ALÞINGISBEKKURINN

Heitur Egill komst lítt áleiðis andspænis svölum Jóni í silfrinu á sunnudag.   Jón handviss um fljótræði í uppkaupum ríkisins á Glitni og bersýnilega vonsvikinn yfir að fá ekki aukið svigrúm í tíma og fé.  Kvað alheimskreppuna ófyrirséða og sökudólg.    Á meðan smíðaði Egill aftökupall án dóms og laga.   En hvort heldur, vel rekin fyrirtæki eða svikamylla, þá var fallið ekki ófyrirséð.  Margir, meðal annars einn viðmælandinn í sama silfri, bentu á galla þessa gangverks og spáðu fyrir því sem nú er orðið.  Vissulega má deila á athafnamenn viðskiptalífsins, atgang þeirra og sinnuleysi.   Lagaramminn var þó ekki þeirra stakkur, hann var annarra og hverra?  Sami Egill, ekki eins heitur þó, spurði viku fyrr tvo óbreytta stjórnarþingmenn, hagfræðing og stærðfræðing, hvers vegna svona fjármálahamfarir gætu átt sér stað á þeirra vakt.  Báðir báru blak af sínu en hvorugum datt í hug nýr starfsvettvangur.     Þetta held ég að verði vandamál komandi uppgjörs í stjórnmálum:  Sama liðið í sömu fötunum, alþingi skólabekkur og það tossabekkur. 

LÁ   

ELDRI BORGARAR Á ÞINGEYRI

Grjóthrunið í pólitíkinni fór framhjá í dag.   Var upptekinn af sjálfum mér.   Sá Grím og Ringsted í Óshlíðinni, einnig upptekna.    Hlíðarendi forðum breyttist í vígvöll er Gunnar sneri heim, Bolungarvíkin þegar Grímur fór.  Ólíkindalegt hve vandræði fylgja sumum mönnum.   Í örmum sjónvarpssálfræðingsins sá fornvinur minn Lýðinn glæstan fulltrúa ungu kynslóðarinnar og víst mun ljóst hvaðan Nói albíNói fékk sína ull.  Pirraði mig eilítið myndskeiðið af hundinum höltum.  Upplýsi áhugasama um að heltinni er lokið og það án viðskilnaðar við þennan heim.  Eftir örfáa klukkutíma verð ég á Þingeyri en það er gróðursæll smábær á mörkum hins byggilega.  Mun snæða þar með eldri borgurum sem hafa meiri áhuga á lífinu eftir dauðann en kreppunni hér.    Afturhvarf til fyrri tíma mun þó eflaust auka nyt eldri borgara, augljóst dæmi er uppljóstrun gamalla gönguleiða.  Jú, og svo auðvitað snærið til útihúsanna, pólstjarnan og Drottinn allsherjar.  Allt ómissandi fyrirbæri í ratleik lífsins.   Mæli með eldri borgurum á Þingeyri, ekki sízt fyrir stjórnmálamenn.

LÁ     

INN/ÚT

Ísbjörg  er mikið öfugmæli, svo mikið að jaðrar við annað öfugmæli, morgunstund gefur gull í mund.   Innistæðueigendur Ísbjargar segjast eiga kröfu á íslenzka skattgreiðendur varðandi sparifé sitt enda séu bankaeigendurnir íslenskir.   Hei, hei, segjum við, þetta eru prívatbankar, eign útrásararvíkinga og á þeirra vegum en ekki íslenzka ríkisins.   A, a, ekki aldeilis segja þeir og vísa til skuldbindinga í milliríkjasamningum.  Heyrið´i nú, hvernig dettur ykkur í hug að við sem þjóð eigum að taka ábyrgð á einkabanka í útlandinu sem við vissum varla að væri til?  Þessir bankagúbbar verða bara sjálfir að greiða úr sínu klúðri, ekki við!   Þá æpa þeir: Við klögum  í Gordon og Darling!  Milliríkjadeila staðreynd, váá, frábært, þær eru alltaf svo spennandi.  Svo tilkynnir Dr. Árni, med et kýr, að samningur sé í höfn við Niðurlönd, aðra Ísbjörgina.   Og hann hljóðar svo:  Niðurlendingar lána íslendingum 300 milljarða svo þeir geti borgað hinum hollensku skipsbrotsmönnum Ísbjargar.    Þess má geta að sigur á hollendingum í sparkbolta var ekki innifalinn.   Og svo er tjallinn eftir, 1000 milljarðar.  Íslendingur hlýtur að klóra sér í hausnum yfir þessum málalyktum og spyrja:  Hvernig gátu íslenzkir ráðamenn samþykkt svona klausu og það í milliríkjasamningi?  Og til hvers?  En sé svo, hvernig gat þetta belgst svona út, þurftu útrásarvíkingarnir ekki að sækja um starfsleyfi hingað eða þangað, var ekkert eftirlit með gengi þeirra og vexti og engin takmörk á umsvifum?  Vissi enginn neitt?  Hvar var fjármálaeftirlitið,  seðlabankinn og grísirnir þrír?  Hvar var Árni, Geir, Guðni, Ingibjörg Sólrún, Össur, Grímur?  Ráðherra kom heim út af ísbirni, annar fór til Kína og aftur til baka og aftur til Kína og aftur til baka.   Og þannig flugu fyrirmennin á undan þeim og önnur á undan þeim.  En nú er örninn sestur og borin von að hann hefjist til flugs á ný nema allir snúi bökum saman og kasti öllu nema því allra nauðsynlegasta.  Launakröfur: Út, áhyggjulaus ævikvöld: Út, lífeyrissparnaður út, Helgi Seljan: Út, framkvæmdir sveitarfélaga: Út,  snillingar útrásarinnar: Fóru sjálfir út, jafnréttisbaráttan:  Út,  náttúruvernd: Út, Hannes Hólmsteinn:  Út,  ímynd Íslands:  Út, lífeyrir fyrrum ráðherra, sérílagi þeirra sem ýttu einkavæðingunni úr vör: Inn.   Hvernig er hægt annað en að elska svona þjóð? 

