu fullnægt verður það án dóms og laga enda að hvorugu hugað í upphafi.     Rauður þráður útrásarinnar er framsal fiskveiðiheimilda.  Stökkbreytingin sem varð með þeirri lagasetningu sáði þvílíkri arfasátu að jafngildir sálarkrabbameini þjóðar.   Úr þessum jarðvegi spratt sérgróðahyggja örfárra manna.  Firnasterk hagsmunasamtök þessu tengd hafa leitt ákvarðanatöku stjórnmálamanna um árabil og enn engin lát á.  Viðskiptamódel kvótaframsalsins var veðsetning fiskimiðanna sem ku í stjórnarskrá vera þjóðareign en gengur kaupum og sölum manna í millum og erfist.  Blaðran er nú sprungin og hagsmunaaðilar liggja eftir vankaðir, sjávarútvegurinn í skuldafeni og lánadrottnar í eigu ríkisins.  Engar fótboltaferðir á næstunni.Og þó.  Ráðamenn hafa engin áform um veðinnköll aflaheimilda.  Þvert á móti skal engu hagga.  Jafnvel komið til tals skuldaafskriftir útvegsbænda án afsals veiðiheimilda.  Og evrópusambandið, fordyri helvítis, er það ekki lengur í augum þessara manna enda spilið búið á Íslandi og því farsælast að koma veiðiheimildunum í verð annarsstaðar.  Offorsið varðandi ESB mun svo ýta sjónpípunni enn neðar og enginn vita neitt fyrr en nýtt skrímsli stekkur fullskapað úr undirdjúpunum. LÁ   

LEIKUR AÐ ELDI.

Agndofa hlustaði þjóðin á dómadagsspá virts hagstjórnarprófessors í kastljósi kvöldsins.   Fyrir ári tókst útrásarvíkingum og stjórnmálamönnum að þagga niður þessa gagnrýni og gera hjárænulega.  Þá voru eyru landsmanna enn upp að þeirra munni en svo er ekki lengur.    Ráðherraskipti, landsfundir, yfirlýsingar, loforð, allt merkingarleysa og púað niður.   Tímaglas klíkusamfélagsins er að renna út og eina raunhæfa val stjórnvalda er að skipa neyðarstjórn og víkja síðan.  Í því felst uppreisn þeirra sjálfra og svo sannarlega þjóðarinnar.   Verði enn skellt skollaeyrum við aðvörununum spekinga á heimsvísu eru ráðamenn ekki einungis að svipta Íslandi möguleikanum til endurreisnar heldur einnig að leika sér að eldinum.

LÁ

LJÓS Í NJARÐVÍK.

Þessa þjóð sárvantar von.  Hana vantar ljós, hálmstrá til að hengja sig á.  Ríkisstjórnin byrgir þjóðinni sýn með setu sinni og frávarpi.  Almenningur gefur ráðherraskiptum engan gaum enda farinn að kenna arfasátuna sem að baki liggur.   Nýr arfi á sama stilk.  Njörður P. Njarðvík kveikir þó neista í hjarta með frábæru innleggi undanfarna daga.   Auðvitað er best að leggja niður vanmáttugt þing til margra ára, koma á fót neyðarstjórn og nauðsynlegum breytingum.   Þörfin mun þjappa fólki saman og sandurinn þegar farinn að renna.  Í dag tilkynnti forkólfur sjálfstæðismanna á Álftanesi vantrú sína og fleiri væntanlegir út úr skápnum.  Allt of margt metandi fólk hefur tapað sjálfsvirðingunni með hollustu og þegjandahætti en brátt mun þessi stífla bresta og skraninu skilað til sjávar.   Eftir munu standa frjálsir og óháðir íslendingar, albúnir í viðreisn.  Eða eins og ágæt kona orðaði það:  Nú þarf þjóðin að mynda samfylkingu, afsakið orðbragðið.....

