JAFNINGJAFRÆÐSLA

Nú er tómlegt í bænum, hvorki snjór né bæjarstjóri, engin afmæli og læknirinn í púnkteríngu.  Það er því upplagt að nota myrkrið eilítið og herða börnin fyrir ágjafir seini tíma.  Einhverntíma kunna þau föður sínum þakkir fyrir alla þessa innsýn.  Í kvöld fórum við yfir uppvakninga, vúdú og svartagaldur.   Til öryggis fengu allir sér hvítlauk með medisterpylsunni nema hundurinn fékk smjörklípu.  Mikil spenna lá í loftinu og þegar rafmagninu skyndilega sló út voru kertin drifin fram.  Eldri krakkinn gerði athugasemdir við ljós í öðrum húsum bæjarins en sú minni hélt dauðahaldi í skott hundsins, minnug orða föður síns að beinagrindur forðast slík nagdýr.   Angandi af hvítlauk burstuðum við tennur og sungum forvarnarsönginn, að sjálfsögðu í fimmundum enda þjóðleg gildi í heiðri á okkar heimili.  Það er þó ekki öðrum þjóðum til hnjóðs heldur einungis ást á eigin föðurlandi og móðurmáli.   Reyndar er ég skeptískur á bandaríska jólasveininn, gangandi um í samfylkingarbúningi, dreifandi gjöfum.   Þá heldur íslenzku prakkarana, ólíkindatólin sem eiga líka þessa dásamlegu móður sem æ skipar háan sess á okkar heimili.   Svo má ekki gleyma déskotans kettinum....

 

 

NÚ ER LAG

Þrír bæjarstjórar á suðurnesjum stilla nú saman strengi í auðlindamálum með varðveizlu opinbers eignaréttar að augnmiði.   Opnun OR og hitaveitu suðurnesja á innkomu einkaaðila hefur eðlilega valdið róti í hugum margra og óvissu.  Enginn veit í raun hvað bíður handan hornsins og þessi viðleitni bæjarstjóranna er klárlega til komin vegna hringlandaháttar ríkisvaldsins sem talar í austur en gerir í vestur.   Auðlindastefna núverandi og undangenginna ríkisstjórna hefur lengi verið í hlekkjum hagsmunagæslu enda upplifir  almenningur ríki og sveitarfélög nánast sem fjandmenn.  Afhverju?  Vona innilega að bæjarstjórarnir þrír séu forsmekkurinn að því sem koma skal og sveitarfélög hvaðanæva á landinu sameinist gegn offorsi og úrræðaleysi ríkisvaldsins, sameinist í þeirri viðleitni að vernda eignarrétt auðlinda sinna svæða og síðast en ekki sízt sameinist í því að endurheimta glataðar auðlindir sem brenna nú hratt upp á gnægtarborði örfárra í stað  þess að vera burðarásar heildarinnar.  Bæjar- og sveitafulltrúar, nú er lag.           

ILLUR FYRIRBOÐI

Ætlaði varla að nenna boltaleiknum í kvöld, bjó enn að velgengni síðustu viku og fann aukreitis fyrir illum fyrirboða varðandi kvöldið.  Þráeggjan bæjarstjórans fær þó enginn staðist og bílfyllir varð.  Dottaði á útleiðinni enda hafnarmál Bolungarvíkur óhugstætt umræðuefni.   Liðum var skipað, Bolungarvík gegn Ísfirðingum og flautan gall.  Strax á 1stu mínútunum var ljóst hvert stefndi, hver sjálfgabbhreyfingin rak aðra og fór skipherrann fremstur.  Glappaskot í stengur og slár, inn í mark andstæðinganna vildi boltinn ekki og keyrði um þverbak þegar bæjarstjórinn sakaði mig um einleik, maður sem kveðst félagslega þenkjandi en mætir þó aldrei fyrr en hljómsveitin er búin að róta.  Eftir aldreiséðafyrr  sirkustilburði skipherrans á lokamínútunni sem færði andstæðingunum enn eitt markið gekk ég að boltanum og sprengdi hann.  Enginn fékk sér ís og á heimleiðinni hvíldi drungi yfir mannskapnum.  Í hefndarhug vegna einleiksásökunarinnar  tjáði ég bæjarstjóranum að bassamagnarinn hefði laskast í flutningum helgarinnar.  Sem betur fer vorum við komnir að Ósvörinni  og ekki ýkja langt að labba....

