MÚSAGANGUR

Eftir 7 tíma ferðalag frá öndvegissúlustaðnum fórum við hundurinn út í Hnífsdal og lölluðum síðasta spölinn.  Himnalampinn lýsti leiðina, draugalegur, daðrandi við ský.   Ekki varð ég var við neitt misjafnt á leiðinni en allur er varinn góður á þessum slóðum afturgangna og yfirnáttúru.  Heim kominn hugði ég gott til glóðarinnar, grjónagrautur á borðum og kanill.   Hundurinn þaut inn í eldhús en kom aftur og hristi höfuðið.  Kofinn tómur.  Þá skyndilega trítluðu grísirnir tveir ofan af háaloftinu, annar rétti mér kvikmyndavélina, hinn benti mér á að hafa hljótt, báðir ljómuðu:  Pabbi, nú verðurðu að hafa hljótt, það er mús í húsinu, alvöru mús.  Yfirspennt fjölskyldan lokaði sig uppi á háalofti þar sem meinta mús var að finna.  Mýs og flest þeim tengt hefur jafnan verið í metum fjölskyldunnar og má rekja það langt aftur í ættir, t.d. brynnti langafi þyrstum músum frostaveturinn 1918 (þaðan er máltækið ugglaust sprottið), amma mín dönzk bjó til sérstakan músaost og dreifði á jólunum og sjálfur var ég kallaður Lillimús löngu sjálfskeindur.   Þetta var smá útúrdúr en skýrir þó þann ásetning fjölskyldunnar að ekki kom til greina annað en að ná gestinum lifandi.   Meðvitaður um þetta rakti hundurinn slóðina inn í barnaherbergið og viti menn, músin skaust á milli leikfanganna, sat dágóða stund í hjómsveitarrútunni, renndi sér svo þvert yfir gólfið og tróðst undir jólaköttinn.  Ráðagóð húsmóðirin smellti hælum og birtist á ný með heimatilbúna, músavæna músagildru.  Henni var stillt upp, agnið mozarella og pistasíur.  Ekkert bólaði á músinni og var nóakonfekti frá í fyrra bætt á matseðilinn.  Hundurinn var fljótur að sporðrenna þeim bita og var þá náð í hangikjöt og hundinum haldið.  Bíngó, þetta hreif og snarráð húsmóðirin ekki lengi að skella í lás.  Greyið horfði á okkur agnarstund áður en hún tók til matarins.   Skömmu síðar ókum við músin ein um bæinn.   Enginn var á ferli enda seint og fámennt.  Sá þó óskilahund skipherrans ráfa um í næturkyrrðinni.  Ósjálfrátt stöðvaði ég bifreiðina hjá reisulegri ríkmannsvillu, Grímsstöðum, tók gildruna og opnaði.  Það síðasta ég sá var músin hlaupandi að húsinu, leitandi að yl.... 

SILFUR EGILS

Fór í morgun á fund Egils, hálf limbraður en léttur í sinni.  Hafnaði kankvís öllum fríkkunarmeðulum, meðvituð mistök, en átti engu að síður notalega morgunstund með þessum slynga sjónvarpsmanni og viðmælendum, allt þekkt stjórnmálafólk.   Talþrýstingurinn kom mér eilítið á óvart svona snemma dags og  ég hugleiddi hvort hugsanlega mætti rekja almennt forskot karlmanna á vinnumarkaði til þessa málæðis þó huggulegheitin vantaði ekki.  Í seinni lotunni var báðum xlitningunum skipt út og inn komu tveir uppsilon og ég neyddist  til að endurskoða málæðistilgátuna.  Líkast er það almenn tilhneiging stjórnmálamanna að tala fremur en hlusta.  Alltént skil ég betur óþolinmæði þeirra sem starfa í stöðugri nánd við fyrirbærið.   Skammir fékk ég svo einar, frá kærum æzkuvini, og voru á rökum reistar.  Hartnær rúmliggjandi í stólnum og höfðinu lægri en Grétar Mar er klár frábending og pólitísk sjálfsmorðstilraun.  Þó huggun harmi gegn að lappirnar voru undir borðinu.  Á ekki von á að Egill gefi mér annað tækifæri en lifi í voninni......