LÁ

MÓTMÆLI Á SILFURTORGI

SILFURTORGSRÆÐA, 100108.Flutt að viðstöddu góðmenni í norðangarra og mínusgráðum. Mér líður eins og lækni á slysstað sem gengur innan um eintóm lík og finnur loks lífsmark.  Loksins einhverja meðvitund.  Margir hafa samt lýst því sem óbærilegu að vakna til lífsins á ný eftir að hafa verið við dauðans dyr.  Fólk lýsir þessu faðmlagi eilífðarinnar sem ljósi og friði.  Kannski má segja sem svo að undanfarin ár, í góðærinu, hafi okkur liðið einmitt þannig, svifið áfram í þægilegu þyngdarleysi, ljósi og friði.   Og nú, þegar við loksins vöknum, er ekkert eins og áður.  Allt breytt, efnisheimurinn hruninn, stolinn, farinn og mín vegna að eilífu, amen.  Og afhverju segi ég það?   Ég segi það vegna þess að þessi heimur sem nú er horfinn gjaldfelldi okkur sem manneskjur.  Krítarkortið manneskja var komið í bullandi mínus.  Heil þjóð féll í þann fúla pytt að meta efni umfram anda og svo gróflega að sjálfstæði landsins er nú teflt í tvísýnu. Og fyrir það er ég reiður.  Mig svíður sárt þegar menn gala eitt og gera annað.  Og um það eru þessir fyrrum forkólfar útrásarinnar sekir, útrásar sem í raun er stórkostleg innrás í einkalíf þjóðar.  Þessu fólki héldu engin bönd í metorðagirnd og græðgi, draumar þess er nú okkar martröð.  Drottinn gaf og drottinn tók, þetta fólk bara tók.   Iðrun þessara manna er made in Taiwan, þeir iðrast ekki vegna þess að þeim hugnaðist ekki fara lengra heldur vegna þess að þeir komust ekki lengra.  Og fólkið í brúnni, hvar var það, ég bara spyr hvar var það?   Það vanrækti gjörsamlega skyldur sínar.  Fyrir það er ég líka mjög reiður.  Stjórnmálamönnunum sem treyst var fyrir skútunni reyndust ekki traustsins verðir, svo langt frá því.  Og sama hvað þeir hanga á stjórnartaumunum, þeirra verður aldrei minnst fyrir annað. En hvað getum við gert?  Þetta fólk stendur sem fastast og ætlar sér nú það þrekvirki að ýta aftur á flot.  Ég held að ég mæli fyrir munn margra þegar ég segi að þeim væri einfaldlega betra að koma sér niður í lest og finna sér þar vinnu við hæfi.   Framundan er endurreisn Íslands.  Við þurfum að snúa við töpuðu tafli og vinningur útilokaður nema rétt sé leikið.  Ráðamenn sem alltaf þurfa að reka sig á, læra af reynslunni og gera betur næst duga engan veginn.  Við þurfum úrval manna og úrval kvenna, ekki tossabekk.   Arfasátan sem markaði upphaf þeirrar vegferðar sem nú er lokið kallast frjálst framsal fiskveiðiheimilda.  Í nafni hagræðingar hefur þessi stefna haft í för með sér gífurlega eignatilfærslu, ógnað tilveru sjávarbyggða og drepið sum, skuldsett sjávarútveginn og svo mjög að sjálfstæði landsins er ógnað.   Nýjar fréttir um veð íslandsmiða í þýzkum banka eru ekki uppörvandi.  Endalaust hefur á eyrum okkar dunið að við þessu fiskveiðistjórnunarkerfi má ekki snerta ellegar fari hagkerfið allt fjandans til.  Og enn má ekki við það koma þó allt sé farið fjandans til.  Í næstu kosningum, hvenær sem þær verða, verður kosið um þetta og evrópu.  Evrópa hugnast mörgum, þar sér fólk skjól og stöðugleika.  Miðað við óstjórn undanfarinna ára er það skiljanlegt sjónarmið.  Hin leiðin er heimastjórn, að treysta okkur sjálfum og auðlindum okkar sem þrátt fyrir þjóðarskellinn eru enn til staðar.   Þarna eru tvær leiðir og við þurfum að velja aðra.  Að mínum dómi liggur sumum of mikið á, líta á evrópubandalagið sem ákjósanlega göngugrind fyrir lamað Ísland.   En gleymum því ekki að andstætt mörgum öðrum löndum státum við af auðlindum, ríkulegum auðlindum til sjávar og sveita.  Á þeim eigum við að byggja vegna þess að þetta eru gullmolar framtíðarinnar og munu fara létt með að fæða og klæða 300.000 þúsund manns.  Evrópusambandsaðild er kostur í stöðunni en ekki í forgangi.     Forgangsverkefni er að vernda heimilin í landinu, koma hjólum atvinnulífsins í gang og sprengja af okkur klafa klíkusamfélagsins.   Við verðum að koma mafíunni frá og megum ekki láta blekkjast af fagurgala og samstöðugaspri valdhafa sem ekkert hafa til málanna að leggja.  Sýnum þessu fólki rauða spjaldið og vísum því af velli.  Ef ekki nú, þá hvenær?   Hvort næsta ríkisstjórn verði hægri eða vinstri er aukaatriði.  Frammistaðan getur varla orðið lakari en þeirrar ríkisstjórnar sem nú situr.    Aðeins eitt skiptir máli við val næstu valdhafa og það er að fá nýtt fólk, nýja hugsun og öll lög samfélagsins inn á þing.   Þá fyrst er von til þess að lýðræðið virki, ekki fyrr.    LÁ