LÁTUM SÖNGINN DUGA....

Hef leyft mér þann munað að fjárfesta í nokkrum geisladiskum undanfarið, auðvitað íslenzkum enda mikil gróska í gangi.  Mestur uppgangur virðist vera í nýsaminni tónlist og textum, fólk loks að komast upp úr því hermikrákufari sem ríkt hefur umliðin ár.   Melódían er einnig að styrkjast ásamt frumleika og dirfsku í útsetningum.  Mesta blessunin er þó undanhald Karaokeeplatna sem eflaust má rekja að einhverju leyti til hinna ofgerðu Idolþátta.   Í dag frétti ég svo að Grjóthrunið (hávaðabelgirnir í Bolungarvík) hefði hrunið í tölvunni, glænýjum makka með innbyggðri þreskivél.  Bassaleikarinn þoldi ekki tíðindin og varð ég að draga þau til baka þó sönn væru.   Öll nótt er þó ekki úti og björgunaraðgerðir í gangi.   Kannski verðum við samt að spila allt upp á nýtt.  Eða bara sleppa trommunum og bassanum og láta sönginn duga....

RÚV & BJÖRGÓLFUR

Breyting RÚV í opinbert hlutafélag hefur haft þó nokkrar breytingar í för með sér.   Búið er að grisja efstu starfsmannaþrepin, færri axla nú meiri ábyrgð og laun þeirra hækkað en réttlætingin sú að sparnaðurinn er meiri en því sem nemur.  Nýjasta innspilið er aðkoma auðmanns sem vill styðja rausnarlega við íslenzkt leikið sjónvarpsefni í samstarfi við RÚV en ekki sem styrktaraðili að sögn útvarpsstjóra.  Þannig sjá sumir nýjan grundvöll leikins sjónvarpsefnis sem sárlega hefur vantað síðan menningarsjóðurinn sigldi sinn sjó.  Hollustuvinasamtökin eru tortryggin á þetta fyrirkomulag og telja auðmanninn seilast of langt og geta jafnvel orðið stefnumarkandi fyrir RÚV.   Ekki skal um það fjölyrt en  beina aðkomu RÚV að svona samstarfi tel ég ónauðsynlega og betra fyrir stofnunina að kaupa myndir langt komnar í framleiðslu og geta þá valið úr það besta.  Sjónvarpið hefur ekki úr of miklu að moða þegar kemur að innlendri dagskrárgerð og bein þátttaka á upphafsstigum kvikmyndaverka gerir lítið annað en að fastbinda fjármagn sem kannski verður lítið úr.  Hitt, að sannreyna gæði verkanna, lágmarkar áhættu auk þess sem framleiðendur fá tækifæri að sýna hvað í þeim býr.  Meðan RÚV er enn í opinberri eigu tel ég fyrrgreint fyrirkomulag farsælast með hagsmuni almennings í huga.  En sé útspil einkageirans heilshugar er það auðvitað fagnaðarefni út af fyrir sig.

EDDUVERÐLAUNIN

Æðstu verðlaun kvikmyndageirans, Eddan, var veitt með viðhöfn í kvöld.  Á margan hátt líkaði mér umgjörðin ágætlega, kynnirinn hæfilega áberandi, hnyttinn en aldrei um of.  Vestfirðingar geta verið ánægðir með sinn hlut, Súðvíkingurinn Ragnar Bragason, rakaði til sín og vegur hans mjög vaxandi.  Önnur margtilnefnd kvikmynd, Veðramót, hlaut á hinn bóginn litla náð kvikmyndaakademíunnar og húsaði ekkert.  Líka var athyglisvert að hin vel sótta og vinsæla mynd,  Astrópía, uppskar illa.   Margir segja Edduhátíðina óboðlegt sjónvarpsefni og kannski er svo en tvennt myndi ugglaust bæta bæði gæði og vinsældir, annarsvegar að hátíðin yrði einungis haldin 3ja eða 4ða hvert ár, hinsvegar að almenningur kysi um bestu verk og frammistöðu.  Hlutverk sjónvarpsakademíunnar yrði þá að heiðra gömul brýni og útnefna það besta en lokadómur yrði bolurinn.   Lengri tími gerir fleiri kvikmyndir, almenn símakosning  slær á klíku- og klúbbamein.   Útkoman:  Meiri spenna og marktækari niðurstaða.  

