SMÁBÆJARSTEMMNINGIN

Sjómannadagur á Bolungarvík var afskaplega velheppnaður í alla staði.  Þó sjómannastéttin sjálf sé í útrýmingarhættu voru veðurguðirnir örlátir á blíðu sína og allra handa kvikindi skriðu úr skeljum sínum og tóku þátt.  Þannig skapaðist stemmning á hafnarbakkanum, fjölmenni sótti allsherjarskemmtun sjómanna í Víkurbæ sem var fantagóð, bæði í mat, drukk og dansi. Samantekið fengu viðstaddir nasaþefinn af smábæjarlífinu eins og það gerist best.  Vona okkur auðnist að varðveita þennan fjársjóð. 

LÁ

SAMFÉLAGSLEGT INNSÆI

Áfram hringinn, innanmein kvótakerfisins vex skjótlega og meinvörpin farin að skjóta víða rótum.  Hinn landskunni útgerðarbær, Vestmannaeyjar, stendur nú frammi fyrir utanaðkomandi tilboði í lífsviðurværi sitt og verða íbúar að treysta samfélagslegu innsæi sinna útgerðarmanna.  Verði önnur sjónarmið ofan á er eins víst að vestmannaeyingar missi stóran spón úr aski sínum.   Allt í nafni hagkvæmninnar.   Þetta er að verða eins og læknirinn í Afiríku sem stóð andspænis heilum bragga af pensillíni en meinað notkun þess. 

LÁ 

SKULDASÚPUR

1sta, annað og 3ja, hamarinn fellur, eignin seld, því miður á uppboði og gegn óskum eigandans eða réttara: Fyrrum eiganda.  Hvers vegna er lífið svona ósanngjarnt og afhverju lendir einn í þessu en ekki annar?  Huxum okkur skuldasúpur, sem eru margslungnar, uppskriftin eilítið á reiki en eins og yfirleitt með heimatilbúnar súpur er lagt upp í góðri  trú.  Hvað verður þá þess valdandi að ilmandi kjötsúpa breytist í ólystuga skuldasúpu?   Það hlýtur að vera vegna þess að annaðhvort er hráefnið úldið, samsetningin röng eða yfirlegunni ábótavant.  Klikki einhver þessara þátta má búast við skuldasúpu og fyrsta ólyktin er snifsi frá Intrum.  Þetta kallar maður gæðablogg.

LÁ

BIÐLAUN

Biðlaun er undarlegt fyrirbæri.  Huxuð sem tekjutrygging æðri embættismanna sem ráða sig sjálfviljugir í hverfular stöður.  Hverjum ætti að koma á óvart sem ráðherra að líkindi á umskiptum í kjölfar kosninga eru talsverð.  Pólitík er í eðli sínu hverful og öllum það ljóst fyrirfram.  Biðlaun eru jafnvel greidd þeim sem sjálfir segja upp.   Undantekningarlaust eru það tekjuhæstu hóparnir sem njóta þessara réttinda, fólk sem ætti að hafa meira svigrúm fjárhagslega en tekjulágir.  Þeim er aftur á móti gert að éta það sem úti frýs.  Hverskonar pólitík er þetta? 

LÁ 

PRESTARNIR EÐA ÞJÓÐIN?

Þegar fólk lá fyrir dauðanum hér áður fyrr var prestur oft kallaður til.  Tilgangurinn að veita þeim burtkallaða sína hinstu blessun og einnig gafst tækifæri á fyrirgefningu.  Gildur bóndi vestur á fjörðum var á síðustu metrunum og presturinn kallaður til.  Taldi bóndi litla möguleika á himnavist nema fyrir tilstilli prests og lagði prestur eyra að munni deyjandi búmannsins.   Dágóða stund áttust þeir við, bóndinn og presturinn, ásjáendur greindu ekki orðaskil en stóðu hjá í andakt.  Þegar prestur greinir örendi bónda snýr hann sér að viðstöddum, raunamæddur.  Segir svo:  "Gefur hann enn..." og átti við bújörðina.   Hversu mikið jarðnæði kirkjan hefur komist yfir með þessum hætti er ágizkun, kannski ekki eina einustu, kannski margar en víst er margur svörðurinn á nafni kirkjunnar.  Spurningin er þá:   Hver á kirkjuna, prestarnir eða þjóðin?