PÚÐUR.

Púðursnjór.   Loksins sýnir Klakinn sitt rétta andlit, afgerandi og ekkert hálfkák.   Yfir Grímsbrú liggur mín leið, fylgi hundinum upp í kirkjugarð.  Þar er lítið að hafa í frosthörkunni en í rótum Grjóthrunshlíðar spásserar gamalær, filé vafið í ull.  Aldurinn sést á augunum sem ranghvolfast ekki eins og í yngra fé.  Andspænis hundinum og mér stendur ærin keik, hverfur svo inn í bylinn.   Á bakaleiðinni glittir í neonljós kreppusamfélagsins.  Andsvarið, að elta rolluna, kemur upp í hugann en hundurinn baksast ólmur til siðmenningarinnar.  Þó komið sé fram á nótt bjarma skjáir í húsgluggum.   Tvíburrarnir orðnir hvítir og trampólín skjögra í garðshornum.   Í nótt mun velmegunin hverfa eins og bankaleynd undir hvíta ábreiðu hins andlega seims.    Hundurinn skilar sínu þó bæjarstjórinn sé kominn annað og skiptir víst litlu í ofankomunni.  Ráðhúsið segir sex í mínus og klukkan stopp.  Hræddur um að mínusinn sé vantalinn þar sem ég leita skjóls undir vegg félagsheimilisins.   Klukkan er hinsvegar rétt.    Renni mér á hafnarvigtina enda hvergi léttari og skauta áfram að næsta vegg.  Sjávarútvegsráðherra, hvurs afi bjó hér.  Sá myndi nú snúa sér í gröfinni ef hann vissi.   Meiri púðursnjór.   Bjánaskapur að arka svona lengi undan vindi.  Hundurinn vissi betur og löngu kominn heim.   Eftirbátur hans geng ég kreppunni í mót.

