AFSKRIFT eHF & ARÐUR eHF.

Dæmi um fyrirtækjarekstur á Íslandi: 

Fengið er lán frá banka og/eða byggðastofnun og fyrirtækið Afskrift eHF stofnað sem sjá skal um  framleiðslu til útflutnings.     Kaupendur eru útlendir en til að sjá um söluferlið stofna eigendur Afskriftar fyrirtækið Arður eHF. 

Arður kaupir hráefni Afskriftar en á lægra verði en hinir útlendu kaupendur.   Mismuninn hirðir Arður og inneignin vex.  Innkoma Afskriftar hinsvegar undir væntingum. 

Þetta er keyrt um hríð uns eigendur Afskriftar sjá að gjaldþrot verður ekki umflúið.  En áður en til þess kemur greiða sömu eigendur Arðs sér arð og tæma hirzlur félagsins. 

Loks þegar Afskrift eHF er tekið til gjaldþrotaskipta er ekkert upp í kröfur að hafa og hirzlur Arðs eHF líka tómar eftir nýafstaðna arðgreiðslu. 

Útkoman sú að eigendur Afskriftar og Arðs njóta samtímis afskrifta lána fyrrnefnda fyrirtækisins og arðs hins síðarnefnda. 

Viðskiptaflétta sem að lokum kemur niður á skattborgurunum. 

Nái lög og réttur ekki yfir svona svikamyllur er þá ekki kominn tími á það?

LÁ

HANN LENGI LIFI!

Nú blasir við að fiskibærinn Flateyri við Önundarfjörð verði ekki lengur fiskibær.  Skiptir engu þó fiskarnir sprikli í firðinum, þeim verður landað annarsstaðar og bærinn rúinn sinni sjálfsbjörg.  Ekki sá fyrsti og vart sá síðasti.   Framtíðin er óviss en margir veðja á sumarhúsabyggð.   Þá koma göngin sér vel.  Mikil forsjálni í þeirri framkvæmd og óhætt að segja að sú samgöngubót hafi verið byggðastólpi.  Framsýni sveitastjórnarmanna aðdáunarverð og sýnir hve langt menn komast með seðlabúnt í afturendanum.  Blessuð sértu sveitin mín og vonandi verður síðasta vígið ekki aflagt, sorpurðunin.   Lengi lifi kvótinn, annars fer allt til andskotans.

LÁ

GUTTI, GUTTI, GUTTI, GUTTI, GUTTI KOMDU HEIM.

Gott að heilbrigðisráðherra ætli að endurskoða niðurskurð sjúkrastofnanna landsbyggðarinnar, tillögurnar enda fáranlegar og forgangsröðin helvízk. Vont þó að stjórnmálamenn gerast æ oftar afturreka með embættisfærslur sínar sem hlýtur að bera skammsýni vott. Heilbrigðisráðherra nefnir lyfjainnkaup og öldrunarmál sem ný skotmörk og sannast enn að kynslóðin sem færði okkur allar vellystingarnar skipar ekki öndvegi í hugum ráðamanna.   Ekki henni að kenna hvernig farið var með. 

Vil benda Guðbjarti Hannessyni á þrjár augljósar leiðir til sparnaðar í heilbrigðiskerfinu:

1. Hættu umsvifalaust við nýja hátæknisjúkrahúsið.  Málið er algerlega án eftirspurnar og rekstur þess landspítala sem fyrir er þykir nógu þungur þó báknið sé ekki stækkað.

2.  Láttu ríkið ákveða magn og gæði þjónustu sem keypt er af sérfræðilæknum, ekki þá sjálfa. 

3.  Vertu opinn fyrir blönduðum rekstri heilbrigðisþjónustunnar, þannig myndast sjálfkrafa heilbrigt samkeppnisumhverfi og fleiri valmöguleikar.  Þessu fylgir líka sá ótvíræði kostur að ríkið verður færara um að veita þá grunnþjónustu sem alltaf þarf að vera til staðar fyrir alla landsmenn án tillits til búsetu og efnahags.   Sem að óbreyttu stefnir í að verði ekki.

LÁ 

FORSETAVALD, MEIRA EÐA MINNA?

11.GREIN STJÓRNARSKRÁRINNAR (byrjar svona).
Forsetinn er ábyrgðarlaus á stjórnarathöfnum. 

