KLUKKAN TIFAR.

Til hvers að burðast með 3 banka?  Til hvers að ráða 3 sett af bankaliði þegar eitt nægir?   Hvers vegna lætur viðskiptaráðherra úr sér gengin fríðindi og launaleynd viðgangast?  Og afhverju eru bankastöðurnar óauglýstar?   Hvers vegna þessar pólitísku ráðningar?  Og afhverju taka laun opinberra starfsmanna ekki mið af launum æðstráðanda, þ.e. forsætisráðherra?   Hvað vakir fyrir ráðamönnum að frysta ekki lán almennings með beinni tilskipun?   Hvað er forsætisráðherra að hugsa með endalausum misvísandi skilaboðum?   Afhverju mætir hann ekki í Iðnó?  Er hann hræddur við fólkið sitt?  Og hvað er samfylkingin að pæla með bókun um brottvikningu seðlabankastjóra?   Er ekki nær að ganga skrefið til, fulls?  Afhverju afnemur alþingi ekki ólögin um aðstoðarmennina?   Að ekki sé talað um eftirlaunaólögin?   Og sendiráðabruðlið?  Eftir hverju er verið að bíða?   Vikur líða án sjáanlegs framgangs, skuldastaðan óviss, lánafyrirgreiðsla í uppnámi, gjaldeyrisviðskipti í frosti, auðlindamálin í salti og ekki að sjá neitt farasnið á neinum.  Er furða þó mannskapurinn sé farinn að ókyrrast. 

LÁ 

HIMNASTIGAR.

Nú er snúabökumsamantími.  Ríkisstjórnin segir það, forsetinn segir það, biskupinn segir það og seðlabankastjóri segir það.  Hann nefndi reyndar þjóðstjórn sem kost og margt vitlausara frá honum komið.  Uppgjörið sem nú fer í hönd þarf að vera á borðum og tiltektin sömuleiðis að ná til allra horna.   Ríkisstjórnin virðist hinsvegar síðust fá allar fréttir og allt kemur á óvart.  Einleikskaflinn orðinn langur.  Óbreyttir þingmenn fylgjast með gangi mála í gegnum fjölmiðla og gildir einu hvort séu í stjórn eða andstöðu.  Eina verkið sem þeim fellur ei úr hendi er að ráða aðstoðarmenn og hefur þessi belgingur opinberra starfa blómgast mjög í tíð einkaframtaksaflanna og í skjóli þeirra hafa allir flokkar komið sér upp himnastigum sem kastað er niður til vonarpeninga.   Þetta fyrirbyggir aðkomu fólks af hliðarlínunni og festir í sessi þá tryggðapöntun sem veitir foringjunum starfsfrið.   Gagnrýni á störf, vinnubrögð, valdníðslu, vinavæðingu, óstjórn og spillingu ráðamanna hefur verið ærin en of fjarlæg.  Framapotarar himnastiganna hafa bægt þessu öllu frá og varið sín bú.    En nú er farið að vinda og  margir sem sjá hag sínum betur borgið á jörðu niðri heldur en í himnastiga.   Og þá standa foringjarnir sjálfir frammi fyrir þeim töfraöflum sem þeir ætluðu þjóðinni, framboði og eftirspurn.

LÁ

ÞAÐ STOPPAR ENGINN ÍSLENDING.

Alþjóðagjaldeyrissjóðurinn er farinn að hiksta á framlagi sínu til íslendinga.  Brezkir spottar kveða hinir spöku menn.   Þetta slær ekki bara á aðrar lánaleiðir heldur einnig á draum margra um ESB-aðild.  Færir okkur sanninn um eitt:  Við erum eyland.  Um leið ýtir þetta að okkur annarri staðreynd:  Þennan pytt verðum við sjálf að vaða.  Sem þýðir afturhvarf, ekki bara í efni heldur líka í anda og það í jákvæðri merkingu.  Vegferðin er löng, ströng og óvissan ein en fólk sem misst hefur börnin sín eða heilsu kenna okkur hugarfarið.  Ríkisstjórnin er rúin trausti og getur aldrei leitt þessa vegferð.  Í það þarf nýtt fólk með nýja sýn.   Ekki síðar en á vormánuðum þarf uppstokkun valds á Íslandi og næstu ár verða ár kortlagningar og tiltektar.   Þjóðin þarf fyrst og fremst að temja sér hófsemi, vera skynsöm og losa sig undan oki þeirrar hugsunar sem gjaldfellt hefur Ísland heima og heiman.   Það stoppar enginn íslending nema hann sjálfur.