LÁ

KREPPUKJAFTÆÐI

Loksins er veizlan búin.  Þreytandi að verða.  Sýndist vélin til Ísafjarðar aðeins á einum hreyfli til að spara eldsneyti.   Alveg eins og maður sjálfur fyrri hluta dags.   Kreppa er auðvitað ekkert annað en núllstilling, löngu tímabær flótti frá óhófi og úrkynjun.   En hrunadansinn boðar morgunskímu nýs dags þar sem efni mun víkja fyrir anda.  Heimilin fá loksins frið fyrir gylliboðum bankanna, sólarlandaferðum, makkdónalds, kortatímabilum, þotugný og Björgólfsfeðgum.  Í staðinn koma íslenzkar kartöflur, slátur, lautarferðir, húslestur og heimabakað.   Ok efnishyggjunnar, skrilljarðarnir munu heyra sögunni til og króna í hendi best.   Í ofanálag eru útlendingamálin að leysast af sjálfu sér.   Og þó bretinn líki okkur við hryðjuverkamenn skulu þeir bara passa sig, þorskastríðin voru öll okkar megin.  Svo erum við líka búin að eignast nýja vini.   Ég get ómögulega séð neina kreppu í þessu.

LÁ 

SJÓMENN Á FALLANDA FÆTI

Góðan daginn, sjómenn, þetta var ykkar dagur.  Allir óska stéttinni til hamingju með unnin störf í þái og núi, lofa framlag hennar til þjóðarskútunnar og minnast.    Engum dylst þó breytt viðhorf almennt til sjómennsku.  Hún er töluð niður, véfengd sem framtíðarstarf og launalega botnfallin.  Hetjur hafsins eru gamlir menn með skegg, gengnar goðsagnir.   Margir telja fjármálageirann arftaka sjávarútvegsins.  Þegar menn líta á mannvalið þar má skynja hvaðan aurinn hefur oltið.  Hið frjálsa kvótaframsal hefur haft í för með sér gríðarlega tilfærslu fjármuna frá sjávarútvegi til áhættufjárfestinga, sömu menn,  nýr vettvangur.   Fjárfestingar í flugfélögum, fótboltafélögum, verslanakeðjum eða hvaðeina geta aldrei myndað þjóðargrunn, óvissan er einfaldlega of mikil.   Við höfum líka séð hvernig umgengnin er á þessum markaði, ofurlaun, fríðindi og sjálftaka, allt svo úr hófi fram að þjóðarskömm er að.   Ísland býr enn að sjávarauðlindinni og fleiri má eygja í náinni framtíð.  Niðurlæging sjómannastéttarinnar hófst með kvótaframsalinu.  Hagræðingin sem hún átti að skila hefur aldrei verið atvinnugreinarinnar heldur þeirra sem hætta.   Hinn sjálfstæði sjómaður er því ekki lengur til.   Hreyta  sjómannastéttarinnar ætti að hætta koddaslagnum og taka frekar þann slag einan sem skiptir sköpum, bæði  fyrir þá og þjóðarheill,  fara út og róa,  allir sem einn. 