Í dag snýr forsetaembættið aðallega að hefðum og formi, eina sem kalla má vald er málskotsrétturinn, þ.e.að geta neitað lögum og borið þau þannig undir þjóðina.   Sitjandi forseti hefur einn forseta sezt á þetta stýri og það við mismikinn fögnuð. 
Í fyrra skiptið voru það fjölmiðlalögin og stjórnmálaöfl fylktu liði.  Í seinna skiptið icesave og stjórnmálaöflin fylktu liði en með öfugum formerkjum.  Fjölmiðlalögin voru afturkölluð en þjóðin sagði álit sitt á icesave. Kosningaþátttaka var góð og niðurstaðan afgerandi.   Þjóðarvilji skein þarna í gegn, vizka eða vitleysa, fer eftir hvern þú spyrð en þjóðarvilji samt.  Forsetavaldið sannaði sig þarna sem hemill á þing sem ætlaði gegn þjóðarvilja í mikilvægu máli.                                      Þennan málskotsrétt þarf að verja í stjórnarskránni og skerpa.  Einnig er spurning hvort ekki sé rétt að auka forsetavald og gera það að einskonar brú milli þings og þjóðar.  Gera forsetann þannig ábyrgan fyrir stjórnarathöfnum og beinan þátttakanda.  Spara í staðinn einhverja ráðherra en þau embætti eru orðin að einskonar mátunarklefum fyrir valdaþyrsta þingmenn.  Held þessi pæling sé tímabær.

Lýður Árnason, frambjóðandi til stjórnlagaþings.

ROFIÐ SAMBAND.

Í öllum kimum samfélagsins kvaka nú óheillakrákur, atvinnuleysi, launaskerðing, skuldir, eignamissir, gjaldþrot, landflótti.  Við erum stödd í dimmum dal og djúpum og erum enn á niðurleið.  Bergmálið er hinsvegar eins og allt sé í himnalagi.  Allir vilja halda sínu og sumir bæta við.  Veruleikafirringin er algjör og hreinasta form hennar má finna á alþingi þar sem löngu dauðir stjórnmálamenn ganga aftur og aftur.   Ríkisstjórninni hefur ekki tekist að forgangsraða hlutunum og verja heimilin fyrir ágangi bankanna.  Henni hefur ekki tekist að losa þjóðina úr viðjum hagsmunaafla né að hefja nýtt skeið auðlindanýtingar.  Ríkisstjórninni hefur ekki tekist að blása í glæður atvinnulífsins heldur þvert á móti rýrir hún skattstofna til framtíðar með skammsýni og skattpíningu.  Verst er þó sambandsleysi hennar við þjóðina.  Það er núll og almenningur hefur enga tilfinningu fyrir leiðtoga né samtakamætti.  Niðurstaðan er áttavillt þjóð.  Held óumflúið að íslendingar muni "feisa" töluverðar þrengingar á næstu árum, bæði sem einstaklingar og samfélag.   Samstíga ríkisstjórn með sterkum leiðtoga gæti létt þá göngu en þangað til er alfarsælast að snúa sér undan vindi.

LÁ 

EINN, EINN, TVEIR!