FERMING Í HÓLSKIRKJU

Hólskirkja verður full af fermingarbörnum á morgun.  Þetta tvílyfta guðshús er í Bolungarvík, stendur á hæð og snýr til Skálavíkur.  Messan hefst ellefu, eilítið ókristilegt, miðnæturmessur falla betur í kram undirritaðs.  Meginatriðið er þó að krakkarnir fái sína vígslu, hefðinni sé viðhaldið.  En einhvernveginn er æ erfiðara að finna guðstrúnni stað í öllum þessum hamagangi og hin kirkjulega athöfn merkingarlítil þannig séð.   Samt er þetta ákveðið haldreipi, einskonar skilvinda milli barns og unglings.  Samantekið tel ég ferminguna saklaust fyrirbæri þó merkingin hafi almennt dalað.  Aðalmálið er að hún er frjálst val og enginn gengur til hennar tilneyddur.   Og þó, þegar allt er með tekið, umstangið, athyglin, veizlan og aðgangseyririnn...  Þá er varla hægt að sleppa þessu.

LÁ

VAXANDI INNSÆI EKG

Sjávarútvegsráðherra ámálgaði þá smugu að hugsanlega ætti aflamarkskerfið einhverja sök á hremmingum Flateyringa.  Tilfinning mín er sú að böl hans sé ekki blinda heldur ok.  Á þá við sérhagsmunaaðila í sjávarútvegi, LÍÚ og bankanna.   Fingraför beggja eru á stjórnarsáttmálanum, umhverfismál, ókei, sömuleiðis stóriðjumálin, allt í lagi að leyfa samfylkingunni að hringla soldið í velferðarmálunum, utanríkismálin eru ekkert spennandi lengur og samgöngur eru jú bara spurning um forgangsröð.   Sjávarútvegurinn hinsvegar, hann skal standa, þar má engu hnika.  Samt tel ég fullvíst að margir sjálfstæðismenn vilji aflamarkskerfið burt eða að minnsta kosti í breyttri mynd.  Hvort Einar Kristinn sé sjávarútvegsráðherrann sem þorir skal ósagt en sé eitthvað að marka orð hans í dag eru þau vísbending um vaxandi innsæi. 

LÁ

FYLGITUNGL Í KAMBI

Staddur á verkalýðsfundi í kaffistofu Kambs í dag sem bar með sér lausung og óvissuok.   Íslendingar að leysa vanda útlendinga, skilgreina rétt þeirra og réttleysi.  Útlendingar súpandi seyðið af íslensku fiskveiðistjórnunarkerfi sem ýmist er lofað eða lastað.   Fyrirtæki hættir rekstri vegna fyrirsjáanlegra hremminga, ekki ráð nema í tíma sé tekið.  Hvort úttekt eigendanna sé 1000 milljónir, 2000 milljónir eða 3000 þúsund milljónir gildir einu, allar upphæðirnar eru margfaldar ævitekjur fiskverkunarfólksins sem í dag sat á óvissufundi.   En þó þessi uppskipti Kambverja séu samkvæmt landslögum er ljóst að í framtíðinni munu æ fleiri líta á fiskimiðin sem fjárfestingarkost en ekki tækifæri til atvinnuuppbyggingar.   Þessi slagsíða, byggðunum í óhag, er andvaraleysi stjórnvalda að kenna.  Í þeirra augum er eignaréttur auðlindarinnar einungis klausa í vanvirtri stjórnarskrá.   Þessa sýn og þennan stöðugleika vilja ný stjórnvöld varðveita.   Eitt stærsta fylgitungl þessarar stefnu eru fundir eins og í dag. 

LÁ

500 TONN TIL SÖLU!!!

500 tonn af þorski er þokkaleg ársfylling eins smábáts, um 120 milljónir brúttó.   Kostnaðurinn nettó um 13 hundruð milljónir.  Hvet bæjarfélög á vestfjörðum að skella sér í hasarinn og kaupa slyttið, aflaverðmætið borgar sig á ca. 20 árum og samanborið við ýmsar fyrirliggjandi fjárfestingar er það ekki svo útúrkorti.  Fá dugmikið sjósóknarfólk í veiðarnar,  útsjónarsama innflytjendur í landvinnsluna og bæjarstjórarnir sjálfir (kannski að einum undanskildum) gætu svo ekið aflann á markað, fullunninn.   Og vilji bankarnir ekki lána bæjarfélögunum er bara að skella sér í skozka þörungabankann og málið dautt en byggðirnar ekki.   Lagó!  

FERMINGARFÁR

Fermingarfárið brestur á um helgina.  Tylft aðkomufólks kemur askvaðandi á sumardekkjum inn í vestfirzka vetrarparadís.  Gleyma skautum og skíðum, eigra um á stuttbuxum.   Aðdráttur skírna og ferminga er í raun magnaður og vaxandi ef eitthvað er.  Alltént er þetta gamall siður og saklaus þannig lagað.  Í minni fermingu sagði ég guð láta rigna yfir réttláta og rangláta og vissulega hefur ekki staðið á því, vestfirðingar í maílok enn ofar snælínu.  Við skulum ekki kenna guðunum um þetta heldur kvótakerfinu.   Guð blessi fermingarbörnin, til hamingju og megi sem flest halda afrakstrinum vel til haga.

LÁ