AFMÆLI

Afmælin eru búin, afstaðin, kláruð, koma aldrei aftur söm og fylla nú blandpoka minninganna.  Afmælisbörnin sofnuðu seint en sátt, þreytt en södd, úrvinda en brosandi.  Endurtekið fjaraði síðasti tónninn út, faðmlög, kossar upphófust sem sumir vonlega enn standa.   Lítið bæjarfélag velti í gær þungu hlassi.  Hundurinn nýtti gestaganginn til eigin erindagjarða í einsemd, hitt afmælisbarnið, héraðslæknirinn, kunngjörði ávöxt ástarvikunnar, bæjarstjórinn jók inneign sína í hljóðfæraleik og bætti við Jamaíka, aðkomumenn héldu ræður og ástsömuðu sveitarómantíkina, víkarar komust á ókeypis fyllerí og sjálfur fæ ég nú að leggjast með fullþroskaði konu.  Svona eiga helgar að vera. 

FÍKNIEFNIÐ PENINIGAR

Auðgildi...  Manngildi....   Peningar eru fíkniefni...., sá sem kemst á bragðið vill meira....   Hjónabönd eru gjarna togstreita þessara gilda auðs og manna.   Við hlaupum endanna á milli, uppveðruð, tendruð, bítum af okkur skömmina, uppbótartími og óreiðan er fullkomnuð.  Uppskera barnanna er virðingarleysi gagnvart hvorutveggja, peningum og manngildi.  Það er erfitt að þjóna tveimur herrum....  Hvernig væri bara að halda sig bara við einn, velja auðgildi og barnleysi eða manngildi og barnalán, þannig yrðum við sannir og trúir einsherraþjónar og lífið miklu einfaldara....  

HINSTA FERÐIN

Skrítinn dagur.   Sigldi út í Hestfjörð með krukku móður minnar sem kvaddi þennan heim fyrir mánuði.  Ekki svo gömul en södd lífdaga.  Við feðgarnir vorum í öruggri vörzlu skipstjóra sem bæði var sérfróður um svæðið og sérlega skemmtilegur.   Ekki sakaði að hann var á sömu skoðun og við í kvótamálunum.  Siglingin hófst í Súðavík og um kaffileytið vorum við komnir á áfangastað, svokallaða Skógarbotna í Hestfirði miðjum en þar ku vaxa þari með tilþrifum.  Afar hentugt því gróður var líf og yndi þeirrar gömlu auk þess sem nafn hennar táknar sjávarperla.  Þarna, í byrjun ljósaskipta, var sjórinn spegilsléttur, svalt loft og tært.  Gamli maðurinn las ljóð eftir Steingrím Thorsteinsson, 19 aldar skáld, og eftir smá fuður tókst okkur að opna krukkuna og skvettum gráhvítri özkunni út fyrir borðstokkinn, hún sökk fljótt.  Blómin hinsvegar flutu, rauð og hvít, fuglum og sel ábyggilega til furðu.   En hinsta óskin var þessi og segja má að loksins séu öll kurl komin til grafar.   Á heimstíminu fann ég til söknuðar en þó mest reisnar.  Svona vil ég líka hafa þetta, einfalt, eðlilegt og umhverfisvænt. 

GÖNGUBOLTI

Boltaleikur kvöldsins var göngubolti, agaður, skipulagður og tilþrifalaus.  Sigurinn var aldrei í hættu og örþreyttur bæjarstjórinn, nýkominn heim af hafnarþingi samfylkingarinnar, lak boltanum sex sinum í mark andstæðinganna, allt skallamörk svo síðustu lýsnar hljóta að hafa kramist.  Skipherrann lá heima með landriðu enda ekki komist á sjó síðan í fyrri viku.  Sjálfur átti ég prýðisleik og man mig ekki snarpari.  Á heimleiðinni var tunglbjart og á opnum gluggum hélt bæjarstjórinn öllum grjótum Óshlíðarinnar lengst uppi í hlíð með óskemmtilegri músik fjölskyldu nokkurrar frá Hebron.