112 Kúvendingar til hins verra, hvort sem eru einstaklingar, fyrirtæki eða þjóðir, kalla einatt á breytingar.    Og yfirleitt sársaukafullar.  Þekkt neyðarráð í slíkum hamförum er niðurskurður. Skera af þá kvisti sem gætu misst sín.   Og þá kemur í ljós mismunandi forgangsröð í hugum fólks.  En þeir sem eiga sín hreiður handan afklippunnar verjast gjarnan með oddi og egg, svokallaðir hagsmunahópar.Nýverið var forvígismaður sérfræðilækna spurður hvert framlag stéttarinnar væri til endurreisnarinnar.  Sú kvað lækna hafa hætt við fyrirhugaða hækkun gjaldskrár.  Tilefni spurningarinnar var umframkostnaður ríkisins vegna sérfræðilækna sem nam 1,6 milljörðum á síðasta ári.   Heildarframlög vegna þessarar þjónustu áttu að vera 4,3 milljarðar en urðu vegna ofannefndrar umframkeyrzlu 5,9 milljarðar.   Sem sagt 37% umfram plön.  Þessi ofvöxtur og framúrkeyrzla á þjónustu sérfræðilækna er ekkert einsdæmi, mörg umliðin ár hefur þetta viðgengist.  Á meðan ráðamenn standa ráðþrota gagnvart sérfræðilæknum skera þeir niður bráðaþjónustu á landsbyggðinni og skerða starfsgetu sjálfs háskólasjúkrahússins.  Fyrrum heilbrigðisráðherra sagðist reyndar hafa farið bónarför til sérfræðilækna í því skyni að lækka gjaldskrá en það verið erindisleysu.  Við hvað er ráðherra hræddur?  Fýlu eða fjöldauppsagnir?    Ekki veit ég en jafnvel læknar hljóta að sjá launaviðmið sín úrelt.  Þjóð á hausnum getur ekki haldið úti dekri við eina stétt þó mikilvæg sé, annaðhvort er að taka þátt eða koma sér úr landi. Í dag geta allir sérfræðilæknar sem þess óska farið á samning við tryggingastofnun.   Sjálfdæmi hafa þeir um eigin verk og stjórna sjúklingaflæðinu að miklu leyti sjálfir.  Ennfremur er fólki frjálst að leita til sérfræðinga án atbeina heimilislæknis.  Eflaust eru allir þessir þættir samverkandi hvað varðar áðurnefnda framúrkeyrzlu á fjárlögum.         En fyrir þann sem hefur það hlutverk að gæta almannaheilla, ekki sízt í harðæri, er nauðsynlegt að forgangsraða fyrir fólkið og hætta meðvirkni með hagsmunaðilum.  Þjóðin hefur í mörg ár þurft að horfa upp á yfirgang slíkra aðila í sjávarútvegi og nú virðist það sama uppi á teningnum í heilbrigðisgeiranum.   Stjórnvöldum ber skylda til að lækka gjaldskrá sérfræðinga.  Ekki gengur að læknar ákveði sjálfir kaupþörf ríkisins á þjónustu sinni, slíkt getur vart flokkast undir annað en sjálftöku.    Stjórnvöld eiga ennfremur að setja greiðsluþak á hvern lækni.  Fari einhver fram úr þeim ramma yrði innheimtan á ábyrgð læknisins sjálfs.  Og stjórnvöld eiga að koma á fót tilvísunarkerfi sem tryggir vandamálum sinn rétta sess innan heilbrigðiskerfisins, þannig að dýrari leiðir séu ekki farnar þegar ódýrari bjóðast.  Sjúklingum ætti ekki leyfast sjálfdæmi í þessum efnum nema bera þann kostnað sjálfir.  Svo þarf að hækka komugjöld, held fólki þyki það illskárri ostur en að missa þjónustuna frá sér.  Með ofangreindu yrði miklu til leiðar komið, bæði fyrir landsbyggðina og háskólasjúkrahúsið.  Fólk á landsbyggðinni gæti þá gengið áfram að grunn- og neyðarþjónustu vísri ásamt því að eiga griðastað á spítala allra landsmanna fyrir flóknari vandamál.  En við sérfræðilækna vil ég segja þetta:  Gangið nú með þjóðinni eins og hún hefur gengið með ykkur.  Við erum stödd á slysstað og þar ganga menn til verka án þess að hugsa hvað komi fyrir.  Ekki sízt læknar, einn, einn, tveir. LÁ         

DÖMUFRÍ.

Kvennafrídeginum mætti skaparinn með hraglanda enda karlmaður eldri en elstu menn muna.  En fróðlegt var að sjá heimildarmynd um Vigdísi Finnbogadóttur, fyrrum forseta.  Í framboðskappræðum fyrir forsetakosningarnar 1980 voru frambjóðendurnir fjórir spurðir um nauðsyn þess að hjón sætu að Bessastöðum.   Svör karlanna þriggja endurspegla stökkið framávið, nú 30 árum síðar.   Þó eru enn áberandi mörgæsaklæðnaður í  fjármála- og viðskiptageiranum.  Einnig hallar nokkuð á kvenpeninginn í æðstu stöðum hins opinbera.   Gömlu kvennastéttirnar, aðhlynning og leikskólakennarar eru sömuleiðis nær óbreyttar.  Reyndar held ég að svo verði áfram og það endurspegli frekar mun kynjanna en misrétti.  Kynjakvóta telja sumir lausnina á þessu ójafnvægi karla og kvenna í og sumpart er ég því sammála, sérlega hjá hinu opinbera.  Þar gæti kynjakvóti verið til bóta og endurspeglað betur ólíkar áherzlur samfélagsins.  Lögboðna kynjaskiptingu tel ég hinsvegar ekki til farsældar í einkageiranum og jafnvel til trafala.  Miklu betra er að láta markaðinn sjálfan aðlagast nýjum tímum og viðhorfum.  En, stelpur, til hamingju með frídaginn og til hamingju með árangurinn og vonandi tekst ykkur að brjóta upp þá hugarfarshlekki sem eftir eru.