KIM VESEN

Kim Larsen kom, sá og sigraði í kvöld.  Yndislega vel heppnaðir tónleikar með tilheyrandi stemmningu.  Minningin lifir og hafi tónleikahaldarinn ævinlega þökk fyrir frumkvæðið.  Svo kom vesenið.  Framhaldið á NASA var vont, fann hvorki Hjálmana né samferðarfólkið, lenti í slæmum félagsskap og boðinn vasahnífur til kaups.  Dauðskelkaður bakkaði ég út og sá neonskilti blikka:  Skipperinn, Skipperinn.  Ráfaði nokkra stund í einsemd uns ég sá hafið og óx ásmegin.  Kenndi loks forna vin, Bæjarins Beztu og hitti þar afvegaleiddan úthverfisbangsa, Hinrik Ólafsson.  Saman átum við og drukkum, löbbuðum upp Elliðardalinn, ræddum heimsmálin og drápumst.  Á morgun er svo Silfrið, þá verður upplit.

ÖNDVEGISSÚLUR

Öndvegissúlur Ingólfs marka upphaf Íslandsbyggðar og skondið að þetta fyrsta varanlega landnám skuli nú hýsa höfuðstað landsins.   Þó þetta svæði hafi ekki breyst ýkja mikið fyrstu 1000 árin eru nú í gangi miklar kúvendingar.  Höfuðborgarsvæðið hefur þróast í stórborg með kostum og kynjum.  Atvinnulega er svæðið sterkt, fjölbreytileiki í menntun og menningu mikill og  segja má að vöruúrval sé óvíða betra.   Samgöngumálin má bæta, félagslega eru borgir sumpart fjandsamlegar, það versta er þó hratt vaxandi dýrtíð.  Að búa sér heimili og draga andann á þessu suðvesturhorni tekur í og sést best á skuldsetningu heimilanna sem er gríðarleg.   Húsaleiga, fasteignaverð, bíll, bensín, innkaup, lán, vextir, spenna og vinna er hin daglega glíma flestra og hvað allt varðar nema atvinnuna býður landsbyggðin betur.   Fólk í kröggum ætti að íhuga landsbyggðina sem búsetukost, líka námsmenn, ekki sízt í fjarnámi, eldri borgarar gætu selt eignir sínar, keypt ódýrt og notið afrakstursins, barnafólki stendur mikið til boða og skorti einhverjum sálarfrið jafnast fátt á við fjallaloft og hafgolu.   Áframhaldandi þensla og samþjöppun á suðvesturhorninu mun ýta við fólki og margir velja annað en ævilanga þrælkun til að koma yfir sig skjólshúsi.  Næstu öndvegissúlur ættu að vera alþingismanna og dreifingin að minnsta kosti ein í hvern landsfjórðung. 

SALA VARNARLIÐSEIGNA

Nú virðist enn einn skrambinn í uppsiglingu, sala varnarliðseigna.  Fyrir eigi alls löngu sat ríkisstjórnin undir ámæli vegna sömu eigna, þóttu niðurníddar og lítils virði.   Settur var á laggirnar starfshópur og á nokkrum mánuðum er búið að ganga frá sölu sem færa á þjóðarbúinu 14 milljarða.  Gleðiefni eða hvað?  Í kastljósi gagnrýndi óbreyttur þingmaður söluferlið, taldi það ólöglegt og ósamboðið sölu ríkisseigna.  Ýjaði að tengslum kaupanda við sjálfan fjármálaráðherra sem ku vera æðstráðandi fyrrgreindrar sölu.  Ungur viðmælandi þingmannsins neitaði í lok þáttar að afhenda sölugögn.  Afhverju?  Eru þetta ekki opinber plögg?   Viðbrögðin vekja eðlilega upp tortryggni, ekki sízt í ljósi nýafstaðinna mála í borginni.   Afhverju er ekki hægt að gera bæði, þ.e. í ljósi eftirspurnar sem virðist fyrirliggjandi, koma eignunum í verð en gæta þess jafnframt að salan sé opin og seljist hæstbjóðanda?  Er þjóðinni nægileg góð sala en allt annað  ástarleikur stjórnmálamanna og kaupanda?   Henda einu epli í lýðinn en hirða eplakassann sjálfir?  Vona nú bara að umræddur þingmaður fylgi málinu eftir og hið sanna komi í ljós.  