LÁ    

"EKKI HÆGT"

"Ekki hægt" var svar ráðherra við áheyrnarfulltrúum alþýðunnar á ríkisstjórnarfundum.   Vantar stóla eða er ekki pláss í reykherberginu?  Áheyrnarfulltrúarnir geta þá bara komið með sína eigin stóla eða tengst með fjarfundabúnaði.   En þó ráðherra eigi kollgátuna að almennt gangi þetta ekki upp gegnir öðru máli um sitjandi ríkisstjórn.    Davíð Oddsson fékk að vera til áheyrnar um daginn og minntist á þjóðstjórn.  Betur ef sú tillaga hefði náð fram að ganga.  Ekki bara sáttari þjóð heldur tiltektin fengið á sig traustari blæ og trúlegri.   Allir þeir stjórnmálamenn sem mesta ábyrgð bera á þjóðarskellinum sitja enn, sömuleiðis forsprakkar banka og fjármálaeftirlits.  Algerlega óbreytt ásýnd og að auki bankaleyndinni viðhaldið svo halda megi til haga því sem þykir.    Fyrir svona ríkisstjórn eru áheyrnarfulltrúar ekki bara æskilegir heldur nauðsynlegir.  Niðurlæging ráðherranna í háskólabíói markar vonandi þáttaskil í sögu bananalýðveldisins og bráðum betri tíð.

LÁ

EVRUR FYRIR AUÐLINDIR.

Sjálfstæðismenn vildu einkavæðingu, vildu stóriðju, vildu framsal veiðiheimilda, þeir vildu hátæknisjúkrahús, landvarnir, klíkustjórnmál og ógagnsæi.  Féllu með sínu.  Samfylkingin á hinn bóginn, fellur með annars manns draumi.  Þessi tiltölulega nýja breiðfylking náði hugum og hjörtum margra íslendinga og kom sterk inn í ríkisstjórn.   Vegferð þessa samstarfs er kunn og niðurstaðan hvít veifa með áletruninni ESB. Vissulega má finna heimastjórn margt til foráttu og yfirstandandi hraksmán hræðir.  Lýðveldissagan er þó lengri en svo að hægt sé að dæma allt út frá óstjórninni nú.  Og saga sjálfstæðisbaráttunnar er enn lengri.  En fullveldi er í margra hugum heilagt þó aðrir sjá þjóðarheill í ríkjabandalagi.  Þessum viðhorfum má líkja við torfkofa eða hjólageymslu í blokk.   Þú getur haldið þína gleði og argað fram á nótt í torfkofanum en verði blokkin á annað borð máluð er hjólageymslan ekki undanaskilin.  Þú getur að vísu slegið torfkofann en í blokkinni er farvegur fyrir klögumál, reglulegir húsfundir.  Í torfkofanum er enginn slíkur samráðsfundur nema þú sjálfur.  Fljúgi fugl yfir torfkofann geturðu skotið hann en í hjólageymslunni þarftu ekkert að skjóta, bara bíða opinmynnt(ur).   Blokkinn er í vernduðu umhverfi, torfkofinn á berangri.  Þú ræður hvort þú skilur skóna eftir fyrir utan eða kippir þeim inn en í blokkinni er þetta ákveðið á húsfundi.  Í byljum hugsa menn til hlýjunnar í hjólageymslunni, matarbakkans og  húsfundanna.  Á björtum sumardegi hugsa menn til torfkofans, fíflanna og frelsisins.Göngugrind evrópusambandsins, er hún málið eða önnur atlaga einkaframtaksins réttlætanleg?  Eru einhverjir vaxtarbroddar undir snjóalögunum?  Auðlindir?  Kannski olía? 

Sjálfstæðisflokkurinn hefur í gegnum árin flaggað hugsjónum og á það svo sannarlega fram yfir samstarfsflokkinn.  Mannskapurinn hinsvegar féll í þann pytt að tengja hagsmuni Íslands og flokksins órjúfa böndum.  Undirstaða óreiðunnar nú er kvótaframsalið sem sjálfstæðisflokkurinn kom á, hefur varið og sannast nú sem landráð.   Þessa arfasátu þarf flokkurinn að brenna og með henni þá firru að leggjast undir samfylkingu í evrópumálunum.   Geri hann það ásamt því að verða fyrri til að boða til kosninga á garmurinn viðreisnar von. 

LÁ