LÁ 

SJÁLFSBJÖRG Í EYJAFIRÐI.

Landinn er prýðis þáttur í ríkissjónvarpinu og í kvöld farið til Grenivíkur. Pistill sá var fróðlegur. Framákona í sveitarstjórn sagði sögu plássins hvað atvinnurétt til sjós varðaði. Af hyggindum keypti sveitastjórnin kvóta strax í byrjun til að verja plássið atvinnumissi. Þetta framtak hefur varið byggðina fyrir áföllum og ekki bara það heldur tryggt vöxt og viðgang. Spyr því: Hvað ef öll sveitarfélög hefðu verið svona framsýn? Og hvað ef stjórnmálamenn hefðu haft vit á að festa veiðiheimildir ekki bara við útgerðina heldur líka landvinnsluna? Hvað ef og hefði? Þetta litla sveitarfélag í Eyjafirði sýnir svo ekki verður um villst vanda allra hinna. Og þó þessi forsjála sveitastjórnarkona segði breytingu kvótakerfisins nú skaðlega fyrir þjóðina sýndi hún um leið hvað sjávarplássunum kringum landið skortir. Fólki þar er ekki um að kenna hvernig fór og vona ég þegar kvótakerfinu verður umbylt að ein undantekning verði gerð til að sanna regluna: Að byggðarlagið Grenivík haldi sínum kvóta óskertum sem sönnun þess hve lífsnauðsynlegt öllum sé að halda sinni sjálfsbjörg.

LÁ

SAMVIZKAN ER HARÐUR HÚSBÓNDI.

Titringur er nú í gangi vegna umsóknar okkar í ESB.  Sjálfur tel ég vænna að standa utan við þetta bandalag en úr því sem komið er skal standa við samþykkt alþingis.  Stjórnarsáttmálinn sagði það ætlun ríkisstjórnarinnar að bera þetta mál undir atkvæði og það var gert.  Hann sagði líka að hver þingmaður ætti að greiða atkvæði samkvæmt samvizku sinni, það hinsvegar fór á annan veg enda hótun um stjórnarslit yfirvofandi.  Þessi svik samfylkingar og undanlátssemi vinstri grænna ráku málið í þann farveg sem það nú er í.   Fyrir báða flokka hneisa.  Þjóðaratkvæðagreiðsla um aðildarumsóknina átti að fara fram í byrjum stjórnarsamstarfsins, það hefði verið í anda þeirra lýðræðisumbóta sem stjórnarflokkarnir boðuðu fyrir kosningar.  Þá hefði ríkisstjórnin fengið umboð til málsins eða ekki í stað þessarar þröngvunar.  Nógur tími hefur farið í þessa vitleysu og nú illskást að klára pakkann.  En endi þjóðin í ESB geta þeir þingmenn vinstri grænna sem greiddu atkvæði gegn sannfæringu sinni þurft á uppáskrift að halda.

LÁ

KVÓTANN Í ÞJÓÐARATKVÆÐI!

Spennandi verður að fylgjast með uppástungu sjávarútvegsráðherra, Jóns Bjarnasonar, um aukna veiði bolfisktegunda og bjóða hana út á nýjum forsendum.  Sem fyrr rís hagsmunagæzlan upp á afturlappirnar, vælir um skerðingu og aðför að atvinnugreininni.  En þjóðin er hætt að hlusta.  Leikmynd sjálftökunnar er hrunin og þjóðin veit nú sínu viti.  Krafan um þjóðaratkvæðgreiðslu er skýr, almenningur vill hafa eitthvað að segja um ráðstöfun eigin auðlinda.  Hugarfar útvegsmanna opinberast í viðhorfi þeirra til ofannefndra lýðréttinda enda líkur á að niðurstaðan raski núverandi samhengi afskrifta og arðgreiðslna.  Kominn er tími á að fámenn klíka hætti að ráðskast hér með allt og vonandi kemur Jón hugrenningum sínum í verk, studdur af ríkisstjórn og þjóð.

LÁ