DÍSÆTT

Margir kappleikir voru í kvöld og planið að byrja horfið á danina lúta í gras.  Undrandi horfði ég á barnatímann og ljómandi andlit dótturinnar.  Hundurinn var hinsvegar fúll, vildi frekar fótboltann.  Áfallið stóð þó ekki lengi.  Einbeittir mættum vér Bolvíkingar ísfirðingum og nú var þéttur bekkurinn.   Bæjarstjórinn hélt ræðu rétt fyrir leik og áminnti skipherrann fyrir óumhverfisvænan rakspíra.   Gerði jafnframt þá breytingu að færa skipherrann úr öftustu víglínu í þá fremstu.  Þessi brella kom ísfirðingunum gersamlega í opna skjöldu, skipherrann ruglaði þá í ríminu með frábærum frammíköllum og fyrirflækjum, tímasetningarnar eins og í óleikinni klámmynd.  Allir gerðu enda mörk, bæjarstjórinn, læknirinn, sjálfstæðismaðurinn og meira að segja skipherrann líka og í þetta sinn réttu megin.   Sigurinn var dísætur eftir byrði vikunnar og og á heimleiðinni ræddu menn um að hætta á toppnum.   

LÍKINDI & ÓLÍKINDI SJÚKDÓMA

Kári Stefánsson, einn okkar magnaðasti vísindamaður, selur fólki nú líkan sem reiknar líkur á sjúkdómum ýmiskonar.   Einhverjir fárast yfir tiltækinu og trúa sérlega illu upp á tryggingafélög.  Enda má vera að slík fyrirtæki noti eða misnoti þetta nýja aðgengi, krefjist þess jafnvel í tryggingamati sínu.   Tíminn mun leiða það í ljós.  Almenn nytsemi þessa líkans er hinsvegar umhugsunarverð.   Allar líkur eru dauði, miklar líkur kvíði, helmingslíkur gagnslausar, litlar líkur tryggja ekkert, engar líkur ekki til.   Í samantekt er útkoman áfram sama óvissan.  Það eina sem stendur 100% er dauðinn, undan honum kemst enginn, ekki einu sinni Bill Gates.  Hinn vængur þessa reiknilíkans er tilgangurinn.   Jú, kannski getur einhver forðast líklegan sjúkdóm eða gert hann vægari með breyttum lifnaðarháttum, aukin vitund getur hugsanlega ýtt við fólki og eigin eftirliti.  Svo má líka snúa þessu á hinn veginn og áætla að litlar líkur sjúkdóma auki kæruleysi fólks.   Mín reynsla er sú að fólk hafi almennt of miklar áhyggjur af sjúkdómum, pæli of mikið í sjúkdómum og búi til of mikið af sjúkdómum.  Heilbrigðisstéttir draga sízt úr þessari vaxandi tilhneigingu enda hverri stétt eiginlegt að viðhalda sjálfri sér.  Sem söluvara er reiknilíkan Kára angi af þessu og mun líklega valda meira álagi á heilbrigðiskerfið en minna.   Hinn tvíhöfða þurs, framboð og eftirspurn, ræður þó öllu að lokum og vilji fólk nýta fé sitt og tíma í þessar líkindapælingar, þá það.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