LÁ

FÓTBOLTAKVÖLD.

Drattaðist á fótboltakvöld.  Ók einn Grjóthlíðina.  Af sem áður var.  Aðmírállinn mæddur, trúbadorinn þreyttur og bæjarstjórinn hættur.  Þrátt fyrir allt kýs ég félagsskapinn fremur en einsemdina.  Á hinn bóginn hafa gæði knattspyrnunnar aukist, engin sjálfgöbb, víti-í-innkast né meiðsl.   Bæjarstjórinn hafði reyndar boðað komu en flaug þess í stað norður í land vegna súpufundar frjálslynda flokksins þar.  Annars hefur ekkert sést til lúsar í Víkinni sem af er vetri en fengnir héðan ráðgjafar vegna faraldurs í Dalabyggð.

 LÁ     

KASSAFÓLK.

Alþingismenn eins og afgreiðslufólk á kassa sagði ein gleymméreyin í dag.   Ofmat í meira lagi og víst að starfsfólki kjörbúða er ekki skemmt.   Nokkrir einstaklingar á hinu háa ná þó einhverri nálgun.   Framhjáhald æðstu ráðamanna hefur viðgengist um langa hríð og hórurnar orðnar margar.  Stjórnarandstaðan hefur  ítrekað bent á þessa vanvirðingu en meðvirkni stjórnarþingmanna á hinn bóginn verið algjör.   Óánægjan í dag er því skiljanleg.  Stjórnarþingmenn sem hafa ekkert að segja, mega ekkert segja né vita hvað skal segja er auðvitað vorkunn.  Ömurlegt hlutskipti að sitja allar leiktíðir á bekknum, fá aldrei að spila en taka samt skellinn með hinum.  Engu að síður eiga alþingismenn ekkert með að  vanvirða afgreiðslufólk með samlíkingu.  Undantekning er þó afgreiðslumaðurinn eða daman sem tók á móti 10.000 þúsund króna seðli Davíðs Oddsonar.  Það er ykkar samlíking, þetta hafið þið sjálf stundað umhugsunarlaust í sautján ár, gerið enn og endalaust.

 LÁ  

SJÁLFSLEPPIBÚNAÐUR BANKANNA.

Hinn íslenzki sjálfsleppibúnaður komst í hámæli á sínum tíma og þótti undur.  Nýja útgáfan sem prófuð var í banalegu bankanna hlýtur að fara í hagfræðikennslubækur um víða veröld.  Lykilstjórnendur ákveða sjálfum sér kauprétt á hlutabréfum sem búa yfir þeim galdri að vera eingöngu plúspóluð.  Þegar að sölu kom þótti of hátt skotið og andstætt hagsmunum bankans að selja.   Söluréttinum var því breytt í lántökurétt, markmiðið:  Kaup á fleiri hlutabréfum.  Þegar svo ljóst var hvert stefndi ókyrrðust lykilmenn eðlilega og útgöngu leitað.  Ekki gat bankinn afskrifað lánin en hann gat tekið veð í verðlausum hlutabréfum í sjálfum sér.   Og það virðist hann hafa gert.  Hjá sumum.   Útkoman:  Skiptastjórinn gengur að verðlausum bréfahaugi hjá lykilmönnum en aðrir verða að sjá á eftir húsum sínum og heimilum.    Þessi sjálfsleppibúnaður er kannski ekki allra en í sjálfheldu verða menn að bjarga sér.

LÁ 

HEILL, OBAMA!