LÁ        

LANDSBYGGÐIN KVÖDD

Sneri nefinu til borgarinnar í dag.  Landsbyggðin kvödd.  Ók í góðum félagsskap hunds og eigin afurðar.   Afgangurinn tók flugið, þ.á.m. hinn væri, mánaðargamli, Verka-Lýður.    Greyið er farinn að brosa þegar enginn sér til.    Fuglalíf er fjörugt við Djúp og í djúpbotninum veifaði spéfugl rauðri hárkollu og afhenti okkur söðul til viðgerðar í Sollinum.    Í fyrstu taldi ég þetta sérann í Vatnsfirði en krakkinn þekkti sinn skírnarprest og hvæsti.   Á heiðinni hringdi Grímur af heimili Mcartneys í Liverpool og lýsti tremma í hópi íslendinga sem þar voru.  Alltaf skal landinn tremmast á erlendri grundu.  Þorskafjarðarleiðin var bráðin og bauð okkur yfirferð.  Á henni miðri gerðu vart við sig steinsmugueinkenni og lendingarstaður valinn í Bjarkarlundi.    Yfirstandi útihátíð setti strik í reikninginn, lokatökur Dagvaktarinnar með Gnarr og félögum.   Aflausnin varð því ekki fyrr en á Skessuhorni.   En hundinum var létt og þá okkur hinum.   Við Bifröst bjargaði ég veglausri konu, fann fyrir hana kandidat til dekkjaskipta.  Krakkinn orgaði á ís í Baulunni en innkaupastjórninni hafnað.   Neyddist til áfyllingar í Hyrnunni og keypti í leiðinni sýslumannsbita handa hundinum.    Á Borgarfjarðarbrúnni hófst hefðbundinn spurningaleikur, krakkanum tókst að vinna sér inn 500 krónur og slapp því með 300 úr eigin vasa fyrir gangnagjaldinu.   Það var svo á Breiðholtsbrautinni sem okkur dreifbýlistúttunum var gefið fyrsta fokkmerkið, var þar að verki kona, ábyggilega á sjötugsaldri.  Við brostum til hennar öll enda hvergi fegurra vorkvöldið en í henni Reykjavík. 

LÁ

HJÁLPUM ÞEIM

5 kúlur til Búrma.   Þúsundir farast.  100 kúlur hingað.  30 minniháttar meiðsl.   Hjálpum íslendingum fyrst.   Kynþáttahatur.    Tökum þátt í alþjóðlegu hjálparstarfi.   5 kúlur til Búrma.   Hjálpum íslendingum fyrst.  Magnús Þór.  Geir Haarde.  Ingibjörg Sólrún.   Hjálpum þeim.

LÁ

LOKSINS SAMSTAÐA

Mikill ógnarkraftur fylgir jarðskjálftum en líka sameiningarkraftur.   Það sýndi sig á Íslandi í dag.  Spyrja má hvers vegna þurfi jarðhræringar, eldgos eða ísöld til að draga fram samstöðuna þegar atvinnumál, afkoma og stjórnsýsla eru almennt miklu veigameiri mál í lífi þjóðar en sprungur í húsum, malbiki og framhandleggsbeinum.   En íslenzka þjóðin var þjóð í dag og líkast betra að ná því með einstaka skjálftavirkni en aldrei.   

LÁ  

GRJÓTHRUN SJÁVARMEGIN Í ÓSHLÍÐ

Óshlíðin var skekin í dag af meiru en múkkum og grjóthnullungum.  Bolvíska hrunsveitin, Grjóthrun (í Hólshreppi) lét greipar sópa utanvert í hlíðinni og þrykkti tónum í tilefni plötuútgáfu sinnar.   Vegfarendur sem vanir eru að sjá grjóthrunið fjallsmegin ráku upp stór augu að sjá það sjávarmegin og sneru nokkrir við.   Pólitík, Jónas, heimspeki og ástleysi eru yrkisefni Grjóthrunsins ásamt hlíðinni alræmdu sem með nýju gati mun brátt heyra sögunni til.   Áhugamenn um ofangreint ættu ekki að láta diskinn fram hjá sér fara en hann liggur nú rjúkandi heitur  í hljómplötubúðum um allt land á óuppsprengdu verði.   Blessuð sértu, hljómsveitin mín.  

LÁ 

HVERSU LENGI SKAL JARLINN HERÐA?

Vinstri grænir flagga nú tillögum í kvótamálunum, seint en samt.  Æ fleiri stjórnmálamenn gera sér grein fyrir þeim feigðarósi sem óbreytt kerfi inniber og sjálfstæðismenn nú einu heildrænu málsvarar þessarar ónytar.  Grænir boða með tillögum sínum grundvallarbreytingar með góðri aðlögun, firningu á 20 árum.  Með þessu vilja grænir eflaust slá á kollsteypukenningu kvótasinna sem spá hruni, báli og brandi verði hróflað við ríkjandi ástandi.   Á þetta vilja vinstri grænir reyna og eru þeir ekki einir á báti, í hugum margra er kvótaframsalið mesta mannréttindabrot lýðveldisins.   Uppgjörinu hefur þó enn verið slegið á frest og sjálfstæðismenn sem áður skákuðu í skjóli framsóknar gera það nú í skjóli samfylkingar.  Hversu lengi skal jarlinn herða?

LÁ