LÖGHEIMILISPÆLINGAR

Hringdi í bæjarstjórann í morgun og bað hann að skutla mér á Þingeyri sem er fegurst þorpa á vestfjörðum, staðsett við Skepnufjörð.  Bæjarstjórinn hváði og sagði mig víðsfjarri þegar hann valt á Steingrímsfjarðarheiðinni í fyrra og þar við sat.   Dragandi ýsur á vesturleið ákvað ég að flytja lögheimilið, vissi, þrátt fyrir höfgina, verri skráveifu vandfundna.  Eftir kaffi og hvatningu fór annar hreyfillinn í gang (vinn þannig vinnu að það er alveg nóg) og fólk streymdi að.  Um hádegið var mér fenginn kartöflupoki að gjöf fyrir að hafa rekið út liðmús.  Ekta gullaugu.  Önnur gjöf kom skömmu síðar, lítið kver um Jón Sigurðsson.  Fumlaus tók ég svo við 3ju gjöfinni um nónbil, eyrnatöppum frá lyfjafyrirtæki sem koma sér vel fyrir hljómsveitaræfingu annað kvöld.  Eftir þetta gjafaflóð skaust ég á heimleiðinni inn í Hamraborgina  og beint í flasið á bæjarstjóranum.   Táplitlir eftir samskipti morgunsársins féllumst við í faðma, gáfum hvorum öðrum sítrónuþeyting og vorum sammála í hafnarmálunum.   Auk þess lofaði ég að flytja ekki lögheimilið.   Um miðnættið stóð ég svo í nepjunni framan við almyrkvað hús bæjarstjórans, reyndar ekki einn, hundurinn með, óskitinn.   Á heitu sumarkvöldi hefði maður að sjálfsögðu fylgt málinu eftir og kannski gerðist ekki neitt.  Þetta eyðist allaveganna fljótt og gæti líka verið úr öðrum hundi.  Nú eða ketti....    

Ó, BORG, MÍN BORG.

Afhverju þessi flækja?  Miðað við fyrirliggjandi grunnlagsreglur var sameiningarfundur Grængeysinga og REI ólöglega boðaður og þar af leiðandi hlýtur innihaldið að vera marklaust.  Annars er tilgangur fundargerðareglnannna enginn.  Og reyndar ekki reglna yfirleitt ef þeim er ekki ætlað að halda þegar á reynir.   Fylgi riftun sameiningar GGE og REI skaðabótakröfur af hendi hinna fyrrnefndu ættu borgaryfirvöld að taka þann slag.   Frekari afhjúpun þess verks sem felldi fyrrverandi borgarmeirihluta getur varla verið eftirsóknarverð fyrir málshótendur en sé það þeirra vilji þá það.   Og óljóst tal um kaup GGE á verðmætum REI sem í boði voru er undarlegt jafnhliða fullyrðingum um riftun sömu fyrirtækja.  Ó, borg, mín borg:  Hvað er verið að selja og hvers vegna liggur svona reiðinnar ósköp á?      

BARNAAFMÆLI

Samkvæmt nýlegum rannsóknum stenst fátt samanburð við samvistir þegar kemur að forvörnum fíkniefna.  Þó niðurstaðan komi kannski fáum í opna skjöldu er vart verra að hafa vísindin sín megin.   En sem sagt, vertu með barninu þínu og fíkniefnafenið fjarlægist.  Skrapp  svo fyrri part kvölds, nýlesinn af ofangreindum fróðleik, í barnaafmæli og hugðist fá mér kaffisopa í kalsanum.  Stutt vera þar jók mjög skilning minn á vaxandi fíkniefnavanda.  Hvernig í ósköpunum er hægt að umgangast svona villidýr?  Mikið skil ég að foreldrar vilji lágmarka samskipti sín við jafnvel eigin afsprengi og treysti bara á guð og lukkuna um framhaldið.  Hávaðinn, frekjan, umgangurinn, sykurinn, óhófið, skeytingarleysið, athyglisbresturinn, vælið, volið, tuðið og tilætlunarsemin, allir þessir eiginleikar í hávegum og aumingjans staðarhaldarinn ýmist á bæn eða klukkunni.   Næsta rannsókn mætti gjarnan vera á þætti okkar foreldra í þessum óskapnaði.  Alltént var mikil gleði að komast aftur út í kalsann og rápa með þakklátan hundinn.   Raunar íhugunarefni að hundstík  skuli vera svona miklu betur ágengt að undirbúa afkvæmi sitt fyrir lífið en mannskepnunni, bæði minni að viti og tíma.