Undarlegur dagur, hálfgert skoffín.  Nenni ekki að eyðileggja ánægjuna af bandarísku forsetakosningunum með skírskotun til íslensks viðskiptasiðferðis.  Læt það aðeins bíða og fagna með bandarískri þjóð sem flaggar nú svörtu í heila en ekki eins og við, bláu í hálfa.   Heillaóskir til Obama og megi guð gefa að hann lifi.

LÁ 

DROTTINN GAF OG DROTTINN TÓK.

Drottin gaf og Drottinn tók.  Sumir bara taka.  Sorglegt á jörðu sem á himni.  Gruggið í kringum bankanna er farið að þéttast.  Fjármálaeftirlitið milli steins og sleggju.  Gamalgrónir embættismenn fara fyrir afturvirkri rannsókn sem sérlega skal beint að innherjaviðskiptum bankanna síðustu lífsdægrin.   Óháðir, erlendir aðilar þóttu of dýrir.  Trúverðugleikinn lekur ekki beint af þessum þyrnirunna.  Tilhögunin er reyndar rökrétt framhald vinnubragða þeirra ráðamanna sem lengstum hafa ríkt.   En þó sekt eignist með þessu skálkaskjól mun sakleysi að sama skapi ekki ná fram að ganga og tilhæfulausar ávirðingar leika lausum hala.  Ég spyr:  Hversu lengi ætlar Samfylkingin að láta teyma sig samseka?

LÁ

MEEEE.....

Hvað skyldu sjálfstæðishetjurnar góðu segja um afstöðu margra íslendinga núsins sem vilja afsala sér fullveldinu?  Aumingjarnir, flestir fóstraðir og fóðurlausir, eyddu ævinni unnvörpum á erlendri grundu fyrir ættjörðina.     En fullveldi er kannski  aldrei fyllilega metið fyrr en það glatast.   Til að meta verðleika þess á ný er evrópubandalagið auðvitað kjörið.  Þangað komin getum við horft á fullveldið jarma hinumegin við gilið.   Tímar fjölþjóðasamfélaga er runninn upp.  Þó eftirlegukindin íslenzka þráist við, krónan sé í sjálfheldu og tungumálið skammdrægt dugar það ekki.   Innganga í ESB  er allt í senn, lykilatriði, mistök, efnahagslegur stöðugleiki, efnahagslegt stórslys, vörn gegn þrengingum, orsök þrenginga, aðgangur, afsal, líf, dauði.   Frábær pakki.  En þó aðild tryggi okkur vistarveru í sambýli þjóðanna eru líkur á kjallaraholu ansi miklar.  Það getur þó verið skárra en sá sauðahjallur sem við nú hýrumst í, óhaldandi vindi og vatni.   Óáranin mun að líkindum ýta íslenzkri þjóð áleiðis til Brussel.   Það ferli mun þó taka sinn tíma og aldrei að vita nema búið verði að tjasla upp á hjallinn í millitíðinni.   Meee.....

LÁ

HOLUR TÓNN.

Útrásin var draumur.  Draumur manna sem vildu ekki vakna þó þjóðarheill krefði.  Þeir vildu dreyma sinn draum ótruflaðir og fengu uns vegferðin breyttist í martröð.  Margir liggja nú á hálsi þessara draumóramanna og saka þá um brotlendinguna.  Enginn þessara manna var sérstaklega kjörinn af þjóðinni til að gæta hennar hagsmuna.  Það voru aðrir.  Og margt af því fólki tróð sér undir sömu sæng og tók fullan þátt í þyrnirósarsvefninum.   Og nú, þegar minkurinn er búinn að hreinsa allt úr hæsnakofanum, á að taka ábyrgð og byggja stofninn upp að nýju.  Holur er tónninn.  Vel má ásaka forkólfa útrásarinnar en hagsmunavarzla kennitölunnar Íslands var aldrei þeirra verkhringur.  Ég spái kosningum á fyrri hluta næsta árs en sé í þeim lítinn tilgang verði mannaflinn sem velja skal úr unnvörpum sá sami.

LÁ